Data urodzenia:
1901-05-30
Funkcja:
artysta - śpiewak
Stopień:
starszy strzelec
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Antoni - Maria
Służba wojskowa do 1939 r.:
Ochotnik, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. - ranny.
Działalność do 1939 r.:
Prawdziwe nazwisko Mieczysław Fogiel. W 1921 r. rozpoczął pracę w Warszawskiej Dyrekcji PKP, gdzie jako kasjer pracował do 1935 roku. Równocześnie od 1922 r. śpiewał w chórze Kościoła św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu. W grudniu 1922 r., podczas próby kolęd, usłyszał go Ludwik Sempoliński i skierował na naukę śpiewu do prof. Jana Łysakowskiego na Wydziale Wokalistyki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Kształcenie muzyczne kontynuował pod kierunkiem Eugeniusza Mossakowskiego, Wacława Brzezińskiego, Ignacego Dygasa, Stefana Beliny-Skupiewskiego, Adama Didura i Stanisława Kopfa. W 1926 r. przyjął pseudonim artystyczny "Fogg", śpiewając na ślubach i pogrzebach. Debiut estradowy Mieczysława Fogga jako piosenkarza miał miejsce w 1928 r. w składzie Chóru Dana (wtedy pod hiszpańską nazwą "Coro Argentino V") na scenie warszawskiego teatrzyku "Qui Pro Quo". Ze sceną tą związany był do 1931 r., potem kolejno z teatrami i rewiami "Banda", "Rex", "Polonia", "Cyrulik Warszawski", "Wielka Rewia", "Małe Qui Pro Quo" i "Tip Top". Od 1932 r. z Chórem Dana koncertował za granicą, m.in. w Niemczech, Estonii, na Łotwie, w ZSRR, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Austrii, we Włoszech i w USA, gdzie odbył Tournée po 31 stanach. Dla firmy fonograficznej "Odeon" nagrywał 100-150 piosenek rocznie, otrzymując przezwisko "śpiewająca mrówka". Towarzyszył w koncertach i nagraniach sławnym polskim artystom kabaretowym, m.in.: Hance Ordonównie, Stefci Górskiej, Zuli Pogorzelskiej i Adolfowi Dymszy. Z Chórem Dana wystąpił w 11 polskich filmach fabularnych. Po odejściu z chóru w 1938 r. zadebiutował jako solista, zwyciężając w ogólnopolskim plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia. Występował z własnymi recitalami oraz w programach kabaretowych z Mirą Zimińską i pianistą Tadeuszem Sygietyńskim.
Działalność w latach okupacji 1939-1944:
Występował za zgodą władz podziemia w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w "Cafe Bodo", "Swann", "U Aktorek" i "Lucyna". Za ratowanie Żydów został po wojnie uhonorowany medalem i tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - VI Oddział BiP (Biuro Informacji i Propagandy).
Dzielnica:
Śródmieście Północ - Powiśle - Śródmieście Południe. Jego zadaniem podczas Powstania było podtrzymywanie na duchu powstańców i mieszkańców Warszawy. Śpiewał w szpitalach, na barykadach i w schronach. Występował m.in. w kinie "Palladium" przy ul. Złotej 7/9, gdzie śpiewał swoje piosenki przedwojenne, a także te, napisane już podczas Powstania Warszawskiego ("Pałacyk Michla", "Sanitariuszka Małgorzatka" i inne).
Odznaczenia:
Za udział w Powstaniu Warszawskim odznaczony Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
W latach 1945-46 prowadził przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię artystyczną "Cafe Fogg", a od 1946 r. do 1951 - kierował wytwórnią płyt gramofonowych "Fogg Record". Obie firmy zostały jednak znacjonalizowane i wkrótce zakończyły działalność. Od 1946 r. występował w programach estradowych i z własnymi recitalami, w których towarzyszyły mu m.in. żeńskie zespoły. W 1958 r. zwyciężył po raz drugi w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego piosenkarza roku. Po śmierci Maurice'a Chevaliera w 1972 r., był najstarszym występującym piosenkarzem świata. W 1971 r. został wydany pamiętnik Mieczysława Fogga, noszący tytuł "Od palanta do belcanta" (pod redakcją Zbigniewa K. Rogowskiego). W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił na blisko szesnastu tysiącach koncertów. Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii oraz wielokrotnie w USA i Kanadzie. W okresie międzywojennym nagrywał z Chórem Dana i solo dla wytwórni płytowych "Odeon", "Syrena Record", "Syrena-Electro" i "Parlophone". Po wojnie jego głos uwieczniano na płytach w kraju i za granicą, m.in. w Anglii, USA i Australii. Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy. Dokonał także licznych nagrań dla archiwum Polskiego Radia. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, licznych odznaczeń państwowych i wojskowych. Otrzymał honorowe obywatelstwa, między innymi miasta Chicago. W 1972 r. otrzymał tytułu najpopularniejszego piosenkarza Polski miasta Chicago. W 1970 r. Polskie Nagrania przyznały mu honorową Złotą Płytę za całokształt działalności artystycznej. Otrzymał tytuł i nagrodę Homo Varsoviensis, przyznawaną zasłużonym warszawiakom (1977), wódz indiańskiego szczepu Tuscarora zawarł z nim przymierze krwi, nadając mu imię Śpiewający Biały Orzeł. W 1986 r., z okazji 85 urodzin i 60-lecia pracy artystycznej został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Cmentarzu Bródnowskim
