Zofia Wolska-Degórska urodziła się 16 października 1923 roku we Wrześni. Ukończyła tam szkołę powszechną oraz trzy klasy gimnazjum. Po wybuchu wojny drużyna harcerska, do której należała, zorganizowała pomoc dla uchodźców, wydając ciepłe posiłki i zapewniając podstawową opiekę medyczną. Zagrożona aresztowaniem Zofia przez kilka miesięcy ukrywała się we wsi Gozdowo Młyn; tymczasem jej rodzina została wysiedlona do Generalnego Gubernatorstwa. Posługując się fałszywymi dokumentami, w lutym 1940 r. dołączyła do najbliższych, którzy zamieszkali w Warszawie przy ul. Mokotowskiej. Kontynuowała naukę - najpierw jako uczennica tajnego gimnazjum, gdzie uzyskała tzw. małą maturę, a od 1942 roku jako studentka tajnego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Wciągnięta do działalności konspiracyjnej w listopadzie 1942 roku, została przydzielona do Sanitariatu Okręgu Warszawskiego AK „Bakcyl”. Niepowiadomiona o miejscu koncentracji w Godzinie „W”, dołączyła do zorganizowanego doraźnie przez kpt. dr. Stanisława Zaneckiego „Brózdę” Szpitala Polowego przy ul. Marszałkowskiej 40, gdzie asystowała i podawała narkozę podczas operacji, samodzielnie wykonywała niewielkie zabiegi chirurgiczne, a także zmieniała opatrunki i unieruchamiała złamane kończyny. Organizowała też zabezpieczenie medyczne dla Powstańców, którzy przeszli kanałami do Śródmieścia; bywało, że sama wynosiła rannych z pola walki. Jednocześnie drukowała na powielaczu antyniemieckie ulotki i tekst roty przysięgi Armii Krajowej. Po kapitulacji Powstania Zofia opuściła stolicę i zamieszkała w Łowiczu, gdzie działała w Radzie Głównej Opiekuńczej, a po wyzwoleniu w prowadzonym przez PCK domu dom dla osób w podeszłym wieku i nieuleczalnie chorych. 1 lutego 1945 r. powróciła do rodzinnej Wrześni; tam do października 1948 r. pracowała w drużynie ratowniczo - sanitarnej PCK. Jednocześnie od 20 marca 1945 r. kontynuowała studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. 16 listopada 1948 r. wyszła za mąż za lekarza Andrzeja Degórskiego. Mieli troje dzieci. Pracowała jako lekarz stomatolog i protetyk w rodzinnej Wrześni, a następnie w jednym z poznańskich szpitali. Zmarła 17 maja 2014 roku. Została pochowana na cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
Zofia była nie tylko sanitariuszką o kompetencjach niemal dorównującym obowiązkom dyplomowanych lekarzy, ale też utalentowaną fotografką-amatorką, która pozostawiła po sobie serię zdjęć powstańców szykujących się do opuszczenia Warszawy po upadku Powstania. Zgromadzeni w rejonie ul. Mokotowskiej, czekają na ewakuację z miasta, skąd wyruszą w długą drogę do obozów jenieckich. Kolekcję fotografii Zofii Wolskiej-Degórskiej uzupełniają zdjęcia jej koleżanek ze szpitala na Marszałkowskiej 40 oraz jedno szczególnie cenne, przedstawiające dwie sanitariuszki przykucnięte przy słynnym obrazie Matki Bożej AK autorstwa Ireny Pokrzywnickiej.
