Rajmund Kazimierz Łaszczyński

"Łukasz"

-

plutonowy podchorąży

Warszawa

Marian - Władysława z domu Olejnik

Po ukończeniu Szkoły Powszechnej Nr 159 przy ul. Elbląskiej 51 podjął naukę w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Warszawy.

Ochotnik, we wrześniu 1939 r. uczestnik obrony stolicy.

W konspiracji od lipca 1940 roku - żołnierz Związku Walki Zbrojnej, następnie w Wojskowym Korpusie Służby Bezpieczeństwa (WKSB) - 3. Dywizja Piechoty - III batalion łączności. Odbył przeszkolenie w Dywizyjnej Szkole Podchorążych Piechoty WKSB, którą ukończył w stopniu plutonowego podchorążego. Uczestnik akcji sabotażowych, m.in. z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem zniszczony został 14.12.1940 r. niemiecki samochód ciężarowy, chwilowo zaparkowany przed gmachem YMCA na ul. Konopnickiej 6. Grupa sabotażowa, którą kierował zajmowała się wytwarzaniem ładunków wybuchowych z czasowym opóźnieniem, aparatów podsłuchowych oraz działalnością sabotażową na terenie Warsztatów Naprawczych Junkersa "Jumo MS” (Junkers Motorenbau) przy lotnisku Okęcie, gdzie wspólnie z kolegami "remontował” silniki Stukasów i Messerschmittów, stosując przy naprawie uszkodzone podzespoły. Jego zastępcą był sierż. pchor. "Arłaczewski” (Mirosław Kulejawski). Po pięciomiesięcznej działalności grupa wycofała się z pracy na Okęciu. W 1942 r. "Łukasz" wykonał sprzęt i prowadził nasłuch radiowy (BBC) wraz z łącznikiem "Ryszardem" (Józef Rossa) w niemieckim przedsiębiorstwie naprawy radioodbiorników Bauleitung I na Okęciu.

II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - zgrupowanie "Żyrafa" - przydział nieznany; od 16.08.1944 - Grupa "Kampinos" - pułk "Palmiry-Młociny" - I batalion "Nalibocki" - 1. kompania por. "Dana" (Franciszek Baumgart); po przejściu do Kampinosu w kompanii POS "Jerzyki" por. "Jerzego" (Jerzy Strzałkowski).

Żoliborz - Kampinos. W dniach 1-22 sierpnia 1944 r. uczestniczył w walkach na Żoliborzu, m.in. brał udział w próbie zdobycia magazynów Waffen-SS ulokowanych na terenie Chemicznego Instytutu Badawczego, oraz w dwóch nocnych atakach na Dworzec Gdański (20/21 i 21/22.08.1944). Po przejściu z oddziałem do Puszczy Kampinoskiej, jako celowniczy ckm w sekcji kpr. pchor. "Barona" (Julian Wojtas) brał udział w walkach na linii Sieraków - Pociecha.

Ciężko ranny w Kampinosie od wybuchu pocisku artyleryjskiego i ewakuowany przez służbę sanitarną. 1.09.1944 r. ujęty w grupie rannych i wysłany do Pruszkowa.

Po tygodniowym pobycie w punkcie sanitarnym Polskiego Czerwonego Krzyża w obozie przejściowym w Pruszkowie (Durchgangslager - Dulag 121) został deportowany do obozu karnego w Dessau - Rosslau na terenie Niemiec, gdzie przebywał w bardzo ciężkich warunkach do czasu wyzwolenia przez armię amerykańską w dniu 26.04.1945 r.

