Pseudonim:
”Wrona”, "Rawicz"
Data urodzenia:
1917-01-13
Funkcja:
dowódca patrolu kanałowego, saper
Używane pseudonimy:
”Wrona”, "Rawicz", ”Ostróg”
Imiona rodziców:
Bronisław - Natalia z domu Tymińska
Wykształcenie (w tym wojskowe) :
W 1935 roku ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Następnie Szkołę Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie, w której otrzymał patent oficerski podporucznika rezerwy w korpusie oficerów saperów i rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Podczas studiów członek Akademickiej Korporacji "Sparta", "Bratniej Pomocy" i Akademickiego Towarzystwa Wioślarskiego.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
W maju 1939 fortyfikował okolice Modlina, tam też walczył w kampanii wrześniowej. Za bohaterskie wykonanie działań we wrześniu w czasie oblężenia Twierdzy został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji Modlina internowany w obozie w Działdowie, skąd po miesiącu udało mu się uciec i wrócić do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Początkowo w Związku Walki Zbrojnej został dowódcą drużyny kolejarzy na stacji Warszawa-Praga i szkolił w zakresie minerstwa, a później w VI Obwodzie (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej w Konspiracyjnej Szkole Podchorążych był wykładowcą minerstwa. Skierowany do pracy w zakładach "Ursus" jako pomocnik ślusarza, aby prowadzić tam obserwacje i sabotaż. W związku z represjami i aresztowaniami w zakładzie musiał się ukrywać i znaleźć inne miejsce pracy. Został zatrudniony w Fabryce Wyrobów Metalowych Konrad Jarnuszkiewicz & S-ka w Warszawie przy ul. Grzybowskiej na terenie Getta, w której podczas okupacji produkowano nie tylko metalowe łóżka, ale i części do pistoletów VIS wykorzystywane w konspiracji. Przeprowadzał na aryjską stronę Żydów, a do Getta dostarczał broń. W 1942 r. wstąpił do konspiracyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej, aby kontynuować studia oraz rozpoczął pracę w Wodociągach Miejskich. Przydział:
VI Obwód (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej.
Adres zamieszkania przed Powstaniem :
Warszawa, Plac Inwalidów 4/6/8 m. 35
Miejsce koncentracji na godzinę "W":
Przedwczesny wybuch walk na Żoliborzu zatrzymał go w dzielnicy i uniemożliwił dotarcie na wyznaczone miejsce koncentracji macierzystego oddziału VI Obwodu (Praga) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Wobec tego zgłosił się do ppłk. Żywiciela, który przydzielił go do szefa saperów żoliborskiego Zgrupowania ppor. Antoniego Jarosińskiego ps. "Student".
Oddział:
II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - pluton saperów, w stopniu podporucznika jako dowódca patrolu kanałowego. Przez cały okres walk, patrolował kanały prowadzące z Cytadeli i innych dzielnic na Żoliborz i do Wisły, usuwając zapory i otwierając wyjścia na powierzchnię. Jedną z ważniejszych akcji było zniszczenie zapory pod Dworcem Gdańskim, blokującej łączność ze Starym Miastem i Śródmieściem. Za tę akcję został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz drugi. Przez całe Powstanie walczył na Żoliborzu.
Odniesione rany:
Ranny w nogę w ostatnich dniach Powstania.
Rodzeństwo walczące w Powstaniu Warszawskim:
Losy po Powstaniu :
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie wraz z rodziną udał się do Krakowa. W ciągu następnych lat mieszkał kolejno w Zabrzu, Nowym Sączu i Świdniku.
Losy po wojnie:
W 1948 zdał egzamin magisterski i kierował odbudową wielu obiektów na terenie całej Polski. Pracował m.in. w Mostostalu, Metrobudowie, pracowni mostowej Biura Projektów "Stolica", Miejskim Przedsiębiorstwie Inżynieryjnym. Był wykonawcą wielu robót mostowych, fundamentowych i podziemnych. Realizował m.in. budowę Fabryki Lotniczej w Świdniku, w Warszawie budynku GUS, szybów metra, kolektora dla Huty Warszawa, wiaduktu nad Dworcem Gdańskim, Zakładów Graficznych Domu Słowa Polskiego, Państwowych Zakładów Lotniczych, a też remont mostów Agrykola i Średnicowego i nadzorował budowę dwupoziomowego mostu Gdańskiego. Od 1953 prowadził zajęcia zlecone w Katedrze Mechaniki Gruntów i Fundamentowania Politechniki Warszawskiej, zostając tam w 1958 roku etatowym pracownikiem naukowym. W 1968 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych i od 1976 do przejścia na emeryturę kierował Zakładem Dydaktycznym Dróg. Był rzeczoznawcą i ekspertem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji oraz Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Wykonał blisko 800 opinii i ekspertyz geotechnicznych, w tym dla Zamku Królewskiego, Zamku Ujazdowskiego, Pałacu pod Blachą, Pałacu w Nieborowie, Gmachu Opery w zespole pałacowym Carycyno w Moskwie i wielu nowobudowanych, a także restaurowanych kościołów, klasztorów i innych obiektów sakralnych
Miejsce śmierci :
Warszawa
Miejsce pochówku:
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera A30, rząd 3, grób 27
Informacje dodatkowe - losy rodziny:
Był synem podpułkownika dyplomowanego WP, szefa sztabu 9 Dywizji Piechoty, Bronisława Radziejowskiego, zamordowanego w Katyniu.
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, baza uczestników PW, archiwum rodzinne - informacje przekazały p. Anna Hilchen-Radziejowska i p. Zuzanna Radziejowska. Materiały i skany udostępnił p. Tomasz Michałowski - Stowarzyszenie Żołnierzy Armii Krajowej Żywiciel i Miłośników Ich Tradycji.
Publikacje:
S. Podlewski: Przemarsz przez piekło - Warszawa 1957, Instytut Wydawniczy PAX, s. 183-185; I. Cios. T. Jagodzińska: Śp. dr inż. Władysław Radziejowski. - „Inżynieria i Budownictwo”, nr 5/ 94 s.240; T. Duchowski, J. Powałkiewicz: Kanały : Warszawskie Termopile 1944.- Warszawa 2003, Fundacja Wystawa Warszawa Walczy 1939-1945, s. 57-58, 72, 92, 97, 101, 103-104. ISBN 83-87545-28-7; A. Radziejowska-Hilchen: Nasz Tata – Władysław Radziejowski [w:] Nasi Ojcowie - Warszawa 2017, Stowarzyszenie “Na Pięknym Brzegu”. (Biblioteczka Żoliborska), s. 181-189. ISBN 978- 83-947211-0-7
