Data urodzenia:
1901-03-02
Miejsce urodzenia:
Praszka powiat Wieluń
Pseudonimy:
"Nowak", "Trojanowski"
Wykształcenie:
Od 1908 r. mieszkał w Częstochowie, gdzie uczył się w miejscowym gimnazjum. W latach 20. ukończył studia prawnicze i odbył aplikację na Uniwersytecie Poznańskim.
Służba wojskowa do 1939 r.:
Jako uczeń brał udział w obronie Lwowa na przełomie 1918/1919. Do wojska zgłosił się ponownie podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920), zaś w 1921 brał udział w III Powstaniu Śląskim. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi oraz Krzyżem Virtuti Militari V klasy.
Działalność do 1939 r.:
W latach 20. mieszkał w Słupcy; pracował jako nauczyciel w Pyzdrach. Po studiach pracował w Prokuratorii Generalnej w Poznaniu, a w 1929 r. otworzył praktykę prawniczą w kancelarii adwokackiej w Warszawie. W 1925 r. związał się z ruchem ludowym. Wstąpił do PSL "Wyzwolenie", a od 1931 r. działał w Stronnictwie Ludowym. W 1930 r. uczestniczył w Kongresie Centrolewu (Kongres Obrony Prawa i Wolności Ludu) w Krakowie. Od 1936 r. był przewodniczącym SL w województwie białostockim.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. służył jako oficer w 57. Pułku Piechoty. Jego oddział znalazł się na terytorium Rzeczypospolitej okupowanym po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 przez Armię Czerwoną. Korboński dostał się do niewoli sowieckiej. Udało mu się uciec i wkrótce powrócił do okupowanej przez Niemców Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1939 r. - początkowo w Związku Walki Zbrojnej; jednocześnie działał w konspiracyjnym Stronnictwie Ludowym "Roch". Wraz z żoną Zofią kierowali radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, które następnie były retransmitowane do Polski przez rozgłośnię "Świt". Rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii skutecznie do 1944 r. sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej, nadającej z terenu kraju (dzięki szybkiemu serwisowi Korbońskich). Od 1940 r. był członkiem Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a w kwietniu 1941 r. objął funkcję szefa Kierownictwa Walki Cywilnej. Na tym stanowisku zajmował się organizowaniem cywilnego ruchu oporu, a także kierował działalnością cywilnych sądów specjalnych. Od lipca 1943 r. był szefem Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej z ramienia Delegatury Rządu RP na Kraj.
Oddział:
Po wybuchu Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Jego żona
Zofia była łączniczką w Delegaturze Rządu RP na Kraj.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną
Losy po wojnie:
Po aresztowaniu przez NKWD Jana Stanisława Jankowskiego w marcu 1945 objął funkcję Delegata Rządu RP na Kraj i sprawował ją do aresztowania przez NKWD w czerwcu 1945. Pełnił też de facto obowiązki przewodniczącego Rady Jedności Narodowej. Z więzienia został zwolniony po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (czerwiec 1945). Po uwolnieniu powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w ruchu ludowym, został członkiem ścisłego kierownictwa Polskiego Stronnictwa Ludowego, największego ugrupowania politycznego opozycyjnego wobec władz komunistycznych. W styczniu 1947 r. został wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy z Okręgu Warszawskiego. W związku z narastającym zagrożeniem represjami ze strony władz komunistycznych i organów bezpieczeństwa, zdecydował się opuścić kraj. Decyzję przyspieszyła ucieczka Stanisława Mikołajczyka. Na przełomie października i listopada wraz z żoną, Zofią uciekł do Szwecji, a następnie do USA, gdzie zamieszkał. Tam zaangażował się w działalność publicystyczną. Był aktywnym uczestnikiem życia polskiej emigracji politycznej. Pełnił funkcje przewodniczącego Polskiej Rady Jedności w Stanach Zjednoczonych, przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych (ACEN), kilkakrotnie był przewodniczącym ACEN, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Międzynarodowego PEN Clubu na Uchodźstwie. Był stałym współpracownikiem rozgłośni "Głos Ameryki". W 1973 r. otrzymał nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego za swoją działalność literacką. Autor licznych publikacji w języku polskim i angielskim, poświęconych szczególnie dziedzictwu Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej, m.in.: "W imieniu Rzeczypospolitej" (Paryż: Instytut Literacki, 1954), "W imieniu Polski Walczącej" (London: B. Świderski, 1963), "Polskie Państwo Podziemne" (Paryż: Instytut Literacki, 1975), "Między młotem a kowadłem" (London: Gryf, 1969), "W imieniu Kremla" (Paryż: Instytut Literacki, 1956), "The Jews and the Poles in World War II" (New York : Hippocrene Books, 1989), "Za murami Kremla" (powieść - New York: Bicentennial Publishing Corporation, 1983).
Odznaczenia:
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Krzyż Virtuti Militari V klasy, Krzyż Armii Krajowej, Medal za Wojnę 1939-1945, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zasługi Legionów Amerykańskich, Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego (1995).
Miejsce śmierci:
Waszyngton
