Data urodzenia:
1903-01-04
Funkcja:
dowódca batalionu - zgrupowania
Stopień:
Oficer rezerwy broni pancernej Wojska Polskiego - porucznik (1935), kapitan (11.11.1942), major (wrzesień 1944).
Miejsce urodzenia:
Brudzice powiat Radomsko
Imiona rodziców:
Feliks - Zofia von Lembke
Wykształcenie:
Od 1913 r. uczył się w Gimnazjum Męskim w Wilnie, a od grudnia 1920 r. w Gimnazjum Państwowym im. Jana Śniadeckiego w Kielcach i tam w czerwcu 1923 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Podczas nauki w gimnazjum w Kielcach był komendantem miejscowego Hufca ZHP. Od 1923 r. student Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej, w listopadzie 1925 r. przeniósł się na Wydział Leśny Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a od października 1928 r. przez kilka miesięcy kontynuował studia na Wydziale Finansowo-Ekonomicznym Szkoły Nauk Politycznych. Filister Korporacji Akademickiej Lechicja
Służba wojskowa do 1939 r.:
We wrześniu 1919 r. przerwał naukę w wileńskim gimnazjum i wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Służył w stopniu kanoniera, potem bombardiera w 18 pułku artylerii ciężkiej. Ranny pod Grodnem, w październiku 1920 r. został urlopowany. W czerwcu 1922 r. ukończył 14-tygodniowy kurs wojskowy dla harcerzy przy batalionie zapasowym 4. pp Leg. w Kielcach (kurs ten sam zorganizował).
Praca do 1939 r.:
Był administratorem Kolonii Akademickich Bratnich Pomocy na Uczelniach Warszawskich, a następnie urzędnikiem w BGK. Od 1930 r. organizował oddział motorowy Związku Strzeleckiego w Warszawie, przekształcony następnie w Klub Motocyklowy, którego został kapitanem sportowym. Od 1936 r. członek Zarządu Polskiego Związku Motocyklowego. Filister korporacji "Lechicja". Od 1937 r. dyrektor administracyjny Domu Akademickiego przy pl. Narutowicza.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu dowódca plutonu czołgów warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej płk. Stefana Roweckiego. Po kapitulacji pod Tomaszowem Lubelskim (20 września) wrócił do Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od grudnia 1939 r. w "Pobudce", wchodził w skład redakcji pisma pod tym samym tytułem. Wraz z tą organizacją wszedł we wrześniu-październiku 1940 r. do nowo utworzonej Konfederacji Narodu (KN), a następnie w styczniu 1941 r. do Konfederacji Zbrojnej (KZ). Członek komitetu redakcyjnego "Biuletynu Żołnierskiego" (organu Tajnej Armii Polskiej - TAP, potem KZ, wydawanego od sierpnia 1940), a także dowódca kompanii KZ. Po scaleniu KZ ze Związkiem Walki Zbrojnej (wrzesień 1941) kontynuował odtwarzanie w konspiracji 3. batalionu pancernego (przydzielony doń jako oficer rezerwy przed wybuchem wojny), którego dowódcą został teraz w konspiracji po kpt. Stanisławie Łętowskim. Z racji tej funkcji wchodził w skład sztabu ośrodka pancernego Komendy Obszaru Warszawa AK, utworzonego w październiku-listopadzie 1942 r., a dowodzonego przez S. Łętowskiego. Batalion ten, zwany od pseudonimu dowódcy jako batalion "Golskiego", tworzył VI Zgrupowanie w 3. Rejonie I Obwodu Śródmieście Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. W 1942 r. prowadził kurs dowódców plutonu broni pancernej. Mianowany kapitanem rezerwy rozkazem L.65IBP z 11 listopada 1942 r. Jego główny lokal konspiracyjny, gdzie również często nocował, mieścił się przy ul. Mokotowskiej 43.
Adres przed Powstaniem:
Warszawa ul. Mokotowska 43
Oddział:
I Obwód (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 3. Rejon - VI zgrupowanie - 3. batalion pancerny "Golski" - dowódca.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe - podczas Powstania Warszawskiego dowodzone przezeń zgrupowanie (od 20 września - I batalion 72. pp 28. DP AK) z podporządkowaną sobie częścią batalionu "Odwet II" i plutonem 1108 z 7. pułku ułanów "Jeleń", broniło Kolonii Staszica i rejonu Politechniki Warszawskiej (mp. dowództwa: gmach Wydziału Architektury na ul. Lwowskiej 12 i Koszykowej 55).
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (wrzesień 1944)
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec m.in. Stalagu X-B Sandbostel
Losy po wojnie:
Uwolniony z obozu w kwietniu 1945 r., został oficerem 1. Dywizji Pancernej, potem polskim oficerem łącznikowym w Hanowerze. Zdemobilizowany, przebywał na emigracji w Londynie. W 1948 r. był przez kilka miesięcy redaktorem wydawanego tam "Biuletynu Informacyjnego Koła AK", a od lipca tego roku przez jakiś czas zastępcą przewodniczącego ZG Koła AK. Wkrótce potem wyjechał do Argentyny. Okresowo pracował tam jako monter. Źródłem utrzymania były dochody z pracowni krawieckiej, prowadzonej przez jego żonę.
Miejsce śmierci:
La Plata - Argentyna
