Data urodzenia:
1903-08-27
Funkcja:
dowódca plutonu - szef uzbrojenia
Miejsce urodzenia:
Kamionka - powiat Garwolin
Imiona rodziców:
Józef - ...
Służba wojskowa do 1939 r.:
Okres I Wojny Światowej i wojnę polsko-bolszewicką spędził w rodzinnej miejscowości. W wieku 19 lat ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i odbył zasadniczą służbę wojskową w pułku ułanów. Po odbyciu służby zasadniczej pozostał w wojsku, początkowo jako podoficer nadterminowy, a następnie podoficer zawodowy. Służbę odbywał w 1. dywizjonie artylerii konnej im. Józefa Bema w Warszawie, a następnie w 12. dywizjonie artylerii konnej w Ostrołęce. Po rozformowaniu 12. dak w 1937 roku powrócił do służby w 1. dak.
Udział w wojnie obronnej 1939:
Przeszedł cały szlak bojowy 1. dak im. Józefa Bema od granicy z Prusami Wschodnimi w rejonie Chorzeli, aż na Podkarpacie, gdzie 1. dak kapitulował. Aktywnie uczestniczył w działaniach bojowych, w tym ochotniczo w ataku na bagnety podczas nocnego rajdu na terytorium Prus Wschodnich w pierwszych dniach wojny. Dwukrotnie awansowany w trakcie działań wojennych, najpierw do stopnia starszego ogniomistrza, a następnie chorążego. Po śmierci oficera objął dowództwo kolumny amunicyjnej. Po kapitulacji zbiegł z niewoli i wrócił do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
4 grudnia 1939 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej w składzie macierzystego 1. dak, który w tym czasie przyjął kryptonim "Sokół”. W 1942 wraz z oddziałem wcielony do Armii Krajowej. Pełnił funkcję dowódcy drużyny, a następnie dowódcy plutonu. Prowadził szkolenia żołnierzy AK z zakresu uzbrojenia, brał udział w akcjach likwidacyjnych. Przydział w lipcu 1944 r. - Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - Wojskowa Służba Ochrony Powstania - 101. kompania WSOP.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Łączna 7
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" - zgrupowanie "Bartkiewicz" - 100. kompania sztabowa (w okresie konspiracji 101. kompania odwodowa WSOP). Następnie Komenda Placu Śródmieście-Południe - szef uzbrojenia.
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. Przez okres 6 tygodni brał udział w walkach na barykadzie w rejonie pl. Małachowskiego, gdzie został kontuzjowany w wyniku wybuchu pocisku czołgowego. W okresie walk w składzie zgrupowania mjr "Bartkiewicza" brał udział w pierwszym i drugim ataku na PASTę. Za udział w drugim ataku na PASTę wnioskowany o nadanie Krzyża Virtuti Militari V klasy. W związku z rozbiciem pomieszczeń Sztabu I Obwodu (budynek "Adrii" - ul. Moniuszki 10) w wyniku trafienia pociskiem "szafy", los wniosku pozostał nieznany. Po okresie walk na barykadzie, jako specjalista od broni został przeniesiony pod dowództwo swojego przełożonego z okresu służby w 12 dak, mjr Kazimierza Karaszewskiego "Wołka”, do Komendy Placu Warszawa Śródmieście-Południe, jako szef uzbrojenia. W okresie tym wziął udział w potyczce z motocyklowym patrolem niemieckiej żandarmerii polowej w rejonie Dworca Głównego. W potyczce tej zdobył pistolet 7,65 mm systemu Ortgies, który przechowywał aż do swojej śmierci.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji Warszawskiego Korpusu Armii Krajowej i wyjściu powstańców do niewoli pozostał jeszcze dwa dni w Warszawie, aby na mocy porozumienia kapitulacyjnego przekazać stronie niemieckiej magazyny uzbrojenia. Dzięki staraniom znajomej lekarki nie poszedł do niewoli lecz ewakuował się z szpitalem - w grupie chorych na tyfus. W czasie ewakuacji zbiegł z transportu kolejowego w rejonie Pruszkowa i udał się na poszukiwanie rodziny - żony Czesławy i córki Teresy, które szczęśliwie odnalazł w Końskich. Po przejściu frontu powrócił wraz z rodziną do Warszawy. W związku z przynależnością do AK odmówiono mu powrotu do wojska.
Losy powojenne:
Po wojnie pracował jako kowal i ślusarz na różnych budowach odradzającego się miasta, w tym przy odbudowie Starego Miasta, gmachów Sejmu i Teatru Wielkiego. Był twórcą wielu detali architektonicznych takich jak balustrady, kraty itp. Był wykonawcą pierwszego po wojnie Bazyliszka na Rynku Starego Miasta. Do końca swojej aktywności zawodowej pozostał związany z warszawskim budownictwem. Był aktywnym działaczem społecznym w związkach zawodowych i radach pracowniczych z ramienia załogi.
Informacje dodatkowe:
W roku 1928 ożenił się z warszawianką Czesławą Wendlak. Mieli dwoje dzieci: syna Tadeusza, który zmarł w wieku trzech lat oraz córkę Teresę.
Miejsce śmierci:
Warszawa.
