Urodził się 23 V 1891 r. w Warszawie, był synem Leonarda i Eugenii z Brodawskich. Po ukończeniu 7 klas szkoły realnej E. Konopczyńskiego w Warszawie, wstąpił do Mechaniczno – Technicznej Szkoły Wawelberga i Rotwanda. Po drugim kursie wyjechał do Wittenbergii, do Królewskiej Wyższej Szkoły Technologii w Reutligen, którą ukończył w kwietniu 1914 roku. Od maja 1914 r. do wybuchu wojny pracował jako inżynier prowadzący dział wyrobów bawełnianych i jedwabnych w fabryce ” Ender – Kursche ” w Pabianicach. W sierpniu 1914 r. należał do Związku Strzeleckiego i ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Tubindze. Po wybuchu wojny wstąpił do POW. W tym czasie skończył oficerską szkołę POW w Warszawie. Następnie został członkiem Naczelnej Komendy POW oraz komendantem szkoły podoficerskiej i dowódcą oddziałów lotnych. Stąd został odkomenderowany do zorganizowania prac POW na Królestwo, Rosję i Finlandię. W czerwcu 1915 r. wymaszerował łącznie z Batalionem Warszawskim do 1 Brygady Legionów Polskich. Wstąpił do 1 Pułku Ułanów Beliny i służył w 1 szwadronie 4 plutonu do czerwca 1917 r. Walczył w Królestwie, na Litwie i na Wołyniu. Podczas walk odwrotowych, w sierpniu 1916 r. został ranny. Był internowany w obozie jeńców w Szczypiornie i potem w Łomży 17 XII 1917 r. – 17 V 1918 r., za odmowę przysięgi na wierność Niemcom. Na skutek śmierci matki został zwolniony z obozu, który opuścił w bardzo ciężkim stanie. Był instruktorem i organizatorem tworzących się oddziałów POW na Kresach. Od listopada pracował jako szef sztabu straży obywatelskiej. Po rozbrojeniu Austriaków, zorganizował oddział konny tzw. Szwadron Ziemi Zamojskiej, z którym przyłączył się na rozkaz gen. Orlicz – Dreszera do oddziału por. Brochwicz – Lewińskiego, formowanego w Lubomlu, jako dowódca plutonu i zastępca dowódcy 5 szwadronu 1 Pułku Szwoleżerów. W 1919 r. walczył na Wołyniu w grupie gen. Rydza – Śmigłego a od czerwca w grupie gen. Bobrańskiego i gen. Zygadłowicza. W 1922 r. mianowany został rotmistrzem, po przejściu kursu w Grudziądzu i Rembertowie, pełnił funkcję do adiutanta 1 Pułku Strzelców Konnych. W marcu 1924 r. na prośbę swojego przyjaciela, Brochwicz – Lewińskiego został przeniesiony do 19 Pułku Ułanów, w którym pełnił funkcję dowódcy szwadronu, dowódcy szwadronu km i kwatermistrza. W 1928 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy Szwadronu Zapasowego w Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1937-1939 dowódca pułku. W 1939 r. po wybuchu wojny, spotkał się z marszałkiem E. Rydzem – Śmigłym i płk. Z. Brochowicz – Lewińskim we Włodzimierzu Wołyńskim. Obaj namawiali go na wyjazd do Rumuni, on jednak chciał walczyć w kraju. W Łucku z gen. Smorawińskim utworzyli legion ochotniczy z cywili i wojskowych, do którego należał jego syn Jerzy Zawistowski i mjr Zapliński były oficer 19 Pułku Ułanów. Ułanów Legion ten ostatni bój stoczył z Niemcami pod Rawą Ruską. Został zabity przez sowietów pod Kamionką Strumiłową 20 IX 1939 r. Odznaczony był m. in. Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym „Za wojnę 1918 – 1921”, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Medalem Łotewskim za 1919 rok, Odznaką 1 Brygady Legionów i Odznaką19 Pułku Ułanów Wołyńskich.
Hanna Katarzyna Zawistowska-Nowińska „Hanka Zerwicz”. Źr. fot. - Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego
lekarzepowstania.pl/osoba/hanna-zawistowska-nowinska
Zdjęcie z serii portretów Powstańców Warszawskich wykonanych w ramach projektu "1944/70/2014" realizowanego przez grupę WWPHOTO dla uczczenia 70. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Muzeum Powstania Warszawskiego, 22.07-04.08 2013.
