Tadeusz Bukowski urodził się 22 kwietnia 1909 r. w Warszawie. W wieku 19 lat rozpoczął pracę jako nauczyciel, jednak od początku jego największą pasją była fotografia. Prowadził szkolne kółka fotograficzne, a jego działalność w ruchu harcerskim również była związana z tą dziedziną. W 1927 r. został członkiem Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. W 1939 r. ożenił się Haliną Glińską. W okresie okupacji był zaangażowany w działalność konspiracyjną – sporządzał dokumentację fotograficzną nie tylko zniszczeń i okupacyjnych realiów, ale też ruchów wojsk niemieckich. W powstaniu warszawskim należał do Batalionu „Wigry” i jako fotoreporter z równą pieczołowitością dokumentował walkę, co powstańczą codzienność. 12 września dostał się do niewoli i opuścił miasto z ludnością cywilną. Po wojnie Bukowscy mieszkali na Mokotowie; 1946 r. Halina zmarła. Owdowiały Bukowski od 1948 r. pracował jako fotoreporter, a następnie na stanowisku kierownika Działu Fotografii w Instytucie Wydawniczym „Nasza Księgarnia”. Był szczegółowo prześwietlany przez władze komunistyczne. W 1958 r. otrzymał tytuł artysty prestiżowej Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej. Pierwszą indywidualną wystawę, prezentującą zdjęcia z Powstania, udało mu się zorganizować dopiero w 1979 r. Zmarł rok później w Warszawie. 18 stycznia 1981 r., już po śmierci artysty, otwarto w galerii Kordegarda przygotowaną według jego koncepcji wystawę Warszawa trzydziestych lat.
Świadectwo doskonałego warsztatu i fotoreporterskiej wrażliwości, ale też głębokiej miłości do miasta, w którym się wychował, walczył i do którego powrócił po wojnie. Na zdjęciach z okresu międzywojnia widać stolicę tętniącą życiem i dumną. Są na nich zarówno podniosłe wydarzenia, jak i codzienne życie miasta. Ten rozdział kończy niepokojący akcent: kopanie rowów przeciwlotniczych – zapowiedź nowej epoki w dziejach miasta. Potem przychodzą zdjęcia okupacyjne: od pierwszych zniszczeń aż po pospieszne opuszczanie miasta przez Niemców pod koniec lipca 1944 r. Następne są fotografie powstańcze, przy czym Bukowski z taką samą pieczołowitością zapisywał sceny przygotowania do walki i Powstańców w akcji, co codzienność walczącej Warszawy. Ostatni rozdział to zdjęcia powojenne – zapis zniszczeń, ale też miasta, w którym wola życia wygrała z wojenną traumą.
