Data urodzenia:
1919-11-01
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców :
Stefan - Bianki z Filippinich
Wykształcenie do 1939 r. (w tym wojskowe):
Nauki początkowe pobierał w domu, a następnie uczęszczał kolejno do Gimnazjum Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, gimnazjum w Milanówku pod Warszawą i Gimnazjum Edwarda Rontalera w Warszawie. Od czwartej klasy uczył się w Warszawie w Gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie zdał maturę w r. 1938. Przyjęty t.r. na Wydz. Elektryczny Politechniki Warszawskiej, nie rozpoczął studiów z powodu odbywania służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu. W czerwcu 1939 uzyskał stopień plutonowego.
Udział w kampanii wrześniowej 1939:
Po wybuchu drugiej wojny światowej skierowano go na front południowy jako zastępcę dowódcy plutonu. Dn. 5 IX t.r. został dowódcą plutonu w stopniu starszego sierżanta podchorążego. Brał udział w obronie Lwowa, a po zajęciu miasta przez wojska sowieckie wrócił pod koniec września do Warszawy.
Praca i nauka w czasie okupacji :
Podczas okupacji niemieckiej od listopada 1939 do r. 1944 pracował jako praktykant i technik w firmie stryja "Biuro Elektrotechniczne inż. Jana Straszewicza". Od r. 1941 uczył się w Państwowej Szkole Elektrycznej II st., a w latach 1942–1944 kontynuował naukę w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji w ZWZ- AK jako oficer łączności, zastępca dowódcy kompanii radiowej i dowódca stacji radiofonicznej. W byłym Zakładzie Fizyki Politechniki Warszawskiej uczestniczył w montowaniu i strojeniu na potrzeby konspiracji selektywnych odbiorników radiowych typu OBA (bateryjno-alarmowych). W listopadzie 1943 został awansowany na stopień podporucznika. Przydział w lipcu 1944 r.: Okręg Warszawski Armii Krajowej - Wydział V (Łączności) - batalion łączności - samodzielna kompania radiotelegraficzna "Radio"
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - Wydział V (Łączności) - batalion łączności
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, gdzie już wcześniej przebywał ojciec. 2 stycznia 1945, podczas pracy w radiostacji konspiracyjnej w Pruszkowie, został aresztowany przez Niemców. Więziony w Łodzi, w czasie ewakuacji więzienia 22.01.1945 zbiegł z konwoju.
Losy po wojnie:
Po zakończeniu wojny pracował początkowo jako radiotechnik w radiowęźle w Pabianicach, a następnie w rozgłośni radiowej w Łodzi. Jesienią 1945 powrócił do Warszawy i przez krótki czas był zatrudniony w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym na stanowisku starszego radiotechnika. Równocześnie studiował w Sekcji Radiotechniki Oddz. Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W latach 1946–1949 był prezesem studenckiego Koła Elektryków. Już od 1 XI 1949 pracował na pół etatu jako młodszy asystent w Zakładzie Podstaw Telekomunikacji, a od 1 IV 1950 na pełnym etacie w kierowanej przez Ignacego Maleckiego Katedrze Elektroakustyki (przeniesionej 1 X 1951 z Wydz. Elektrycznego na Wydz. Łączności). 8 listopada 1950 ukończył studia ze stopniem inżyniera elektryka i magistra nauk technicznych. Jako starszy asystent (od 1 XII 1950), a potem adiunkt (od 1 IX 1951) brał udział w działalności Katedry, a podczas częstych nieobecności Maleckiego kierował jej pracami. Od r. 1950 prowadził pionierskie badania z akustyki budowlanej, wykładał akustykę muzyczną i architektoniczną oraz podstawy akustyki, akustyki psychologicznej i fizjologicznej, a także (do r. 1962) kierował laboratorium dydaktycznym z elektroakustyki. Interesował się naukowym aspektem zwalczania hałasu w przemyśle i wspólnie z Maleckim i Wacławem Kołtońskim opublikował książkę "Zwalczanie hałasów w zakładach przemysłowych" (1954). Wiele prac poświęcił akustyce sal i jej pomiarom; był autorem trzech patentów dotyczących pomiaru zniekształceń. 27 IV 1965 doktoryzował się z tej problematyki na podstawie napisanej pod kierunkiem Maleckiego rozprawy "Pewne kryterium zniekształceń nieliniowych" (1964), zaś w latach 1968–1969 wykładał dodatkowo akustykę wnętrz na Wydziale Architektury ASP w Warszawie. W l. sześćdziesiątych zajmował się kompleksowym opracowaniem zagadnień akustycznych w budowanym Centralnym Ośrodku Radia i Telewizji (w tym celu był zatrudniony na pół etatu w biurze Projektów Polskiego Radia). Zaprojektował też akustykę sal koncertowych Filharmonii w Częstochowie, Filharmonii im. Artura Malawskiego w Rzeszowie, Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, sali operowej Teatru Wielkiego w Łodzi, sal koncertowej i kameralnej w toruńskim «Domu Chemika» oraz studia koncertowego im. Witolda Lutosławskiego Polskiego Radia w Warszawie. Współtworzył projekty akustyki obiektów użyteczności publicznej, m.in. dla budynku Międzynarodowego Dworca Lotniczego w Warszawie (1961–1967) i Hali Widowiskowo-Sportowej (tzw. Spodka) w Katowicach. Działał też w organizacjach społecznych, m.in. był członkiem Związku Żołnierzy AK, ZBoWiD i ZNP (pracował w Komisji Rewizyjnej), a także przez jedną kadencję prezesem Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego. 30 września 1990 przeszedł na emeryturę.
Odznaczenia:
Był odznaczony m.in.Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1983), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961) raz Złotą Odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1988).
Miejsce pochówku:
Zmarł 27 lipca 1998 w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 21 F).
Źródła:
MPW-baza uczestników PW
Publikacje:
Polski Słownik Biograficzny, tom XLIV, artykuł: "Straszewicze. Cz. 1 Wielość języków" na forumakademickie.pl
