Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu X B Sandbostel, wyzwolony przez Brytyjczyków w kwietniu 1945 roku. Po przedostaniu do 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka przez ponad rok przebywał na statusie gościa w 1 szwadronie łączności dywizyjnej w Meppen.
Losy po wojnie:
Po powrocie w 1946 roku do kraju, jesienią rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które zakończył w 1951 roku absolutorium, a rok później dyplomem lekarza medycyny. Jeszcze na studiach ożenił się z koleżanką, studentką medycyny Krystyną Józefą Głowacką, z którą po zakończeniu nauki rozpoczął pracę w Bieżuniu. Do 1956 roku pracował również w szpitalu w Sierpcu na oddziale wewnętrznym, w pogotowiu ratunkowym, a po południu i wieczorami w Ośrodku Zdrowia w Bieżuniu. W 1951 r. urodził się pierwszy syn Piotr, w roku następnym bliźnięta Jan i Krzysztof, a w 1954 r. -Stanisław. Od 1956 r. prowadził powiatową poradnię przeciwgruźliczą z siedzibą w Bieżuniu oraz pracownię rentgenowską, pełnił też funkcję lekarza szkolnego, powiatowego inspektora do walki z gruźlicą, inspektora koordynatora ZOZ w Żurominie, komendanta oddziału pierwszej pomocy medycznej w powiecie żuromińskim. W 1958 roku został lekarzem ftyzjatrą, w 1964 roku specjalistą medycyny ogólnej. W latach 1977-1984 prowadził Poradnię dla dorosłych i Poradnię dla Kombatantów w Bieżuniu. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal na pół etatu Poradnię dla Kombatantów.1 sierpnia 1991 roku oboje z żoną, po 40 latach pracy zostali zwolnieni w ramach zwolnień grupowych. Pozostała jak sam pisał praca społeczna, którą zaczął zajmować się już kilkadziesiąt lat wcześniej. Był m.in. członkiem Komisji Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej PPRN, członkiem Rady Zakładowej ZZPSZ, Społecznym Inspektorem Pracy, prezesem Gminnego Koła ZBoWiD w Bieżuniu (1969-1991), a także członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w Ciechanowie. W latach 1980-1981 był członkiem komisji rewizyjnej NSZZ "Solidarność" przy ZOZ w Żurominie. Pod koniec lat siedemdziesiątych zajął się badaniem historii Bieżunia i sąsiednich wiosek, co zaowocowało kilkudziesięcioma publikacjami w prasie lokalnej (Tygodnik Ciechanowski, Głos Nauczycielski, Studia Mazowieckie, Notatki Płockie), na łamach Bieżuńskich Zeszytów Historycznych, których jak wspomniano był współzałożycielem i redaktorem naczelnym oraz osobnymi książkami. Najważniejsze z nich to: "Medycy i medycyna w Bieżuniu w latach 1793-1945”, "Lecznictwo w Bieżuniu w latach 1945-1984”, "Słownik strat osobowych gminy Bieżuń 1939-1947”, "Szkoły w gminie Bieżuń i ich nauczyciele 1593-1945”, "Bieżuń końca XIX wieku piórem Michała Synoradzkiego”, "Karniszyn nad Lutą - zarys dziejów”, "Jan i Maria Ilscy - obywatele Bieżunia”, "Wspomnienia wojenne mieszkańców powiatu żuromińskiego 1939-1954” tom 1-2. Szczegółowy wykaz 75 publikacji Stanisława Ilskiego znajduje się w 21 numerze Bieżuńskich Zeszytów Historycznych, który pozostali Redaktorzy zadedykowali swojemu Naczelnemu w 80. rocznicę urodzin przy okazji obchodów 600-lecia przyznania Bieżuniowi Praw Miejskich.Ta praca Stanisława Ilskiego była również dostrzegana, co znalazło odbicie w licznych nagrodach, których był laureatem:, m.in. :Marszałka Województwa Mazowieckiego, Wojewody Mazowieckiego, Starosty Żuromińskiego, Zygmunta Glogera, Aleksandra Gieysztora. Towarzystwo Przyjaciół Bieżunia przyznało Mu tytuł Członka Honorowego oraz Statuetkę Bieżuńskiego Kiełbia.
Odznaczenia - awanse:
Otrzymał wiele odznaczeń, nagród i wyróżnień , m.in.: Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Partyzancki, Medal Wojska (czterokrotnie), Medal za Warszawę 1939-1945, Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz liczne odznaki. W 2001 roku awansowany na stopień majora Wojska Polskiego.
