Data urodzenia:
1912-04-03
Funkcja:
oficer operacyjny
Stopień:
Oficer służby stałej piechoty: kapitan (1939) - major (09.1944)
Miejsce urodzenia:
Kaminsk
Imiona rodziców:
Bronisław - Amelia
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
W 1931 r. ukończył Korpus Kadetów Nr 2 w Modlinie, a w 1932 r., w stopniu podporucznika Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Od września 1932 r. do września 1939 r. był dowódcą 8. kompani 57. pułku piechoty im. Karola II Króla Rumuni w Armii "Poznań". W 1935 r. awansowany do stopnia porucznika, a w 1939 r. - kapitana służby stałej piechoty.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. walczył w macierzystym pułku w składzie Armii "Poznań". W bitwie nad Bzurą, przy opanowywaniu bronionej przez Niemców wsi Goślub, poprowadził uwieńczony sukcesem szturm na bagnety. W rejonie dworu Złota koło Sochaczewa w bezpośrednim starciu z niemieckim oddziałem pancernym, z bliskiej odległości zniszczył czołg. W wyniku wymiany ognia został ciężko ranny. Za osobiste męstwo w tych walkach odznaczony został w 1939 r. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Do października 1940 r. przebywał jako jeniec w szpitalu pod Magdeburgiem.
Pseudonimy:
"Czerski", "Lubicz"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Zwolniony z niewoli jako 80% inwalida wojenny powrócił do kraju i pomimo złego stanu zdrowia przystąpił
do walki w konspiracji wojskowej. Pełnił funkcję oficera operacyjnego w Sztabie Dowództwa Obszaru Zachodniego Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej, którego dowódcą był płk. "Sadowski" (Stanisław Grodzki, do 1939 r. dowódca 57. pułku piechoty, w którym kpt. Radzimiński był dowódcą kompani). W kwietniu 1942 r. przypadkowo wpadł w "kocioł" zastawiony przez Gestapo w jednym z mieszkań. Przesłuchiwany w al. Szucha, osadzony na Pawiaku, z którego dzięki komórce więziennej wywiadu AK został zwolniony w maju tego roku. W lipcu 1944 r. przygotowywał przerzut dowództwa "Zamku" na teren Poznania i Torunia.
Oddział:
I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - Podobwód Śródmieście Południe - sztab; oficer operacyjny.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe. W chwili wybuchu Powstania koordynował odcinek bojowy zamknięty ulicami: Hożą, Emilii Plater, Wspólną, Wilczą i Marszałkowską. Kierował budową barykad w rejonie ul. Marszałkowskiej i Wilczej . W dniu 2 sierpnia osobiście dowodził wypadem na czołgi atakujące z rogu ul. Pięknej i Marszałkowskiej. Granatami i butelkami zapalił czołg. Od 7 sierpnia brał udział w organizacji dowództwa Podobwodu Śródmieście Południe. Początkowo dowódcą Podobwodu był mjr "Mechanik" (Stanisław Łętowski) a od dnia 22 sierpnia ppłk "Sławbor” (Jan Szczurek-Cergowski). Brał osobiście udział w zakończonym sukcesem natarciu na budynek tzw. "Małej PAST-y przy ul. Piusa XI 19. Współorganizował przejście oddziałów Kedywu KG AK ppłk. "Radosława" (Jan Mazurkiewicz) ze Śródmieścia Południe na Górny Czerniaków.
Awanse:
We wrześniu 1944 r. awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty.
Losy po Powstaniu:
Po podpisaniu "Układu o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie" (2.10.1944) mjr. Radzimiński postanowił, że nie pójdzie do niewoli w szeregach Warszawskiego Korpusu AK. W realizacji tego zamiaru pomógł mu fakt, że na teren zajmowany przez powstańców przybyła oficjalna delegacja Czerwonego Krzyża w celu ewakuacji Szpitala Maltańskiego. W składzie delegacji był hrabia Platter, znajomy mjr. Stefana Radzimińskiego, który umożliwił mu w przebraniu ucieczkę z terenu Warszawy.
Losy po wojnie:
W roku 1951 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie uzyskał dyplom magistra nauk ekonomicznych. W tym samym roku został adiunktem w Katedrze Ekonomiki Leśnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W roku 1960 otrzymał stopień doktora, a w 1964 r. docenta doktora habilitowanego. Był Kierownikiem Zakładu Transportu Leśnego a od 1970 r. do śmierci - wicedyrektorem nowo utworzonego Instytutu Użytkowania Lasu i Inżynierii Leśnej SGGW. Ogłosił ok. 50 prac naukowych. Przez 24 lata był wykładowcą przedmiotu Transport Leśny w SGGW. Równocześnie od 1962 r. był członkiem Zespołu Problematyki Przestrzennej Transportu PAN, a od 1973 r. wiceprzewodniczącym Zespołu Filmu Badawczego V Wydziału PAN.
Odznaczenia:
Order Kawalera Korony Rumuńskiej (1937), Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1939), Krzyż Walecznych (1944), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1944), Krzyż Partyzancki (1964), Złoty Krzyż Zasługi (1966), Krzyż Armii Krajowej (1970),
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973).
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (Kwatera A2)
Źródła:
Archiwum rodzinne Andrzeja Radzimińskiego, syna mjr. Stefana Radzimińskiego. Akta personalne Nr 921/264 - Centralne Archiwum Wojskowe. Informacje dotyczące udziału w bitwie nad Bzurą: - Wojskowy Przegląd Historyczny, rocznik 1973, Nr 2(65), str.: 391, 392,394. Armia "Poznań" w wojnie obronnej 1939 r., Wydawnictwo Poznańskie 1982 r., str.: 392, 469, 504. Przebieg pracy zawodowej po wojnie - archiwa SGGW.
