Data urodzenia:
1892-11-20
Wykształcenie (w tym wojskowe):
Dyplom doktora wszechnauk lekarskich otrzymał na Uniwersytecie Warszawskim dnia 7 lipca 1923 r. Posiadał specjalizację II stopnia w zakresie ginekologii i położnictwa.
Pracował w Klinice Chirurgicznej u prof. Leśniowskiego, następnie w Klinice Położniczo-Ginekologicznej Uniwersytetu Warszawskiego u prof. Czyżewicza, jako starszy asystent.
Przebieg służby wojskowej do 1939:
Pracował jako medyk a następnie jako lekarz również w czasie odbywania służby wojskowej: - w latach 1918-1921 w 5 Pułku Ułanów jako podporucznik sanitarny, - w 1928 w ramach ćwiczeń wojskowych w 2 Baonie CKM (lekarz),
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 pracował w Szpitalu Wojennym Nr 205 w Łucku jako ordynator Oddziału Chirurgicznego.
Praca w okresie okupacji:
Do roku 1944 wykonywał praktykę lekarską jako lekarz ginekolog Kasy Chorych, następnie Ubezpieczalni Społecznej oraz w prywatnym gabinecie lekarskim, który prowadził w swoim mieszkaniu przy ul. Marszałkowskiej 48 w Warszawie.
Adres przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Marszałkowska 48
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego AK) - punkt sanitarny PCK ul. Marszałkowska 48. W czasie Powstania Warszawskiego w sierpniu i wrześniu 1944 zorganizował i prowadził w swoim mieszkaniu przy ul. Marszałkowskiej 48 Punkt Sanitarno-Ratowniczy jako Placówkę Polskiego Czerwonego Krzyża. Za tę działalność został odznaczony rozkazem Komendanta Sił Zbrojnych w Kraju Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W Punkcie Sanitarnym były opatrywane osoby ranne w czasie bombardowań niemieckich i działań powstańczych w najbliższej okolicy, np. w czasie zdobywania przez powstańców gmachu tzw. małej PAST-y przy ul. Pięknej. Osoby ranne i chore przebywały w pomieszczeniu Punktu do czasu przetransportowania do szpitala. Pierwsza pomoc była udzielana również bezpośrednio w miejscach, gdzie w wyniku bombardowania lub ostrzału znajdowali się ranni. W Punkcie Sanitarnym pracowało trzech lekarzy. Funkcje pomocnicze sanitariuszki wykonywała córka dr. S. Martyńskiego.
Odznaczenia:
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji i wypędzeniu w grupie ludności cywilnej z Warszawy, zamieszkał we Włochach i tu pracował nadal jako lekarz ginekolog Ubezpieczalni Społecznej oraz wykonywał prywatną praktykę lekarską.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Syn
Zbigniew był żołnierzem Armii Krajowej w 2. Harcerskiej Baterii Artylerii Przeciwlotniczej "Żbik" - I pluton (IV zgrupowanie "Gurt")
Losy po wojnie:
Przez wiele lat działał społecznie w Związku Lekarzy Ubezpieczeń Społecznych, m.in. jako jego wiceprezes i członek Zarządu Głównego.
Informacje dodatkowe:
źródło: "Powstanie Warszawskie i medycyna. Wspomnienia lekarzy, medyków i sanitariuszek z Powstania Warszawskiego" - wyd. TLW 2003, opr. Zbigniew Martyński
