Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu z niewoli trafił do II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa we Włoszech. Ewakuowany wraz z Korpusem do Wielkiej Brytanii, skąd w lipcu 1946 r. powrócił do kraju. Zamieszkał u dalszej rodziny w Kaliszu, gdzie kontynuował naukę i zdał maturę. W 1948 r. rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. W 1952 r. ukończył studia I stopnia, uzyskując tytuł inżyniera architekta, a w roku 1954 - studia II stopnia, zakończone uzyskaniem tytułu magistra architektury. W marcu 1954 r. rozpoczął pracę w Wojewódzkim Biurze Projektów Gospodarki Komunalnej w Gdańsku. Skierowanie do pracy w WBPGK obowiązywało do 1957 r., w tym samym roku, z własną już rodziną - żoną Marią i dwiema córkami Anną i Małgorzatą, wyprowadził się z Trójmiasta do Nowej Soli, gdzie objął stanowisko architekta powiatowego. Po trzech latach, w 1960 r. przeprowadził się z rodziną do Koszalina; gdzie pracował w Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego "Miastoprojekt", po roku zaś trafił do filialnej pracowni w Kołobrzegu. Jako projektant, a następnie jej kierownik pracował tam do 1967 r., kiedy to po ponownej przeprowadzce zamieszał z rodziną w Legnicy. Po roku powrócił do Kołobrzegu, skąd w grudniu 1970 r. przeprowadził się do Koszalina. Od początku lat 70. był architektem miejskim Koszalina, przez wiele lat - zastępcą dyrektora ds. technicznych Biura Projektów Komunalnych, wreszcie architektem wojewódzkim. Z tej też funkcji przeszedł na emeryturę w 1990 r., nie rezygnując jednak z dalszych prac projektowych. Oprócz architektury, która obok pracy zawodowej była także jego życiową pasją, interesował się historią a w czasie wolnym - był zapalonym wędkarzem.
Miejsce pochówku:
Cmentarz Komunalny w Koszalinie, kwatera R-31, rząd 3, grób 1
