Kpr. pchor. Jerzy Kokczyński „Boczkowski” urodził się 12 listopada 1920 r. w Poznaniu. W 1940 r. przeniósł się z rodzicami do Warszawy. Od 1941 r. należał do Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW), później do Narodowo-Ludowej Organizacji Walki (NLOW). Ukończył tajną Szkołę Podchorążych Piechoty Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ). W Powstaniu walczył w pułku im. gen. W. Sikorskiego NSZ (tzw. „Sikora”) w rejonie ulicy Czackiego w Śródmieściu Północnym. We wrześniu jego oddział wyznaczony został do przebicia się poza Warszawę. Wobec braku takiej możliwości, oddział dołączył do 2. kompanii „Ziuka” Batalionu „Miłosz” w Śródmieściu Południowym. Po kapitulacji cały oddział ochotniczo wszedł w skład kompanii „A” batalionu osłonowo-ewakuacyjnego, nadzorującego wyjście żołnierzy i ludności cywilnej z Warszawy, z wewnętrznymi instrukcjami specjalnymi o ewidencji stanu zniszczeń. W ostatniej fazie walk Kokczyński został odznaczony Krzyżem Walecznych, za udział w powstrzymaniu niemieckich ataków z budynku Sejmu. Wyszedł z miasta z ludnością cywilną jako jedyny opiekun matki, udało mu się uciec z transportu. Po wojnie osiadł w Poznaniu i włączył się, wraz z kolegami z „Sikory”, do drugiej konspiracji studenckiej. Pracował jako ekonomista. Zmarł 30 kwietnia 1998 r. w Poznaniu.

Na 50 negatywach Agfa Superpan Kokczyński utrwalił swój oddział, walczący w Śródmieściu, rejonie ulic Czackiego i Świętokrzyskiej, m.in. w dzień zdobycia kościoła p.w. św. Krzyża i Komendy Policji przy Krakowskim Przedmieściu. Fotografował, zapewne za zezwoleniem dowódcy, w przerwach między walkami. Nie jest to zatem reportaż z frontu, ale z tyłów. Ujęcia są statyczne, a sytuacje w dużej części aranżowane. Dwa filmy, wywołane podczas Powstania w laboratorium przy ulicy Nowy Świat, ocalały. Dwa kolejne, przekazane koledze, który pozbył się ich przed kontrolą w dniu wyjścia do niewoli, zaginęły.