Data urodzenia:
1908-11-27
Funkcja:
Komendant Podobwodu
Stopień:
major - podpułkownik (3.10.1944)
Miejsce urodzenia:
Wiszniówka w powiecie i guberni mińskiej
Imiona rodziców:
Franciszek - Zofia z domu Gryfin
Wykształcenie (w tym wojskowe) do 1939 r.:
W październiku 1923 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie, które ukończył w 1927 roku otrzymując świadectwo dojrzałości. W 1930 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej awansując do stopnia podporucznika. W 1935 r. ukończył kurs aplikacyjny broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie.
Służba wojskowa do 1939 r.:
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do wojska. W 1930 r. po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty został dowódcą plutonu w 4. Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie, a później referentem wychowania fizycznego.
W 1935 ukończył kurs aplikacyjny broni pancernych w Modlinie i otrzymał przydział do 3. Batalionu Pancernego w Warszawie. Początkowo był instruktorem w 2. kampanii a następnie adiutantem batalionu. W 1938 r. został dowódcą plutonu w Szkole Podchorążych Rezerwy Broni Pancernej w Modlinie, otrzymuje wtedy awans na stopień kapitana. Potem zostaje dowódcą kompanii w 11. Batalionie Pancernym w Modlinie. W 1939 r. jest organizatorem, a następnie dowódcą 11. Kompanii Czołgów Rozpoznawczych, która zostaje przydzielona do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
Walczył w składzie Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Po kapitulacji uniknął niewoli i powrócił do Warszawy
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od grudnia 1939 r. włącza się do organizacji konspiracyjnej "Pobudka". Wtedy też wspólnie z kpt. "Golskim" (Stefan Golędzinowski) odtwarza w konspiracji 3. Batalion Pancerny (VI zgrupowanie "Golski", 3. Rejonu, I Obwodu Warszawa Śródmieście) i zostaje jego pierwszym dowódcą. Po podporządkowaniu się "Pobudki” Armii Krajowej zostaje na krótko przydzielony do Komendy Okręgu Warszawa-Miasto AK, a potem przeniesiony do Lublina. W październiku 1942 roku wraca do Warszawy i zostaje dowódcą utworzonego wówczas ośrodka pancernego Komendy Obszaru Warszawa AK (funkcję tę pełni do wybuchu Powstania Warszawskiego). W dniu 11 listopada 1943 roku zostaje awansowany do stopnia majora.
Oddział:
7 sierpnia 1944 roku został komendantem Podobwodu Śródmieście-Południe, którą to funkcję pełni do 20 sierpnia, gdy komendantem zostaje ppłk. "Sławbor" (Jan Szczurek-Cergowski). Do końca Powstania pełni funkcję zastępcy komendanta Podobwodu Śródmieście-Południe.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II C Woldenberg. W dniu 30 stycznia 1945 roku, po wyzwoleniu z niewoli przyłączył się do oddziału sowieckiego i jeszcze tego samego dnia został ranny w miejscowości Deetz. Do kwietnia 1945 r. przebywał na leczeniu w sowieckim szpitalu wojskowym.
Losy po wojnie:
W kwietniu 1945 roku wstępuje do ludowego Wojska Polskiego i zostaje zastępcą ds. liniowych komendanta Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Modlinie. Awansowany do stopnia pułkownika. Następnie szef Gabinetu Ministra Obrony Narodowej. W 1948 r. skierowany na studia do Akademii Sztabu Generalnego, po ich ukończeniu został komendantem Garnizonu Warszawa. W 1950 r. przeniesiony do rezerwy, zostaje dyrektorem administracyjno-handlowym Warszawskiej Fabryki Motocykli. W dniu 22 maja 1950 roku zostaje aresztowany i przebywa w areszcie do 22 kwietnia 1954 roku. Śledztwo w jego sprawie zostaje umorzone w dniu 19 listopada 1954 roku. Po zwolnieniu z aresztu zostaje kierowcą w Lubelskiej Fabryce Samochodów. W listopadzie 1956 roku ponownie powołany do wojska, we wrześniu 1957 roku ukończył Wyższy Akademicki Kurs Ogólnowojskowy w Akademii Sztabu Generalnego i został oficerem w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym Wojska Polskiego. Członek PPR i PZPR w latach 1945-1950 i ponownie w latach 1954-1958. Od roku 1945 członek Związku Uczestników Walki Zbrojnej z Niemcami, a następnie ZBoWiD. Członek Zarządu Głównego ZBoWiD i wiceprzewodniczący Komisji Odznaczeniowej ZBoWiD
Awanse:
Awansowany do stopnia podpułkownika 3.10.1944 r.
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1945), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polskie (1945), Krzyż Walecznych (czterokrotnie - ostatni w dniu 15 września 1944), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1 października 1944)
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Zmarł w Bydgoszczy na zawał serca w trakcie podróży służbowej.
