Pseudonim:
"Stefan Czarniecki”
Data urodzenia:
1903-10-11
Miejsce urodzenia:
Pławno powiat Radomsko
Imiona rodziców:
Leon - Kazimiera z domu Szwedowska
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
W latach 1922-1926 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Do 1932 r. aplikował u jednego ze stołecznych adwokatów, następnie rozpoczął pracę w Sądzie Okręgowym w Białymstoku jako podprokurator i zajmował to stanowisko do września 1939 r.; podlegały mu sprawy komunistów.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. jako podporucznik, przydzielony do sądu polowego nr 44.
Pseudonimy:
"Stefan Czarniecki”, "J-13”, "Kowalski”, "Obarski”, "Ostaszewski”, "Stach”, "Tadeusz"
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1940 roku. Do 1942 r. działał jako szef wywiadu Okręgu Warszawa Związku Jaszczurczego, a od 1942 r. do przełomu marca i kwietnia 1943 r. - szef wywiadu Okręgu Warszawa Narodowych Sił Zbrojnych, następnie komórki "Start”, Ekspozytury Urzędu Śledczego PKB m.st. Warszawy. Jednocześnie był żołnierzem Batalionów Szturmowych i kierownikiem Walki Cywilnej, podlegała mu komórka likwidacyjna.
Oddział:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej
Szlak bojowy:
Praga. W sierpniu i wrześniu 1944 r. kierował odcinkiem Saska Kępa. Następnie działał na terenie Saskiej Kępy i Grochowa, prowadząc walkę dywersyjną na tyłach wroga.
Losy po Powstaniu:
24 lub 25 września 1944 r. ujęty przez Niemców i wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Stutthof, następnie do obozu pracy na terenie kamieniołomów Tauer na Pomorzu.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu obozu w marcu 1945 r. powrócił do Warszawy, początkowo ukrywał się, zamierzał wraz z rodziną wyjechać za granicę. W 1946 r. wrócił do zawodu, rozpoczął pracę jako prokurator Sądu Grodzkiego w Bytomiu. Po kilku miesiącach przeniesiony na stanowisko wiceprokuratora okręgowego w Opolu, w lipcu 1947 mianowany przez Bieruta prokuratorem tego sądu. Latem 1948 r. przeniesiony na stanowisko prokuratora Sądu Okręgowego w Katowicach.
Aresztowanie - śledztwo - wyrok:
Aresztowany przez UB 23.01.1949 r., przebywał w więzieniu we Wronkach, w Warszawie przy ul. 11 Listopada, w areszcie MBP przy ul. Koszykowej oraz na Rakowieckiej. W śledztwie konsekwentnie odmawiał składania zeznań obciążających innych, nie przyznawał się do stawianych mu zarzutów, nie chciał współpracować z UB. 21.12.1951 r. Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy skazał go na karę śmierci. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Już po wyroku, przesłuchiwany jako świadek w innej sprawie, oświadczył przed sądem: "Wkrótce już stanę przed innym sądem i innym sędzią. Odchodząc na tamten świat, nie mogę obciążać sumienia fałszywymi zeznaniami na szkodę innych osób”.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Zamordowany w więzieniu mokotowskim. Zrehabilitowany 19.03.1957 r.
