Ludwik Muzyczka

"Benedykt"

Szef Oddziału KG AK

Oficer rezerwy piechoty WP: podporucznik (1931), podpułkownik czasu wojny (1.10.1944), generał brygady KB

Jarosław

Michał - Anastazja z domu Stochmańska

Uczył się w Gimnazjum oo. Jezuitów w Krakowie. Jako wolny słuchacz w latach 20. podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (świadectwo dojrzałości otrzymał jako ekstern jeszcze później - w marcu 1931), ale studiów nie uwieńczył dyplomem.

Od grudnia 1916 r. służył w Legionach Polskich w stopniu szeregowego w 3. pułku piechoty II Brygady. Internowany w lutym 1918 r. na Węgrzech, w maju został wysłany na front włoski i wcielony do 20. pp armii austriackiej. W sierpniu 1918 r. zbiegł do Krakowa i wstąpił do POW. Od listopada 1918 r. służył w odrodzonym Wojsku Polskim, początkowo w 5. pp Legionów na froncie, a od lutego 1921 r. w batalionie zapasowym tegoż pułku. Uczestnik tzw. buntu gen. Lucjana Żeligowskiego (październik 1920). W marcu 1921 r. przeniesiony do rezerwy w stopniu plutonowego.

Należał do organizatorów Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej: od marca 1921 r. był referentem i p.o. szefa Oddziału Propagandy, a od marca 1922 r. - referentem w Departamencie Rolnictwa. Od lipca 1922 do grudnia 1925 r. referent i kierownik oddziału w Delegaturze Rządu, potem w Urzędzie Wojewódzkim w Wilnie. Jednocześnie prezes Zarządu Okręgowego Związku Peowiaków i wiceprezes Zarządu Okręgowego Związku Urzędników Państwowych. Opublikował wówczas "Podręcznik urzędnika państwowego" (wyd 1 i 2, Wilno 1925). W tym samym czasie zaangażował się w działalność Związku Strzeleckiego (ZS): od grudnia 1924 r. był komendantem Obwodu Wilno-Święciany, od marca 1925 r. p.o. komendanta Samodzielnego Okręgu Wilno, od lipca tego roku inspektorem Okręgu Wilno, od października 1926 r. komendantem Podokręgu Lida, od marca 1927 r. komendantem Okręgu Nowogródek, a od kwietnia 1928 r. komendantem Okręgu Wilno - przemianowanego w sierpniu 1929 r. na Podokręg. Od kwietnia 1930 r. (wg innych źródeł - od maja 1931) komendant tajnego Okręgu Północnego ZS, obejmującego Wolne Miasto Gdańsk i Prusy Wschodnie, działał wówczas pod pseudonimem "Wilk". Jednocześnie członek komitetu redakcyjnego tajnego pisma "Grom" (wydawanego od 1931 r. w Gdańsku, a faktycznie w Gdyni i Tczewie). Formalnie zatrudniony był wówczas jako radca w Komisariacie RP w Gdańsku pod nazwiskiem Józef Sułkowski. Odwołany w 1933 r. w związku ze zdekonspirowaniem go przez wywiad niemiecki i czasowym uspokojeniem stosunków polsko-gdańskich, był następnie od listopada 1933 r. starostą powiatu Dzisna z siedzibą w Głębokiem, a od marca 1935 r. starostą w Wyrzysku. W 1933 r. nadano mu najwyższy stopień Inspektora ZS, dający dożywotnie członkostwo w Radzie Naczelnej związku.

Ewakuowany po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r., samorzutnie objął funkcję komisarycznego prezydenta m. Inowrocławia, a następnie wchodził w skład sztabu Dowódcy Etapów Armii "Pomorze" i "Poznań" gen. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego. Kontuzjowany w bitwie pod Bzurą, dostał się do niewoli niemieckiej, ale zdołał zbiec z obozu w Łodzi i przedostać się do Krakowa. Posługiwał się wówczas nazwiskiem Sułkowski.

Józef Sułkowski

"August", "Benedykt", "Jacek", "Ludwik", "Sułkowski", "Wilk".

