Data urodzenia:
1922-05-05
Funkcja:
adiutant dowódcy
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 142 Miejsce: 59
Stopień:
Kapral podchorąży
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Jan - Barbara z domu Markuszewska
Nazwisko konspiracyjne:
Lech Podosowski
Wykształcenie do 1944 r.:
W czasie wojny studiował prawo na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim
Adres przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Kilińskiego 1.
Oddział:
Armia Krajowa - Grupa "Północ" - zgrupowanie "Sienkiewicz", następnie odcinek "Kuba"-"Sosna" - batalion "Łukasiński" - 3. kompania "Wkra"
Szlak bojowy:
Stare Miasto
Odniesione rany:
Ciężko ranny podczas nalotu 20.08.1944 r. - umieszczony w Centralnym Szpitalu Chirurgicznym nr 1 ul. Długa 7
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Zamordowany w grupie rannych w Centralnym Szpitalu Chirurgicznym nr 1 przy ul. Długiej 7 (Pałac Raczyńskich), po zajęciu Starego Miasta przez oddziały niemieckie.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Jego żona Aleksandra Wagińska z d. Buchalczyk ps. "Ola" była sanitariuszką kompanii "Wkra" w batalionie AK "Łukasiński", a teść Zenobiusz Buchalczyk ps. “Suchy”, był d-cą 1727 plutonu w 4 kompanii II batalionie VII Obwodu "Obroża" (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 6 Rejon "Helenów" (Pruszków)
Odznaczenia:
W 1995 r. Włodzimierz Wagiński został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej oraz Medalem za Warszawę 1939-1945.
Miejsce pochówku:
Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu na Starych Powązkach, w którym pochowani są Jego Rodzice. Upamiętniony został także na Murze Pamięci Muzeum Powstania Warszawskiego.
Informacje dodatkowe:
Włodzimierz Janusz Leszek Wagiński urodził się w Warszawie 5 maja 1922 roku z ojca Jana Wagińskiego i matki Barbary Wagińskiej z domu Markuszewskiej.
Od początku II wojny światowej był aktywnym członkiem organizacji podziemnych pod przybranym nazwiskiem Lech Podosowski walczył w oddziale partyzanckim w okolicach Kraśnika. W czasie wojny studiował prawo na konspiracyjnym Uniwersytecie Warszawskim. Żołnierz Armii Krajowej. Uzyskał stopień kaprala podchorążego. W czasie Powstania Warszawskiego walczył na Starym Mieście w kompanii "Wkra" batalionu Łukasiński AK, do którego zgłosił się ochotniczo nie mogąc dotrzeć do swojego miejsca zgrupowania na Pradze (mieszkał na Starym Mieście) Według informacji przekazanych przez syna, decydującym argumentem przy przyjęciu do kompanii Wkra było posiadanie pistoletu Vis. Pistolet ten, Włodzimierz wspólnie z żoną dostarczył do miejsca zamieszkania furmanką z Magdalenki. Broń była ukryta pod przewożonymi jarzynami, w czasie podróży szczęśliwie przeszli przez kilka kontroli napotkanych patroli niemieckich.
20 sierpnia po powrocie z walk na barykadzie został ciężko ranny podczas nalotu samolotów niemieckich i następnie trafił do szpitala powstańczego przy ul. Długiej 7, gdzie 2 września 1944 roku tamże zamordowany przez żołnierzy niemieckich i ukraińskich wraz z 400 innymi rannymi. Pośmiertnie odznaczony 5 maja 1995 r. przez Prezydenta RP Lecha Wałęsę Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej oraz Medalem za Warszawę 1939-1945.
Publikacje:
Benedykt Ziółkowski: Batalion Armii Krajowej "Łukasiński," Instytut Historii PAN, Warszawa 2011; Wielka ilustrowana encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. 6, Wykaz uczestników-żołnierzy powstania warszawskiego Kr-Ż / red. nauk. Piotr Rozwadowski. Wyd. "Bellona", Fundacja " Warszawa Walczy 1939-1945", 2004. (str. 615)
