Stefan Śledziński-Lidzki

"Orzechowski"

-

major

Żytomierz

Kształcił się w Liceum Muzycznym Lucjana Marczewskiego w Warszawie. W latach 1916-21 studiował filologię polską i historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, od 1922 kompozycję u Romana Statkowskiego i dyrygenturę pod kierunkiem Henryka Melcera w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie (dyplom w 1924). W czasie studiów dyrygował amatorską orkiestrą symfoniczną Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Równocześnie – od 1921 do 1925 – był kierownikiem referatu muzycznego w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1925 przeniósł się do Wilna, gdzie objął funkcję dyrygenta orkiestry wojskowej. Rozwinął tam ożywioną działalność jako jeden z założycieli i członek Zarządu Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego oraz dyrygent koncertów symfonicznych Wileńskiej Orkiestry Symfonicznej. W 1926 współpracował z Wileńskim Zespołem Operowym Adama Ludwiga przy wystawieniu Halki Stanisława Moniuszki, w latach 1926-27 dyrygował w operze objazdowej Reduty Wileńskiej. Wykładowca w Państwowym Konserwatorium Muzycznym. Prowadził klasę orkiestrową w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Jednocześnie studiował muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1932 uzyskał stopień doktora (na podstawie pracy "Dzieje symfonii warszawskiej w pierwszej połowie XIX wieku"). Po odejściu z wojska w 1934 r. został kierownikiem działu muzycznego na Wydziale Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Do wybuchu wojny wykładał historię muzyki, prowadził klasę kameralną instrumentów dętych w Konserwatorium Warszawskim, kursy wakacyjne dla dyrygentów orkiestr amatorskich w Krzemieńcu (1935, 1936, 1939) oraz dyrygował gościnnie w wielu miastach w Polsce.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 roku i 1672. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pełnił służbę w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku kierownika referatu, pozostając oficerem nadetatowym 63 Toruńskiego Pułku Piechoty w Toruniu. 2 kwietnia 1929 roku awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa kapelmistrzów. Na początku 1927 powrócił z Wilna do Warszawy i objął kierownictwo reprezentacyjnej orkiestry 36. pułku piechoty Legii Akademickiej. W 1934 r. wystąpił z wojska.

Podczas II wojny światowej wykładał w Staatliche Musikschule (Państwowa Szkoła Muzyczna) w Warszawie.

Jako członek Armii Krajowej w 1944 roku zorganizował orkiestrę dętą, z którą występował podczas Powstania Warszawskiego

Warszawa ul. Krakowskie Przedmieście

I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - sztab

Śródmieście Północ

Niewola niemiecka

1180

Dyrygent Filharmonii Bałtyckiej, wykładowca Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie i Akademii Muzycznej w Gdańsku, główny redaktor Małej Encyklopedii Muzyki. Od 1945 uczył w szkołach muzycznych na Wybrzeżu, w latach 1946-47 pełnił funkcję dyrektora Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, zaś od 1948 do 1950 rektora Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie. Ponadto w latach 1946-1949 Stefan Śledziński był kierownikiem artystycznym Państwowej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku oraz współinicjatorem utworzenia w tym mieście Opery. W sierpniu 1949 dyrygował pierwszym po wojnie wystawieniem Halki w reżyserii Iwo Galla w Studiu Muzyczno-Dramatycznym przy Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Po powrocie do Warszawy piastował stanowisko profesora przedmiotów teoretycznych w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1952-54 był prorektorem, w latach 1952-57 także dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, a od 1957 – Kierownikiem Katedry Teorii Muzyki warszawskiej uczelni. W 1971 z jego inicjatywy powstał Instytut Pedagogiki Muzycznej Akademii Muzycznej w Warszawie – międzyuczelniana placówka dydaktyczno-naukowa, której przewodniczącym rady naukowej został w 1979. Od 1960 przez 12 lat sprawował obowiązki prezesa Związku Kompozytorów Polskich, od 1971 był członkiem honorowym ZKP. W 1965 przyczynił się do powstania krajowej sekcji ISME (International Society for Music Education), a w 1976 został jej honorowym prezesem. Dzięki jego staraniom powstało wydawnictwo Agencja Autorska. W 1981 Akademia Muzyczna w Warszawie nadała mu tytuł doktora honoris causa.

Krzyż Walecznych, Krzyż Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi (1955), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1960). Otrzymał także: Odznakę „Zasłużonego Działacza Kultury” (1967), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1974), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979), Nagrodę m. st. Warszawy (1980), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1966, 1969, 1974),Order Sztandaru Pracy I klasy (1983)

Warszawa

Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki)

Przed wojną mieszkał w Warszawie przy ul. Ikara 15

MPW-baza uczestników PW