Data urodzenia:
1917-10-16
Stopień:
strzelec z cenzusem
Miejsce urodzenia:
wieś Chodziki, powiat lidzki, województwo nowogrodzkie.
Imiona rodziców:
Stanisław - Rozalia
Wykształcenie:
W 1926 r. przyjechał do Poznania, gdzie był uczniem Gimnazjum im Mickiewicza przy ul. Głogowskiej, następnie, od 1928 r. uczeń Gimnazjum w Szamotułach. W 1936 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Poznaniu. Członek Zrzeszenia Inteligencji Ludowej.
Udział w wojnie obronnej 1939:
4 września 1939 r., po odezwie do mężczyzn wzywającej do wyjazdu ruszył do Warszawy. Dotarł do Giżyc, gdzie pracował jako sanitariusz w szpitalu polowym. Ranny w nogę. 18.09.1939 r. dostał się do niewoli. Pod koniec października zwolniony z niewoli na podstawie zaświadczenia o odroczeniu służby wojskowej. Przez Kutno wrócił do Poznania.
Działalność w latach okupacji 1939-1944:
W grudniu 1939 przyjechał do Warszawy - jako inwalida wojenny zastał przyjęty do Szpitala Ujazdowskiego na oddział VII-B, którego ordynatorem był płk Bętkowski. Przeszedł dwie operacje. Przeniesiony do Szpitala Św. Rocha, gdzie przeszedł trzecią operację. 2.05.1940 r. został pracownikiem - wolontariuszem Szpitala Ujazdowskiego, na oddziale wewnętrznym VI-E. po pewnym czasie został ponownie wpisany na listę chorych. 31.08.1941 r. wraz z dr Chrościckim uruchomił elektrokardiograf w Szpitalu Ujazdowskim. W okresie od października do listopada 1942 r. przebywał w szpitalu w Wyrozębach, 10.11.1942 rozpoczął kurs dla kierowników kolumn epidemiologicznych w Państwowym Zakładzie Higieny.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Filtrowa 81.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Grupa Bojowa "Krybar" - Szpital Polowy ul. Karowa 2a.
Dzielnica:
Powiśle. 1.08.1944 r. jako ochotnik zgłosił się do dr Marii Szadkowskiej w Szpitalu Położniczym przy ul. Karowej 2a, w którym pełnił funkcję lekarza. 23.08.1944 r. Niemcy wyprowadzili ze szpitala wszystkich mężczyzn. Po spędzeniu nocy na pl. Piłsudskiego pozwolono im wrócić do szpitala, skąd zabrali swoje rzeczy, także leki, i przez pl. Piłsudskiego, Ogród Saski, gdzie zostali obrabowani, przez kościół św. Wojciecha przy ul. Wolskiej i Dworzec Zachodni dotarł do obozu przejściowego w Pruszkowie, gdzie został przydzielony do pracy w ambulatorium. Wkrótce z Pruszkowa wyjechał do Krakowa, następnie do Białowody koło Nowego Sącza.
Losy po wojnie:
26.03.1945 wrócił do Warszawy; 31 marca zarejestrował się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.
9 czerwca, po zdaniu odpowiednich egzaminów otrzymał dyplom lekarza. 13.07.1945 r. powołany do wojska, w którym służył do 1946 roku. W latach 1946-1949 lekarz Ubezpieczalni Społecznej w Inowrocławiu następnie ordynator sanatoriów przeciwgruźliczych. W 1949 r. uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1952 r. magister filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w latach 1953-1974 pracownik Zakładu Medycyny Sądowej AM w Poznaniu. W 1964 r. uzyskał stopień docenta w zakresie medycyny sądowej, od 1974 r. kierownik Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej PAM w Szczecinie, w 1980 uzyskał stopień profesora. Autor 250 publikacji naukowych poświęconych medycynie sądowej.
Odznaczenia:
Warszawski Krzyż Powstańczy, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Miejsce śmierci:
Szczecin
Literatura:
Ireneusz Mazurski. Tadeusz Marcinkowski, ps. Dobrosław (1917–2011), Wojenne losy studenta medycyny, przyszłego profesora. „Vox Medici”, s. 15-16, sierpień–wrzesień 2021. OIL Szczecin. ISSN 1426‑6318
