Data urodzenia:
1898-10-29
Funkcja:
dowódca odcinka taktycznego
Stopień:
major służby stałej kawalerii - cichociemny
Numer legitymacji AK:
7651 / 1
Imiona rodziców:
Ignacy - Maria z domu Woronkow
Służba wojskowa do 1939 r.:
W 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego; oficer kawalerii, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Awansowany do stopnia rotmistrza w 1937 roku. Do września 1939 r. służył w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. dostał następnie przydziały do: Komendy Garnizonu w Augustowie, następnie skierowany do Ośrodka Zapasowego Suwalskiej i Podlaskiej Brygad Kawalerii w Białymstoku, aby ostatecznie trafić do 101. Pułku Ułanów w składzie Brygady Rezerwowej Kawalerii "Wołkowysk". W 101. Pułku Ułanów objął stanowisko dowódcy szwadronu.
Wraz z całym pułkiem rtm. Łopianowski brał udział w walkach pod Grodnem, podczas których uszkodził sowiecki czołg. Następnego dnia, okrążony przez nieprzyjaciela, 101. Pułk Ułanów dokonał pomyślnego przebicia się w kierunku Litwy walcząc pod Kodziowcami. Szwadron rtm. Łopianowskiego rozbił znacznie silniejszy oddział sowiecki, walnie przyczyniając się do sukcesu całego pułku, jakim było zniszczenie ponad 20 czołgów. Sam rotmistrz został jednak ranny w nogę. W nocy z 23/24 września 101. Pułk Ułanów wkroczył na Litwę, gdzie został internowany. Rotmistrz Łopianowski wraz z innymi oficerami trafił do obozów w Kalwarii i Rakiszkach.
Lata internowania 1939-1941:
Litewskie internowanie trwało do 11 lipca 1940 r., kiedy to po zajęciu Litwy przez oddziały ZSRR został przewieziony wraz z innymi oficerami do obozu w Kozielsku. 11 października 1940 r. z grupą oficerów został przeniesiony do moskiewskiego więzienia na Łubiance. Po wstępnej selekcji przeprowadzonej przez NKWD rtm. Łopianowski znalazł się na liście 395 polskich oficerów z Kozielska, którzy uniknęli śmierci w Katyniu. Decydującym argumentem za wpisaniem rtm. Łopianowskiego na tę listę miał być podziw władz sowieckich (zwłaszcza Ławrientija Berii), za bohaterstwo w bitwie pod Kodziowcami. Następstwem wpisania na listę było z kolei przeniesienie rotmistrza z kilkoma oficerami 25 grudnia 1940 r. do tzw. "willi szczęścia" w Małachowce, gdzie, mieszkając w dość luksusowych warunkach, mieli zostać zindoktrynowani i rozpocząć współpracę z ZSRR w postaci przygotowania polskiej formacji zbrojnej do "przyszłej wojny z Niemcami". Pobyt w "willi szczęścia" rtm. Łopianowskiego zakończył się 26 marca 1941 r., kiedy to został osadzony kolejno w dwóch więzieniach: w moskiewskich Butyrkach i ukraińskim Putywlu, gdzie przebywał do lipca tego roku.
Służba w Armii Polskiej w ZSRR i Wielkiej Brytanii:
Niedługo po zwolnieniu z więzienia, w sierpniu 1941 r., rotmistrz wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR, formowanej przez gen. Władysława Andersa. Służbę pełnił w dywizjonach rozpoznawczych - najpierw w 5. Dywizji Kawalerii, a potem w 8. Dywizji Piechoty. Wiosną 1942 r. wraz z całą 8. DP został ewakuowany do Iranu i Palestyny, skąd przedostał się do Wielkiej Brytanii. W listopadzie 1942 r. został dowódcą jednego z plutonów 1. Pułku Rozpoznawczego 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. W 1943 r. zgłosił akces służby w kraju i przeszedł szkolenie cichociemnych.
Nazwisko konspiracyjne:
Stanisław Wilczek
Udział w konspiracji 1939-1944:
Przerzucony do kraju w ramach operacji lotniczej "Most I" ("Wildhorn I") w nocy 15/16.04.1944 r. Samolot "Dakota" lądował na lądowisku "Bąk", położonym 16,5 km na południowy-wschód od stacji Lublin-miasto, koło wsi Matczyn. Łopianowski, z chwilą lądowania automatycznie został awansowany do stopnia majora. Po dotarciu do Warszawy, pod pseudonimem "Sarna", został skierowany do służby w Ośrodku Pancernym Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej, w którym objął stanowisko zastępcy dowódcy.
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód Śródmieście - Podobwód "Sławbor" - odcinek taktyczny "Sarna" - dowódca odcinka od 13.08.1944 r. do kapitulacji.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Odniesione rany:
Dwukrotnie ranny: 11 sierpnia i 11 września 1944 r. - po zranieniu pozostał w sztabie.
Odznaczenia:
Krzyż Virtuti Militari V klasy (22.09.1944), Krzyż Walecznych (1.10.1944).
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu w Kostrzyniu i Oflagu VII A Murnau, który 29 kwietnia 1945 r. wyzwoliła część amerykańskiej 12. Dywizji Pancernej gen. Rodericka R. Allena.
Losy po wojnie:
W czerwcu 1945 r. wyjechał z Niemiec do Wielkiej Brytanii, gdzie służył do demobilizacji polskich oddziałów w 1947 r. Mieszkał w Anglii i Szkocji, a później przeniósł się do Kanady, mieszkając w Montrealu i Vancouver. W kwietniu 1952 r. przed specjalną Komisją Kongresu USA ds. Zbrodni Katyńskiej złożył raport odnośnie swojego pobytu w Małachowce. W 1955 r. Łopianowski otrzymał awans na podpułkownika. 10 lat później opracował swoje relacje dotyczące pobytu w "willi szczęścia", które w postaci książki zostały wydane kilka lat po jego śmierci jako "Rozmowy z NKWD 1940-1941". W 1980 r. opublikował też w "Gwieździe Polarnej" artykuł o bitwie pod Kodziowcami.
Miejsce śmierci:
Vancouver - Kanada.
