Informacje dodatkowe:
Urodził się 7 stycznia 1922 roku w Warszawie w rodzinie robotniczej. Pskończeniu szkoły pracował przez lata jako praktykant ślusarski, następnie robotnik w Państwowych Zakładach Inżynieryjnych „Polski Fiat”, a w czasie wojny jako robotnik kolejowy. W czasie okupacji był członkiem ZWZ- AK. Brał udział w walkach powstańczych na terenie Pragi, Puszczy Kampinoskiej. Ranny w bitwie pod Jaktorowem. W czasie okupacji przerobił kurs szkoły średniej i eksternistycznie uzyskał małą maturę, a w 1945 r. świadectwo dojrzałości. W latach 45-52 studiował chemię na UW uzyskując w 1952 r. stopień magistra. Od 1950 roku był zatrudniony w Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat obronił w 1960, habilitację w 1968, profesorem nadzwyczajnym został w 1978, a zwyczajnym w 1988 r. Od 1969 r. był kierownikiem Pracowni Polarografii, w latach 68-75 prodziekanem Wydziału Chemii, a w latach 78-81 - dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Chemii. Potem kierował Zakładem Chemii Nieorganicznej i Analitycznej Wydziału Chemii UW. Do najpoważniejszych osiągnięć profesora należy skonstruowanie w czasie pracy pod kierunkiem profesora Wiktora Kemuli wiszącej elektrody rtęciowej stosowanej do dziś, a obecnie przeżywającej szczególny renesans zainteresowania w związku z zastosowaniem do badań transportu elektronowego przez złącza molekularne. Zmarł w Warszawie 11 września 2005 roku.
