Data urodzenia:
1921-07-29
Stopień:
starszy strzelec - kapral (maj 1942) - sierżant
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Stanisław - ...
Wykształcenie (w tym wojskowe) do 1944 r.:
Po zakończeniu nauki na kompletach tajnego nauczania, w 1941 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. (Przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej prof Paweł Ordyński oraz prof. Stefan Żółkiewski i jego żona Wanda Zółkiewska. Członkowie: prof. Włodzimierz Michajłow, mgr Paweł Supramowicz). W roku 1942 ukończył tajną Szkołę Podoficerską i uzyskał stopień kaprala. Jako kapral - sekcyjny - prowadził ćwiczenia i szkolenia wojskowe w ramach nowego semestru Szkoły Podoficerskiej. W grudniu 1943 r. ukończył Podziemną Podchorążówkę i uzyskał stopień kaprala podchorążego.
Pseudonimy:
"May", "Chmura"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od października 1939 r. żołnierz Służby Zwycięstwu Polski (SZP), przemianowanej kolejno w Związek Walki Zbrojnej i Armię Krajową (luty 1942). Wchodził w skład żoliborskiej "Fabryki" - od wiosny 1941 r. Batalion Ochrony Sztabu KG ZWZ - kryptonim "Baszta". W lutym 1943 r. został przeniesiony do oddziału 993 / W - Komenda Główna Armii Krajowej - II Oddział (Informacyjno-Wywiadowczy) - Oddział Bojowy Kontrwywiadu AK ("Wapiennik" - "993 / W" - "Wykonawczy"). W latach 1943-44 brał udział w następujących akcjach oddziału: 1) akcja "Za kotarą" - jako członek osłony - dowódca por. "Porawa" (Stefan Matuszczyk), 2) udział w likwidacji szefa Kriminalpolizei Wilhelma Leitgebera - akcja nie przyniosła oczekiwanego efektu i musiała być powtórzona, 3) likwidacja Komitetu Ukraińskiego w Warszawie przy ul. Kopernika (akcja "Ukraińcy"), 4) współudział w rozpracowaniu i likwidacji grupy renegatów - agentów Gestapo w szeregach AK, odpowiedzialnym m.in. za aresztowanie gen. "Grota" Stefana Roweckiego. W konsekwencji nastąpiła likwidacja przez powieszenie w stolarni przy ul. Krochmalnej 74 głównego sprawcy, Eugeniusza Świerczewskiego ps. "Gens". W ostatnich dniach lipca oddział 993/W przemianowany został w Batalion Specjalny - dowódca mjr "Okoń" (Alfons Kotowski).
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział II - Batalion Specjalny - od 2.08.1944 r. - zgrupowanie "Radosław" - batalion "Pięść" - 1. kompania "Zemsta" - III pluton (dowódca ppor. "Andrzejewski")
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto
Odniesione rany:
W nocy z 24 na 25 sierpnia, w końcowej fazie obrony Starego Miasta, broniąc barykady na ul. Freta, został ciężko ranny w głowę i ręce. Stracił przytomność. Pod osłoną własnego ognia, koledzy wynieśli go z miejsca zagrożenia i po udzieleniu pierwszej pomocy przez sanitariuszkę, przetransportowali do szpitala powstańczego na ul. Długą 7 - Centralny Szpital Chirurgiczny nr 1 - Pałac Raczyńskich. W czasie próby przebicia się do Śródmieścia z ul. Hipotecznej przez Bielańską (30 / 31.08.1944) został zabrany przez kolegów do oddziału. Jego stan w dalszym ciągu był bardzo ciężki. Nie mógł chodzić bez pomocy. Ponieważ próba przebicia się do Śródmieścia nie powiodła się, jako ciężko ranny, nie zdecydował się na ewakuację kanałami. Przez kilka ostatnich dni przebywał w oddziale pod opieką sanitariatu, a następnie zdecydował się na wyjście ze Starówki z ludnością cywilną, wraz z żoną i dwumiesięczną córeczką.
Awanse:
W sierpniu 1944 r. awansowany do stopnia sierżanta podchorążego.
Losy po Powstaniu:
Jako ranny, został ewakuowany do obozu w Pruszkowie (Dulag-121), a stamtąd wywieziony na teren Generalnego Gubernatorstwa - w okolice powiatów Tomaszowa Mazowieckiego i Koneckiego. Tam nawiązał kontakt z oddziałem partyzanckim kpt. "Ponurego", z którym współpracował aż do chwili ofensywy styczniowej w 1945 r. W tym ostatnim okresie, jako ranny i poważnie chory, nie brał czynnego udział w walce zbrojnej. Jego udział ograniczył się do zorganizowania dwóch akcji, polegających na odbiciu grupy więźniów z Tomaszowa Mazowieckiego i na odbiorze kontyngentów chłopskich. W ramach tej współpracy w listopadzie 1944 r. został awansowany do stopnia podporucznika przez grupę operacyjną kpt. "Ponurego" i dwukrotnie przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Walecznych i raz Krzyżem Virtuti Militari. Odznaczeń tych nigdy mu nie wręczono.
Odznaczenia:
Medal Wojska - 15.08.1948 r. po raz 1, 2, 3 i 4 (nr 30844), Odznaka Grunwaldzka - 6.04.1979 r. (nr 21785), Odznaka Pamiątkowa Zgrupowania "Radosław" - 2.10.1979 r (nr 596), Warszawski Krzyż Powstańczy - 13.01.1982 r. (nr 10-82-48K), Krzyż Armii Krajowej - 6.08.1983 r. (nr 28032)
Miejsce śmierci:
Zmarł w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Bródzieńskim - kwatera 8C, rząd 3, nr 29
