Data urodzenia:
1903-10-14
Stopień w okresie Powstania Warszawskiego:
kapitan (nominacja 11.11.1942)
Miejsce urodzenia:
Zaścianki - Białystok
Imiona rodziców:
Michał - Anna
Udział w kampanii wrześniowej:
We wrześniu 1939 roku w stopniu porucznika, w 63 Pułku Piechoty jako dowódca kompanii strzeleckiej. Zostaje ranny 27 września 1939 roku podczas przedostawania się do Warszawy. Przez gen. dyw. Juliusza Rómmla, dowódcę Armii „Łódź”, a następnie Armii „Warszawa” odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1.10.1939 roku, kiedy to zostaje zaprzysiężony w Służbie Zwycięstwu Polski na spotkaniu konspiracyjnym w Warszawie przy ul. Twardej 24. Przysięgę składa w obecności gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza (pseud. Doktor, Stawski, Stolarski, Torwid). Przydział w okresie konspiracji: IV Obwód "Grzymała" (Ochota) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 1. Rejon. Od początku 1943 roku był zastępcą dowódcy 1 Rejonu, mjr. Stefana Rozmarynowskiego "Puchacz"
Oddział:
IV Obwód "Grzymała" (Ochota) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 1. Rejon
Szlak bojowy:
Pęcice - Czerniaków - Sielce
Odniesione rany :
Ranny w szyję 12 września 1944 roku podczas walk na Czerniakowie.
Losy po Powstaniu :
Ranny, 12 września 1944 trafia do obozu przejściowego w Pruszkowie k. Warszawy (Dulag 121), skąd udaje mu się zbiec 1.10.1944. 31 grudnia 1944 roku zostaje aresztowany przez Niemców na stacji Koluszki, a następnie zostaje wywieziony na roboty przymosowe do Rzeszy. Ponownie ucieka, docierając do Francji. 12 stycznia 1945 roku zostaje ciężko ranny podczas akcji bojowej Ruchu Oporu w Ardenach (przebita wątroba, uraz kręgosłupa - 20.06.1946 roku Wojskowa Komisja Lekarska uznaje go za inwalidę wojennego.). Leczony jest w szpitalu armii amerykańskiej w La Courtine.
Losy po wojnie:
Od 7 lipca 1945 roku przebywa w obozie zbornym Nr 1 w Paryżu, a następnie w obozie dla żołnierzy polskich w La Cortine (od 24.2.1945 do 17.05.1947 roku). 18 sierpnia 1947 roku wyrusza w drogę powrotną do kraju, drogą morską z Londynu do Gdańska, do którego dociera 21.08.1947 r.
Odznaczenia:
Odznaczony Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, Medalem za Warszawę 1939-1945, War Medal i in. odznaczeniami
Awanse:
Rozkazem personalnym nr 149 z dnia 17.09.1984 awansowany ze stopnia kapitana rezerwy do stopnia majora
Informacje dodatkowe:
Po otrzymaniu patentu oficerskiego został skierowany do Toruńskiego Pułku Piechoty (63 pp). W lipcu 1939 r. ukończył kurs dywersyjno-sabotażowy dla oficerów sztabowych w Warszawie-Rembertowie. Gdy ogłoszono mobilizację został dowódcą II kompanii strzeleckiej w swoim pułku.
Wraz w oddziałem wyruszył 24 sierpnia przez Gronowo, Jabłonowo w kierunku granicy z Prusami. Jednak 31 sierpnia otrzymują od generała Bołtucia rozkaz powrotny do Torunia, skąd 63 pp wyruszył w kierunku Kutna. Po ciężkich walkach Michał Pankiewicz przedostaje się z grupą żołnierzy do Warszawy. Trafia do d-cy 41 pułku suwalskiego majora Jaroniszy. Dowiedział się, że od strony Okęcia w kierunku Ochoty będzie się przemieszczała duża grupa czołgów, więc z żołnierzami tego pułku dwie noce minowali drogę. Efekt był spektakularny, bo wszystkie zniszczono. Od momentu skończenia Kampanii Wrześniowej przechodzi do walki podziemnej. Najpierw jedzie w rodzinne strony - do Białegostoku zabiera książeczkę wojskową swojego brata i od tej pory posługuje się imieniem Zygmunt. Zbiera z tamtych terenów oficerów do walki podziemnej. Przedostają się do Warszawy. Po powrocie mieszka na ulicy Słupeckiej. Zamieszkuje wraz z żoną w Warszawie w rejonie ul. Siennej albo na Złotej.
Obszarem działania był obwód Ochota. Tu szkoli żołnierzy podziemia w zakresie dywersji i sabotażu. Tak jak wszyscy żołnierze podziemia prowadzi szereg akcji sabotażowych ( w "Ursusie", na węźle kolejowym, w zakładach Lilpoppa).
Był dwukrotnie ranny. Po upadku powstania, wzięty do niewoli i wywieziony do Rzeszy. Z obozu ucieka do Francji. Potem przebywa we Włoszech, Belgii i trafia do Anglii.
Po rozwiązaniu Polskich Sił Zbrojnych na zachodzie powraca do Polski w końcu 1947 (lub na początku 1948r. ) z paszportem swojego brata, ponieważ nie mógł się ujawnić. Jedzie do pracy do Sandomierza. Po 1956 roku pracuje już bliżej rodziny- w Ciechocinku. W 1968r. przechodzi na emeryturę i jedzie do brata do Anglii. Tam spotyka się z polskimi
kombatantami. Otrzymuje War Medal.
Po powrocie do Polski pracuje społecznie przy odbudowie Zamku Królewskiego. W Toruniu zajmuje się pomocą prawną, finansową, społeczną żołnierzom z jego przedwojennego pułku. Z byłymi żołnierzami szukają nad Bzurą ukrytego w czasie wojny sztandaru. Niestety bez efektów. Postanawia, że zrobią kopie sztandaru. Z pieniędzy zebranych od rodzin żołnierzy udało się zrobić dwie kopie. Jeden sztandar wisi w Muzeum Bitwy nad Bzurą ,a drugi w Muzeum Okręgowym w Toruniu. Był inicjatorem tablicy upamiętniającej żołnierzy poległych i zamordowanych 63 pp, która znajduje się w Kościele Garnizonowym w Toruniu. Michał Pankiewicz zawsze postępował zgodnie ze słowami znajdującymi się na sztandarze: honor i ojczyzna. Wychował troje dzieci. Zmarł 06.10.1988 r. (źródło - informacje przekazane przez córkę, p. Elżbietę Marciniak).
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, archiwum rodzinne, w tym kopia zaświadczenia weryfikacyjnego Głównej Komisji Weryfikacyjnej AK, Londyn, 12-02-1945, zaświadczenie ewidencyjne - dokument wystawiony w Obozie Wojska Polskiego w La Courtine dn. 16-05-1947, kopia orzeczenia Komisji Lekarskiej - Szpital WP w La Courtine, 20.06.1946, skan legitymacji odznaczenia VM, zaświadczenie o nominacji na stopień majora (decyzja MON, 1984). MPW-kontakt, p. Elżbieta Marciniak, córka.