W konspiracji od końca września 1939 r. był współorganizatorem i potem komisarzem d/s walki cywilnej (Głównym Szefem Walki Cywilnej) Organizacji Orła Białego (OOB). Po scaleniu OOB ze Związkiem Walki Zbrojnej (luty - marzec 1940) wyjechał do Warszawy. Od wiosny do jesieni 1940 r. razem ze Stanisławem Kauzikiem i Tymczasowym Delegatem Rządu RP, płk. Janem Skorobohatym-Jakubowskim na polecenie gen. Stefana Roweckiego "Grota" (komendanta Okupacji Niemieckiej, a od czerwca Komendanta Głównego ZWZ) opracowywał koncepcję tworzenia tajnej administracji cywilnej, którą zamierzano wówczas organizować przy współpracy czynnika wojskowego (ZWZ) i cywilnego (PKP - Polityczny Komitet Porozumiewawczy, Tymczasowy Delegat Rządu RP). Oddelegowany w tym celu z ZWZ, od marca 1940 r. pełnił funkcję Szefa Koordynacji. Kiedy w marcu 1941 r. K-da Gł. ZWZ przystąpiła do tworzenia odrębnego aparatu administracji, został Szefem Biur Wojskowych ("Zeszyt" - "Teczka" - Głóg" - "Róża") w K-dzie Gł. ZWZ-AK. Aparat ten obejmował Biura Wojskowe (na szczeblu KG ZWZ-AK), Wydziały Wojskowe (na szczeblu Obszarów i Okręgów) i Referaty Wojskowe (na szczeblu Obwodów), licząc wiosną 1943 r. około 15.000 pracowników. Funkcję Szefa Biur Wojskowych pełnił do sierpnia 1944 r., jednocześnie od października 1940 r. zajmując się organizowaniem Wojskowej Administracji Ziem Nowych i Wojskowego Korpusu Służby Bezpieczeństwa (WKSB), instytucji przewidzianych do obsadzenia przyszłych Ziem Odzyskanych. Obsadę obu tych instytucji miał zapewnić m.in. Korpus Bezpieczeństwa (KB), którego zwierzchnikiem ad personam - po podporządkowaniu tej organizacji AK - został przez Dowódcę AK, gen. "Grota" Roweckiego, mianowany właśnie Muzyczka. KB nadało mu nawet stopień generała brygady, którego on nigdy nie używał i nie weryfikował po wojnie. Przed Powstaniem Warszawskim wyznaczony na szefa sztabu organizacji "Nie".

Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział VIII - Szefostwo Biur Wojskowych "Teczka" ("Głóg", "Róża", "Zeszyt") - Szef Oddziału. W końcowej fazie działań powstańczych rozkazem Dowódcy AK L.683 z 25 września 1944 r. mianowany p.o. szefa administracji w nowo utworzonej Delegaturze MON.

Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe.

Rozkazem Dowódcy AK L.483/BP z 1 października 1944 r. awansowany do stopnia podpułkownika czasu wojny.

Niewola niemiecka - jeniec Stalagu 344 Lamsdorf, następnie Oflagu II C Woldenberg.

101431

Po wyzwoleniu z niewoli powrócił w lutym 1945 r. do kraju. Współorganizator Zrzeszenia "WiN" we wrześniu 1945 r. Aresztowany 22 grudnia 1945 r. w Krakowie, w procesie kierownictwa "WiN" (toczącym się od 4 stycznia do 3 lutego 1947 r. przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie) został skazany na 10 lat więzienia z zaliczeniem aresztu śledczego. 5 lutego 1947 r. prezydent RP Bolesław Bierut zmniejszył mu wymiar kary do 6 lat. Zwolniony z więzienia 23 grudnia 1948 r., pracował jako urzędnik w Krakowie. Ponownie aresztowany 20 października 1950 r., wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 3 maja 1954 r. został skazany na 5 lat więzienia. Po połączeniu obu wyroków - i wobec zaliczenia aresztu śledczego - zwolniony z więzienia 25 września 1954 r. Postanowieniem Sądu Najwyższego z 8 czerwca 1957 r. został zrehabilitowany. Po odzyskaniu wolności pracował w Spółdzielni "Scenotechnika" w Krakowie.

Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz trzeci we wrześniu 1944), Krzyż Niepodległości, Krzyż Virtuti Militari V klasy, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (wrzesień 1944).

Kraków.