Data urodzenia:
1909-07-09
Miejsce urodzenia:
Żarnowica Duża w powiecie piotrkowskim
Wykształcenie, praca, przebieg służby wojskowej do 1939 r. :
Był uczniem szkoły powszechnej w Żarnowicy. W latach 1920-1927 uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Piotrkowie Trybunalskim. W 1927 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza uzyskał w 1933, odbył służbę wojskową w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego i Centrum Wyszkolenia Saperów i Broni Pancernej, następnie pracował jako wolontariusz w warszawskich szpitalach św. Łazarza i św. Rocha. Stały etat lekarski otrzymał w 1937 jako asystent na Oddziale Urologicznym Szpitala Św. Łazarza w Warszawie (pod kierunkiem Wacława Lilpopa). W 1939 uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie pracy o zastosowaniu w znieczuleniu barbituranów dożylnych
Udział w kampanii wrześniowej 1939 r. :
Zmobilizowany we wrześniu 1939 w stopniu podporucznika, służył jako lekarz garnizonowy w jednostce artylerii w Grodnie. Trafił do niewoli radzieckiej, jednak udało mu się zbiec w trakcie transportu i przedostać do Warszawy.
Praca w okresie okupacji niemieckiej:
W czasie wojny nadal pracował w Szpitalu Św. Łazarza, w siedzibie przy ul. Książęcej 2, a następnie po przeniesieniu szpitala przez władze niemieckie na Wolę w pawilonach szpitalnych przy ul. Leszno 127.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu AK - Szpital św. Łazarza ul. Leszno 127 do 5 sierpnia 1944 r.
Losy po Powstaniu:
Po wkroczeniu Niemców na teren szpitala w dniu 5 sierpnia 1944 r. pełniący tego dnia dyżur dr Mieczysław Justyna zbiegł do znajdującego się obok dziecięcego Szpitala Karola i Marii. Zatrzymany przez Niemców na Woli jako cywil (przetrzymywany najprawdopodobniej w obozie przejściowym na terenie kościoła św. Wojciecha) wydostał się z Warszawy i do końca okupacji pracował jako lekarz w Piotrkowie Trybunalskim i jego okolicy.
Losy po wojnie:
W lutym 1945 powrócił do Warszawy i podjął pracę na oddziale chirurgicznym Szpitala Wolskiego pod kierunkiem Leona Manteuffla. Szpital ten przekształcono w 1950 w Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc. Dr Mieczysław Justyna współpracował również jako urolog z przychodnią przy ul. Działdowskiej. Mianowany w 1955 docentem, wykształcił w Instytucie Gruźlicy około trzy tysiące lekarzy w podstawach anestezjologii. Na emeryturę przeszedł w 1979 roku, ale nadal pracował w klinice chirurgicznej Instytutu Gruźlicy w zmniejszonym wymiarze godzin aż do 1993; pracę ułatwiał mu fakt zamieszkiwania na terenie Instytutu. W 1949 był w gronie piętnastu członków założycieli Polskiego Towarzystwa Urologicznego, a w 1958 zakładał Towarzystwo Anestezjologów Polskich i został jego pierwszym prezesem (do 1962). W lutym 1989 został wyróżniony doktoratem honoris causa przez Śląską Akademię Medyczną w Katowicach.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
W styczniu 1999 padł ofiarą bandyckiego napadu, wskutek którego ostatnie lata życia spędził przykuty do łóżka. Zmarł w Warszawie w maju 2001.
Literatura:
Halina Jędrzejewska, Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944 wyd. TLW, Zofia Podgórska-Klawe, Szpital św. Łazarza, część II, Towarzystwo Lekarskie Warszawskie
