Data urodzenia:
1908-08-16
Stopień:
Oficer rezerwy Korpusu Sanitarnego - podporucznik (1939).
Miejsce urodzenia:
Kamienica Mała koło Płońska
Imiona rodziców:
Stanisław - Wanda z domu Napiórkowska
Wykształcenie:
Ukończył Szkołę Elementarną w Szczytnie, po czym do 1922 r. uczył się w Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Płońsku, następnie w latach 1923-1927 w Gimnazjum Państwowym im. Stanisława Konarskiego w Dubnie. W latach 1927-1933 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego jako stypendysta Starosty Dubieńskiego. W czasie studiów był działaczem Koła Medyków Stowarzyszenia Samopomocowego, organizując m.in. "Szopkę Medyczną”, z której dochód przeznaczony był na budowę Domu Medyków im. Józefa Piłsudskiego przy ul. Oczki 7 w Warszawie. W dniu 30.06.1933 r. otrzymał dyplom doktora wszechnauk medycznych, a 9.12.1938 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie pracy "Znieczulenie nadoponowe w urologii”.
Praca zawodowa do 1944 r.:
W latach 1936-1942 był asystentem i starszym asystentem prof. W. Lilpopa w Szpitalu św. Łazarza w Warszawie. 1.01.1943 r. został asystentem na oddziale chirurgii w Szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej 26, gdzie został przydzielony do grupy dr Leona Manteuffla. Brał udział w kursie doszkalającym dla lekarzy Szpitala Wolskiego wygłaszając 12.04.1943 r. wykład "Gruźlica nerek i jej leczenie".
Przebieg służby wojskowej:
W latach 1934-1935 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie.
Udział w wojnie obronnej 1939:
Po koniec sierpnia 1939 r. jako podporucznik rezerwy korpusu sanitarnego otrzymał przydział do Gdyni. 1 września wyjechał z Warszawy, przez kolejne tygodnie był chirurgiem w szpitalach: w Toruniu, Żychlinie, Dobrzelinie i Sochaczewie. 18.09.1939 r. dostał się do niewoli w Giżycach i został przewieziony do szpitala w Sochaczewie. 8.11.1939 r. zwolniony i przydzielony do pracy w Szpitalu św. Łazarza w Warszawie.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Pracując w Szpitalu Wolskim brał udział w wielu akcjach udzielania pomocy żołnierzom Armii Krajowej, m.in. przeprowadzał transfuzje krwi ciężko rannemu "Lotowi" (Bronisław Pietraszewicz) z oddziału specjalnego "Agat" Kedywu KG AK, dowódcy akcji "Kutschera" (1.02.1944).
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Piękna 3
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu AK - Szpital Wolski ul. Płocka 26; od 5.08.1944 r. Szpital św. Stanisława ul. Wolska 37.
Dzielnica:
Wola. 1 sierpnia 1944 r. kontynuował pracę jako chirurg Szpitala Wolskiego, aż do jego opanowania przez oddziały niemieckie po południu 5 sierpnia 1944 r., kiedy to cudem uratował się wraz z dr Leonem Manteuffelem, z masowej egzekucji personelu i chorych Szpitala. Tego samego dnia został skierowany przez Niemców do zajętego przez nich Szpitala św Stanisława przy ul. Wolskiej 37, gdzie ulokowano niemiecki punkt sanitarny. Przez kolejne dni wraz z dr Manteuffelem i dr Pawłem Kubicą leczyli pacjentów Szpitala oraz napływającą okoliczną ludność cywilną, udzielali także pomocy rannym żołnierzom niemieckim - pacjentom niemieckiego punku sanitarnego Grupy Bojowej "Reinefarth". W tym czasie, wbrew niemieckiemu zakazowi, pomagał w przedostaniu się na teren Szpitala św. Stanisława ludziom ukrywającym się na terenie pobliskiej, spacyfikowanej fabryki Franaszka. Ludzie ci zostali opatrzeni w taki sposób, aby mogli uchodzić za rannych pacjentów szpitala. 11 sierpnia 1944 r. wraz z dr Manteuffelem krótko przebywał w Szpitalu Wolskim. We wrześniu 1944 r. przyjmował transport personelu i ponad 150 starców z domu Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności "Res Sacra Miser" przy Krakowskim Przedmieściu 62, prowadzony przez przebranego za lekarza, znanego aktora filmowego, Andrzeja Boguckiego.
Losy po Powstaniu:
19.10.1944 r. opuścił Szpital św. Stanisława i wraz z lekarzami Szpitala Dziecięcego im. Karola i Marii został ewakuowany do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie został asystentem na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Miejskiego. 10.02.1945 r. powrócił do Warszawy i podjął pracę w Szpitalu Wolskim.
Losy po wojnie:
W latach 1948-1950 był adiunktem organizującej się Kliniki Urologii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1950 r. do 1963 r. zastępcą ordynatora Oddziału Urologicznego Szpitala Miejskiego nr 1 w Warszawie. W latach 1951-1962 ordynator Oddziału Urologii Szpitala Wolskiego. W roku 1951 otrzymał habilitację (przewód habilitacyjny pt. "Zagadnienie odprowadzania moczu”). W okresie od 1951 r. do 1974 r. pracował jako Specjalista Krajowy Ministerstwa Zdrowia w zakresie urologii. W 1954 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i objął funkcje kierownika Kliniki Urologicznej Akademii Medycznej, w której pracował do 1978 r. W 1976 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W 1980 r. wyjechał do Libii, gdzie pracował jako profesor Wydziału Lekarskiego University of Garyounis w Banghazi. Do Polski powrócił w 1985 r., pracował w szpitalu w Świdrze koło Otwocka. W okresie od stycznia 1986 r. do maja 1992 r. pracował w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Ciechanowie. Od 1992 r. na emeryturze. Autor 550 publikacji z dziedziny medycyny, publikował także artykuły dotyczące II wojny światowej - w tym wspomnienia z Powstania Warszawskiego. Doktor honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu (1978) i Honorowy Obywatel Płońska (1979). Do śmierci był Członkiem Honorowym Związku Artystów Scen Polskich. Awansowany do stopnia pułkownika w stanie spoczynku WP.
Odznaczenia:
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1946), Warszawski Krzyż Powstańczy (1982), Krzyż Armii Krajowej, Medal Za udział w wojnie obronnej 1939, Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955), Odznaka Honorowa Batalionu "Parasol".
Informacje dodatkowe:
8.12.1937 r. poślubił Zofię Flaszyńską.
Miejsce śmierci:
Warszawa.
Archiwum Historii Mówionej:
