Data urodzenia:
1920-07-26
Stopień:
plutonowy podchorąży
Numer legitymacji AK:
113535
Miejsce urodzenia:
Michałkowice
Imiona rodziców:
Stanisław - Helenaz domu Niedźwiedzińska
Wykształcenie do 1944 r.:
Uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Michałkowicach, a następnie do Gimnazjum w Katowicach. Jednocześnie uczył się w Konserwatorium Muzycznym w klasie fortepianu. W 1938 r. zdał maturę. W okresie wojny, po 1942 roku kontynuował naukę w Warszawie w szkole technicznej realizującej tajnie program nauczania Politechniki Warszawskiej.
Przebieg służby wojskowej:
Po maturze, w okresie od 30 września 1938 do 22 lipca 1939 r. odbył przeszkolenie dla oficerów rezerwy, uzyskując stopień plutonowego podchorążego.
Udział w kampanii wrześniowej 1939 r.:
Uczestnik walk we wrześniu 1939 r. 16 września 1939 r. został ciężko ranny pod Biłgorajem. Po kapitulacji trafił do szpitala w Krakowie, skąd uciekł do Michałkowic. W obawie przed represjami opuścił Śląsk i udał się w głąb Rzeszy, Przebywał wówczas w Dreźnie, pracował tu m.in. w firmie związanej z przemysłem filmowym (zdobyte doświadczenia wykorzystał po wojnie). Pobyt w tym mieście opisał w artykule „Pożegnanie z porcelanowymi dzwonami”. Dopiero w 1942 r. powrócił do Polski i pod zmienionym nazwiskiem zamieszkał w Warszawie.
Oddział:
I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 2. Rejon "Litwin" (następnie odcinek "Sarna") - Korpus Bezpieczeństwa - batalion szturmowy KB "Sokół" - pluton łączności, następnie Komenda Placu
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu X B Sandbostel, następnie przeniesiony do Oflagu w Lubece, gdzie przebywał do 2 maja 1945 r.
Losy po wyzwoleniu:
W grudniu 1946 r. powrócił do Warszawy.
Losy po wojnie:
Po powrocie do Polski kontynuował w latach 1947-1952 studia na Politechnice Warszawskiej. Uzyskał tytuł inżyniera łączności i magistra nauk technicznych. Specjalizował się w przenoszeniu przewodowym i elektronice. W 1949 r. rozpoczął pracę w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, gdzie po raz pierwszy zetknął się z zapisem dźwięku na taśmach światłoczułych. Jakość dźwięku w produkcji filmowej zajmowała go szczególnie w następnych latach. W badaniach nad dźwiękiem pomogły mu wcześniejsze studia muzyczne i znajomość technologii filmowej. Starał się też opanować podstawy zapisu optycznego. Wszystkie działania prowadziły do rozwoju tej technologii. Efektem prac było wdrożenie zapisu magnetycznego na taśmie perforowanej 35 mm – pionierskie osiągnięcie w państwach ościennych i jedno z pierwszych na świecie. Wdrażanie zapisu w całym cyklu produkcyjnym trwało do 1955 r. Do tego czasu był głównym technologiem WFD, w 1957, następnie objął stanowisko kierownika Zakładu Taśmy Magnetycznej. Pierwsze partie taśmy zostały przekazane wytwórniom w 1958 r. W latach 1960-1965 pracował dla telewizji. W latach 1965-1975 był szefem Produkcji Taśm Magnetycznych, a później, do 1978 r. Głównym Specjalistą ds. Elektronicznych Systemów Produkcji Filmowej, następnie Głównym Technologiem ds. Taśm Magnetycznych. Wiele lat życia poświęcił technologii produkcji taśm magnetycznych. Modernizacje wprowadzone przez zespoły kierowane przez Jana Lissowskiego zostały opatentowane. W wieku 68 Jan przeszedł na emeryturę.
Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego, "Kronika Warszawy" nr 2 (141)/2009, s. 94-96: Pro Memoria: zmarli kwiecień-czerwiec 2009, Encyklopedia Wielkopolan
Archiwum Historii Mówionej:
