Data urodzenia:
1919-05-14
Imiona rodziców:
Henryk - Helena z domu Krzykowska
Wykształcenie do 1944 r.:
Uczęszczała do prywatnej szkoły Zofii Wołowskiej (szkoła powszechna i gimnazjum). Maturę zdała w 1938 r. i rozpoczęła studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1943-1944 studiowała medycynę na tajnym Uniwersytecie Poznańskim.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. pracowała jako sanitariuszka w szpitalu św. Łazarza.
Praca w latach 1939-1944:
W okresie 1939-1941 z ramienia PCK była opiekunką żołnierzy w Szpitalu Ujazdowskim na oddziale chirurgii plastycznej, później na oddziale gruźliczym. Pracowała także w Instytucie Fermentacyjnym przy Krakowskim Przedmieściu.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1942 roku - łączniczka w batalionie "Odwet II", przeszła szkolenie wojskowe i sanitarne. Przydział w lipcu 1944 r. - V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 4. Rejon - II batalion szturmowy "Odwet" ("Odwet II") - sanitariat.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Wspólna 11
Miejsce koncentracji przed godziną "W":
Warszawa ul. Filtrowa
Oddział:
V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 4. Rejon - II batalion szturmowy "Odwet" ("Odwet II") - sanitariat, od 11.08.1944 r. Szpital Dzieciątka Jezus.
Szlak bojowy:
Kolonia Staszica - Pole Mokotowskie - Śródmieście Południe. 1 sierpnia 1944 r. po pierwszym ataku na wille lotników niemieckich obsadziła wraz sekcją sanitarną willę przy ul. Langiewicza 5, gdzie urządzono pierwszy punkt opatrunkowy oddziału. 4 sierpnia wraz z rannymi przeszła do willi przy ul. Langiewicza 11, 6 sierpnia 1944 r. po zdobyciu poprzedniego punktu przez rosyjskie, kolaboracyjne oddziały RONA, uczestniczyła w przenoszeniu rannych do domu przy ul. Langiewicza 9. 9 sierpnia po przejściu części oddziału przez Pole Mokotowskie do Śródmieścia Południe pozostała na punkcie sanitarnym w grupie sześciu sanitariuszek, które opiekowały się czterema ciężko rannymi kolegami. 11 sierpnia wraz z koleżankami przetransportowała rannych do pobliskiego Szpitala Dzieciątka Jezus, w którym rozpoczęła dyżury pielęgniarskie. 25 sierpnia przez Dworzec Zachodni wyjechała z rannymi do obozu w Pruszkowie, z którego przewieziono ją do zakładu dla psychicznie chorych w Tworkach. Uciekła i zamieszkała w Podkowie Leśnej, skąd 3 września wróciła do Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. 23 września brała udział w ewakuacji rannych z ul. Czerniakowskiej do Szpitala Dzieciątka Jezus.
Losy po Powstaniu:
Wyjechała z Warszawy z rannymi w ostatnim transporcie ewakuacyjnym - 25 października 1944 r. Jako pielęgniarka trafiła do szpitala w Skierniewicach, gdzie przebywała do przejścia frontu. W styczniu 1945 r. powróciła do Warszawy i zapisała się na studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim.
Losy po wojnie:
W 1946 r. wyszła za mąż za inż. chemika Mieczysława Borowskiego. Miała dwóch synów. W 1949 r. ukończyła studia medyczne. Otrzymała stypendium specjalizacyjne z zakresu pediatrii i rozpoczęła pracę w Szpitalu Dziecięcym przy ul. Kopernika 43, gdzie przepracowała 30 lat. Następnie przez 10 lat piastowała stanowisko zastępcy dyrektora Stołecznego Ośrodka Matki i Dziecka. W 1992 r. przeszła na emeryturę.
Miejsce śmierci:
Warszawa.
Archiwum Historii Mówionej:
