Pseudonim:
"Wil-Tel", "Sawicki", "inż. Mieczysław Jon"
Data urodzenia:
1909-04-15
Funkcja:
Teleelektryk. Kierownik referatu studiów sabotażu telekomunikacyjnego (konsp.)
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 116 Miejsce: 50
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Tomasza - Matylda z domu Thonnes
Wykształcenie i działalność do 1939 r. :
Ukończył V Gimnazjum Miejskie (matematyczno-przyrodnicze) w r. 1927, przez rok studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, po czym przeniósł się na Wydział Teletechniczny Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, gdzie w r. 1935 otrzymał tytuł elektryka technologa. Już w czasie studiów rozpoczął pracę w amplifikatorni warszawskiej rozgłośni Polskiego Radia (PR), w której po ukończeniu studiów został dyżurnym technikiem i zastępcą kierownika. Współpracował tutaj z czołowymi technikami rozgłośni PR, m. in. Mieczysławem Kiełpińskim, Adolfem Rode, Zygmuntem Rossochackim i Fryderykiem Schönem. Wykazywał duże umiejętności i zainteresowanie techniką radiową. Publikował artykuły w „Biuletynie Technicznym Biura Studiów PR”. Działał również w Sekcji Radiotechnicznej Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP).
Wrzesień 1939 r. :
W czasie cywilnej obrony Warszawy we wrześniu 1939 Mirosław Panufnik kierował rozgłośnią aż do jej likwidacji po kapitulacji stolicy. Prawdopodobnie w tym czasie powierzono mu na przechowanie nagrania płytowe radiowych przemówień komisarza cywilnego obrony Warszawy prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego.
Praca w okresie okupacji niemieckiej :
Zatrudniony był w Fabryce Aparatów Elektrotechnicznych Kazimierza Szpotańskiego w Warszawie.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - BBT (Biuro Badań Technicznych) - Referat studiów sabotażu telekomunikacyjnego - szef. Od samego początku okupacji kraju przez Niemców Panufnik włączył się do walki podziemnej w szeregach Służby Zwycięstwu Polski, później Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej. W tym czasie był zatrudniony w Fabryce Aparatów Elektrotechnicznych Kazimierza Szpotańskiego w Warszawie, gdzie jednocześnie wykładał na rocznych kursach dla elektromonterów, czynnych w latach 1940–1944 jako szkoła przyfabryczna, uruchomiona z inicjatywy grupy działaczy SEP w celu ratowania młodzieży polskiej przed wywożeniem na roboty przymusowe do Niemiec. Był pomocnikiem organizatora i kierownika kursów dra inż. Stanisława Wachowskiego, współpracował przy przygotowaniu szczegółowego programu wzorcowego dla tego rodzaju kursów na okres powojenny. Od zimy 1942/1943 został przydzielony do Biura Badań Technicznych (BBT) Wydziału Saperów Komendy Głównej Armii Krajowej (KG AK) i mianowany kierownikiem referatu studiów sabotażu i dywersji na liniach telekomunikacyjnych. Prowadził szkolenie na licznych kursach konspiracyjnych, zorganizowanych przez BBT i Biuro Studiów Kierownictwa Dywersji («Kedywu») KG AK dla instruktorów i dowódców zespołów dywersyjnych walki konspiracyjnej oraz na wypadek planowanego ogólnego powstania. Od końca 1942 r. był oficerem do spraw sabotażu pocztowo-telekomunikacyjnego w sztabie «Kedywu» Okręgu Warszawskiego AK (pod pseud. Wil-Tel). W sierpniu 1943 odszedł (wraz ze Zbigniewem Lewandowskim) do BBT. Z ramienia BBT współpracował z referatem II operacji technicznych oraz wywiadu i dywersji technicznej łączności Dowództwa Wojsk Łączności KG AK. Pod kierunkiem szefa BBT, kpt. inż. Zbigniewa Lewandowskiego (pseud. Zbyszek), opracował szczegółową i bogato ilustrowaną instrukcję z zakresu środków i taktyki prowadzenia sabotażu i dywersji na liniach telekomunikacyjnych, którą wydano (celowo z datą 1934) drukiem zimą 1943/1944 pod tytułem ochronnym na okładce: Inż. Mieczysław Jon, Teletechnika. Podręcznik dla słuchaczy kursów dokształcających (W. 1934, nakładem autora); była to zapewne pionierska publikacja polska w tej dziedzinie. Wiosną 1944 został mianowany oficerem czasu wojny (w stopniu porucznika).
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" - Podobwód "Sławbor" - batalion "Iwo" - pluton łączności dowodzony przez por. "Zawieję". gdzie współdziałał przy organizowaniu łączności telefonicznej, prawdopodobnie w ścisłym kontakcie z ośrodkiem łączności K-2 przy ul. Poznańskiej 12.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Miejsce śmierci:
Poległ 16 września 1944 zabity przez pocisk granatnika podczas odwiedzin domu rodzinnego przy ul. ks. Skorupki 14.
Miejsce pochówku:
Pochowany tymczasowo przez ojca w mogile przed bramą domu Skorupki 14. Po zakończeniu działań wojennych ekshumowany przez brata Andrzeja i przeniesiony do grobu rodzinnego pradziada Antoniego Szustra na Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), najpierw do kwatery 341–7–1, a następnie 22–5–25/27.
Odznaczenia:
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Informacje dodatkowe:
Żonaty z Marią z Szulczewskich (1919–1943), miał córkę Ewę (ur. 1936), zamężną Dworską, artystę plastyka. Był bratem kompozytora i dyrygenta Andrzeja Panufnika (1914-1991).
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego, Lista poległych batalionu "Iwo" (lista częściowa)
Literatura:
Polski Słownik Biograficzny, tom XXV, 1980 r.
