Data urodzenia:
1894-01-08
Miejsce urodzenia:
Łęgonice koło Nowego Miasta nad Pilicą
Imiona rodziców:
Michał - Anna z domu Komorowska
Przebieg służby wojskowej i policyjnej do 1939 r.:
W czasie I wojny światowej powołany do armii carskiej. W czasie jednej z bitew zostaje ciężko ranny. Po wyleczeniu wstępuje do powstającego I Korpusu Polskiego gen. Dowbor-Muśnickiego i w stopniu plutonowego uczestniczy w walkach z bolszewikami. Do kraju wraca z "Dowborczykami" i wstępuje do tworzącej się Policji Państwowej. Kończy kurs przodowników w Szkole Policyjnej przy Komendzie Okręgowej Policji w Łodzi. Zostaje kierownikiem komisariatu Policji w dzielnicy Łódź-Chojny. Po ukończeniu Wydziału Prawa na Wolnej Wszechnicy w Łodzi, zostaje skierowany do Głównej Szkoły Policyjnej w Warszawie. Po ukończeniu GSP otrzymuje oficerski stopień aspiranta (podporucznik policji). Kończy również kurs kryminalistyki we Francji. Zostaje oddelegowany jako wykładowca do Szkoły Policyjnej w Mostach Wielkich w województwie lwowskim. W roku 1934 mianowany zastępcą kierownika Urzędu Śledczego w Komendzie Policji Państwowej w Łucku (województwo wołyńskie). Po roku mianowany kierownikiem Wydziału Śledczego w Krzemieńcu (również województwo wołyńskie). W 1936 r. obejmuje funkcję kierownika Brygady d/s Kradzieży Kieszonkowych, Fałszerstw, Oszustw i Gier Hazardowych, a następnie Brygady d/s Zabójstw w Urzędzie Śledczym m.st. Warszawy.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. bierze udział w obronie stolicy; jest w grupie oficerów Policji Państwowej skierowanych do bezpośredniej dyspozycji Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. Po kapitulacji stolicy, zgodnie z ustaleniami kapitulacyjnymi pozostaje w policji.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W latach okupacji pracuje nadal w Urzędzie Śledczym Polskiej Policji Kryminalnej, która podlega policyjnym władzom niemieckim (Kriminalpolizei - Kripo). W strukturach PPK działa policyjna komórka 998/P Kontrwywiadu Oddziału II (Wywiad i Kontrwywiad) Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej, w ramach której dostarczane są istotne informacje władzom Polski Podziemnej. W ramach tej komórki działa również Seweryn Rosiński, ściśle współpracując z Kontrwywiadem KG ZWZ-AK.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Radna 6 m. 34.
Oddział:
Armia Krajowa - Grupa Bojowa "Krybar” - VIII zgrupowanie "Bicz" - pluton saperów 119; we wrześniu: I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - pluton żandarmerii 1149.
Szlak bojowy:
Powiśle - Śródmieście Północ. 6 września 1944 r., po zajęciu Powiśla przez Niemców, oddziały kpt. "Krybara" wycofały się za Nowy Świat, do Śródmieścia Północnego. W czasie ewakuacji część z nich uległa rozproszeniu, wobec czego "Komar" przyłączył się do plutonu żandarmerii 1149 (w którym byli też funkcjonariusze policji) sprawującego ochronę przejścia przez Aleje Jerozolimskie, jedynej drogi łączącej Śródmieście Północne z Południowym. Pluton ten miał siedzibę przy ulicy Widok 9. W pierwszej dekadzie września "Komar" spotkał się ze swym synem Leszkiem ps "Stenko", który dotąd walczył z grupowaniu AK "Bartkiewicz". Postanowili być już dalej razem i w ten sposób ojciec i syn znaleźli się w tym samym plutonie żandarmerii 1149, w którym pełnili służbę do kapitulacji Warszawskiego Korpusu AK 2 października 1944 r.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Jego syn,
Leszek, walczył w plutonie 101. w składzie 2. kompanii zgrupowania "Bartkiewicz", od września 1944 r. w plutonie żandarmerii 1149.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji należało podjąć decyzję czy wychodzić z Warszawy z ludnością cywilną, czy wyjść do niewoli z oddziałami AK. Dowództwo pozostawiało żołnierzom AK swobodę wyboru. W przypadku Seweryna decydowały dwie okoliczności: chęć odszukania żony i córki, których los był nieznany od chwili zajęcia ul. Radnej przez Niemców, oraz druga zagrażająca jego życiu - w połowie września 1944 r. nastąpiło ujawnianie nazwisk w oddziałach i listy osobowe przekazywane Niemcom podczas transportu do obozów zawierały już prawdziwe dane osobowe, a nie tylko pseudonimy. W tej sytuacji, gdyby Niemcy zorientowali się, że Seweryn Rosiński to były oficer policji nie honorowaliby Konwencji Genewskiej. Po ucieczce z transportu, którym był wywieziony z Warszawy, ukrywał się, gdyż dowiedział się, że jest poszukiwany przez Gestapo.
Losy po wojnie:
W 1945 r. osiedlił się z rodziną w Łodzi, gdyż mieszkanie na ul. Radnej w Warszawie zostało całkowicie zniszczone. W Łodzi mieszkała rodzina żony, u której Seweryn i jego syn znaleźli tymczasowe locum. Żona i córka Seweryna zostały z Powstania wywiezione do obozu pracy przymusowej w Niemczech, skąd powróciły pod koniec 1945 r. W Łodzi Seweryn podjął pracę urzędnika w Urzędzie Finansowym. Dodatkowo pracował jako pomocnik organisty w łódzkiej Katedrze. Muzyka organowa była jego pasją, więc to zajęcie traktował bardziej jako relaks niż źródło dodatkowych dochodów. W 1947 r. przy Prezydium Rady Ministrów powstała Komisja Rehabilitacyjno-Kwalifikacyjna dla byłych funkcjonariuszy Policji Polskiej ("granatowej"). Seweryn Rosiński otrzymał zaświadczenie stwierdzające, że nie ma w stosunku do niego żadnych zastrzeżeń, oraz, że może pracować na stanowiskach państwowych. Jednak w roku 1951, pomimo treści tego zaświadczenia, Seweryn w czasie wzmożonych represji stalinowskich został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i po półtorarocznym śledztwie skazany na 12 lat więzienia jako "współwinny klęski wrześniowej i odpowiedzialny za faszyzację kraju w okresie międzywojennym" - tak brzmiało uzasadnienie wyroku. W czasie "odwilży" roku 1956 został zwolniony z więzienia, zaproponowano mu rehabilitację i odszkodowanie, których nie przyjął. Przeszedł trzykrotnie zawał serca, został zaliczony do II grupy inwalidzkiej i otrzymał rentę.
Miejsce śmierci:
Łódź, pochowany na cmentarzu pod wezwaniem św. Franciszka.