W 1945 r. powrócił do kraju, kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej, uzyskując w roku 1947 dyplom magistra nauk technicznych, inżyniera elektryka. W okresie 1947-1949 pracował nad zagadnieniami miernictwa radiotechnicznego, opracowując szereg przyrządów laboratoryjnych do prac badawczych Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego. Począwszy od 1950 r. rozpoczął specjalizację w technice odbioru radiowego w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka, a następnie od 1952 r. - ponownie w PIT pogłębiając tematykę odbioru sygnałów z modulacją częstotliwości. W wyniku osiągniętej specjalizacji opracował konstrukcję toru FM odbiornika radiofonicznego, a na jego bazie - pierwszy w kraju model odbiornika radiofonicznego AM/FM o montażu konwencjonalnym, a później - o montażu drukowanym, wykonanym całkowicie w Instytucie, przy współpracy z Zakładem Technologii. Kolejnym wykorzystaniem osiągniętej specjalizacji było opracowanie koncepcji i konstrukcji pierwszej w skali krajowej głowicy UKF - FM o montażu drukowanym, która stanowiła podstawę do dalszego rozwinięcia w Zakładach Elektronicznych "Elwro” i seryjnej produkcji głowic typu DEA. W ramach kompleksowego pogłębiania specjalizacji w technice odbioru radiowego prowadził również prace z zakresu podzespołów radiowych jak filtry pośredniej częstotliwości współpracując z Zakładami Materiałów Magnetycznych "Polfer” w Warszawie oraz prace koncepcyjne dotyczące układów mieszaczy samodrgających UKF i wzmacniaczy selektywnych o optymalnych własnościach szumowych. W 1961 r. został powołany na stanowisko adiunkta w Instytucie Tele i Radiotechnicznym przy ul. Ratuszowej 11 w Warszawie. W latach 1958-1960 pracował m.in. nad koncepcją i założeniami perspektywicznej standaryzacji i unifikacji konstrukcji odbiorników radiofonicznych o montażu drukowanym oraz zasad stosowania bloków funkcjonalnych - modułów w konstrukcji sprzętu elektronicznego masowej produkcji, stwarzając podstawy nowoczesnej konstrukcji i technologii produkcji odbiorników. W okresie 1960-1974 opracował jako współautor szereg projektów norm państwowych na odbiorniki radiofoniczne i ogólnie - sprzęt elektroniczny powszechnego użytku oraz wniósł osobisty wkład w opracowaniu zaleceń RWPG z zakresu wymagań bezpieczeństwa sprzętu elektronicznego o zasilaniu sieciowym. W latach 1970-1973 prowadził Instytutowe Próby Kontrolne odbiorników radiofonicznych produkcji krajowej oraz ocenę poziomu technicznego w/w sprzętu w stosunku do poziomu światowego. Od roku 1965 prowadził również prace badawcze z dziedziny metodyki obniżania poziomu szkodliwego promieniowania odbiorników, a od roku 1972 był przewodniczącym Podkomitetu E CISPR (Międzynarodowy Komitet do spraw Zakłóceń Radioelektrycznych przy Państwowej Inspekcji Radiowej). Uczestniczył w pracach prognostycznych PIT jako przewodniczący grupy specjalistów ds. sprzętu i zestawów audiowizualnych, oraz prowadził prace z zakresu badań, opiniowania i opracowywania zaleceń dotyczących poprawy bezpieczeństwa eksploatacji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych. Był współtwórcą dyskryminatora chrominancji zastosowanego w pierwszych polskich odbiornikach telewizji kolorowej. W dziedzinie swojej specjalności był rzeczoznawcą Branżowej Komisji Rzeczoznawców ds. Jakości Artykułów Elektrotechnicznych Trwałego i Powszechnego Użytku, oraz od 1957 r. rzeczoznawcą "Polcargo” w zakresie badań sprzętu eksportowego PHZ "Unitra”. Prowadził wykłady w Technikum Łączności Nr 1 (1947-1966), a następnie w Technikum Radiowym im. M. Kasprzaka w latach 1966-1967 i w IV Studium Nauczycielskim w Warszawie w latach 1967-1969 w zakresie przedmiotów: radiotechnika, urządzenia odbiorcze i miernictwo radio-elektryczne. W roku 1957 otrzymał dyplom za wybitne osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze, wydany przez Wydział Szkolenia Zawodowego Ministerstwa Łączności. Władał biegle językami: angielskim, niemieckim, francuskim i rosyjskim. Brał udział w licznych konferencjach naukowo-technicznych oraz krajowych i zagranicznych sympozjach naukowych. Był współautorem książek: praca zbiorowa: "Podręcznik teleelektryka”. Część D, PWT 1957 r., praca zbiorowa: "Vademecum Polskiego Przemysłu Elektronicznego”. WKiŁ, 1964 r. Tłumaczył wydawnictwa z dziedziny elektroniki: JEC 65 z roku 1965 pn: ”Wymagania bezpieczeństwa dotyczące elektronicznych urządzeń domowego lub powszechnego użytku wraz z urządzeniami współpracującymi o zasilaniu sieciowym”. Wydawnictwo książkowe ITR, 1966 r. Opiniował książki i podręczniki: M. Maruszewska - "Urządzenia radiokomunikacyjne odbiorcze”, WKiŁ, 1959 r. - I. Antoniewicz - "Podstawy radiotechniki”, WKiŁ, 1961 r. - H. Borowski - "Odbiorniki ultrakrótkofalowe”, WKiŁ, 1964r. - M. Szczepański - "Urządzenia odbiorcze”, WKiŁ, 1968 r. Wyd. "Telefunken” - Podręcznik cz. II i III WKiŁ, 1966 r. i 1967 r. (tłum. Z. Hryniewiecki). Uzyskał zastrzeżenia patentowe na Filtr częstotliwości pośredniej AM/FM do odbiorników radiofonicznych z przemianą częstotliwości (współautorstwo). Urząd Patentowy PRL, Patent Nr 44396, zgłoszony dnia 11.06.1960 r. Prowadził działalność popularyzatorską: - odczyt SEP, 1958 r. pn: "Zasada nadawania i odbioru programu radiowego” - Referat popularnonaukowy dla szerokiego rozpowszechnienia, nagrany na taśmie magnetofonowej (Muzeum Techniki). Odczyt SEP, 1958 r. pn: "Tendencje rozwojowe konstrukcji odbiorników radiofonicznych”. Odczyt SEP, 1960 r. pn: "Założenia perspektywicznej standaryzacji i unifikacji konstrukcji odbiorników radiofonicznych”. Umieścił kilkadziesiąt publikacji zawodowych w "Przeglądzie Telekomunikacyjnym”, "Kinotechniku”, "Tele-Radio”, "Postępach Telekomunikacji”, "Tele-Radio-Normalizacji”, "Pracach PIT”, "Pracach ITR”. Był delegowany za granicę jako ekspert m.in. do Jugosławii w 1957 r, NRD w 1962 i 1964 r., CSRS w 1963, ZSRR w 1973 dwukrotnie i w 1974 r. W ramach prac społecznych był członkiem ZBoWiD i współorganizatorem Koła Kombatanckiego w dzielnicy Żoliborz.

Z małżeństwa z Marią z Zaleskich herbu Dołęga miał dwóch synów: Jerzego (ur.1947) i Marka (ur.1949) oraz córkę Grażynę (ur.1950).

Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Partyzancki, Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal za Warszawę 1939-1945, Medal Zwycięstwa i Wolności, Medal Za udział w Wojnie Obronnej 1939, Odznaka Grunwaldzka, Medal Wojska (czterokrotnie), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Warszawa, pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wawrzyszewskim