Data urodzenia:
1923-10-20
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Paweł - Helena z domu Mazurkiewicz
Udział w konspiracji 1939-1944:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 2 Rejon
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Mariensztat 25
Oddział:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 2 Rejon
Losy po Powstaniu:
Po Powstaniu od 20 września 1944 r. zatrudniony jako robotnik przymusowy w niemieckich kolejach Gotha; zakwaterowany w obozie zakładowym
Losy po wojnie:
Po zakończeniu wojny pracował w szczecińskich Zakładach Graficznych.
Miejsce śmierci:
Szczecin, pochowany na szczecińskim cmentarzu w kwaterze pionierów.
Źródła:
PCK - dokument 13113 - karta pracy.
Informacje dodatkowe - losy rodziny:
Ojciec Zdzisława pracował w Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych; matka zajmowała się domem i wychowywaniem dzieci, a także szyciem ubrań. Przed Powstaniem mieszkali na Mariensztacie. Według relacji rodzinnej w powstaniu uczestniczyła także
siostra "Gada" - Henryka Chajkiewicz, po mężu Sterzyńska, jednak mimo prób weryfikacji aktualnie brak dokumentów potwierdzających ten fakt. Wspomnienie syna, Włodzimierza Sterzyńskiego:
"Sterzyńska Henryka Irmina ps. Zosia, sanitariuszka (1926-01-27 - 2011-06-03)Osiemnastoletnia Henryka Irmina Sterzyńska (z d. Chajkiewicz) brała udział w Powstaniu Warszawskim jako sanitariuszka na Mariensztacie, w oderwaniu od macierzystej jednostki (przedostanie się do niej uniemożliwili Niemcy już od samego początku Powstania). Swoją funkcję pełniła przez tydzień, korzystając z posiadanego zapasu niemieckich leków i materiałów opatrunkowych. W tym czasie Mariensztat był intensywnie ostrzeliwany i bombardowany – m. in. został w dużej części zburzony dom (ul. Mariensztat 25), w którym od urodzenia mieszkała wraz z rodziną. Po wkroczeniu Niemców na teren Mariensztatu została wzięta do niewoli. Zanim jednak do tego doszło, niemiecki żołnierz, który zaskoczył ją przy otwartych materiałach opatrunkowych, puścił wolno nakazując natychmiastowe pozbycie się ich. Powiedział, że jego koledzy, gdy zobaczą ją z niemieckimi środkami medycznymi, od razu zabiją. Gdy była wyprowadzana (wśród płonących jeszcze domów) z grupą mieszkańców Mariensztatu, została wyciągnięta z niej (podobnie jak i niektóre inne kobiety) przez ukraińskich żołnierzy i zgwałcona przez jednego z nich. Miał to być gwałt zbiorowy, lecz nadejście kolejnej grupy ludzi, którą (ustawieni już w kolejkę) Ukraińcy też postanowili okraść, spowodowało, że ją zostawili. Dalej błąkała się samotnie. Jeden ze spotkanych żołnierzy niemieckich okazał jej współczucie i życzliwą pomoc (m. in. niósł jej podręczny bagaż). Później inny omal nie zabił jako Żydówki – w ostatniej chwili, pod wpływem jej tłumaczeń, że jest Polką, schował wyciągnięty już do strzału pistolet. W końcu dostała się do grupy mieszkańców Warszawy, z którą została wywieziona do Pruszkowa. Po drodze oglądała sielankowe sceny (m. in. ludzi podlewających kwiaty w przydomowych ogródkach czy też opalających się na leżakach) – był to dla niej szok po „piekle”, które widziała i sama przeżyła w Warszawie. W pruszkowskim obozie spotkała rodziców, z którymi, po kilkudniowych brutalnych „przygotowaniach”, została wywieziona do Stuttgartu w Niemczech. Stąd po miesiącu została przeniesiona do pobliskiego Beuren (Lager 43), gdzie przymusowo pracowała w Federnfabrik von Stump und Schule do kwietnia 1945 r.
".
