Ludwik Kotowski

"Ludwik"

dowódca kompanii

porucznik rezerwy piechoty

Krasnojarsk (Rosja - Syberia)

Kazimierz - Józefa z domu Zieleniecka

W 1931 roku ukończył Technikum Rolnicze w Żyrowicach pod Słonimem.

Po ukończeniu Technikum Rolniczego zostaje powołany do wojska, czynną służbę wojskową odbywa w Baonie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie k/Poznania. W październiku 1932 r. zostaje powołany na zastępcę Komendanta Obwodu w Powiatowym Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Baranowiczach. Za osiągnięcia w pracy wychowawczej i działalności na rzecz obronności kraju, w styczniu 1934 r. zostaje awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty. Mimo posiadanych kwalifikacji rolniczych wybiera służbę w szeregach Wojska Polskiego. Wkrótce zostaje powołany do Straży Granicznej i obejmuje posterunek w Rajgrodzie, na granicy RP z Prusami Wschodnimi.

We wrześniu 1939 r. pełni obowiązki dowódcy plutonu piechoty podporządkowanego dowódcy 1. Pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie. W dniach 1-15.09.1939 r. przeprowadzał ze swoim pododdziałem akcje rozpoznania bojowego, oraz odpierał ataki oddziałów niemieckich na polskie przygraniczne wsie. 15 września nastąpił zmasowany atak przeważających sił niemieckich na miasteczko Rajgród. Mimo kilkugodzinnego oporu, obrona polska załamała się i na rozkaż z dowództwa nastąpił odwrót jednostek polskich w kierunku Kanału Augustowskiego. Tam zgodnie z meldunkami, 1. Pułk Ułanów Krechowieckich miał zorganizować stały punkt obrony. Niestety, po przybyciu do wyznaczonego rejonu, pluton pod dowództwem Kotowskiego nie zastaje nikogo. W tej sytuacji podejmuje decyzję o przebiciu się do Warszawy. 27.09.1939 r., po bardzo wyczerpującym marszu oddział zatrzymał się na odpoczynek we wsi Jaźwie w okolicy Dębów Wielkich koło Warszawy. W tym samym czasie Prezydent m.st. Warszawy, Stefan Starzyński wygłasza przez radio słynne przemówienie i komunikat o kapitulacji Stolicy. W tych okolicznościach Ludwik Kotowski podejmuje decyzję o samorozwiązaniu się plutonu i po ukryciu broni rozprasza swój oddział.

Po rozwiązaniu swojego plutonu przybywa do Warszawy, gdzie wkrótce nawiązuje współpracę z rodzącym się podziemiem niepodległościowym. Włącza się do pracy konspiracyjnej w Związku Polski Niepodległej (ZPN) - Oddział Grochów. W 1940 r. Gestapo przeprowadza z sukcesem akcje masowych aresztowań i dotychczasowe struktury organizacji ulegają rozpadowi. Jednak Kotowski nie daje za wygraną; pomimo dużego zagrożenia "wsypą", po krótkim pobycie w Siedlcach, angażuje się w pracę organizacyjną i szkoleniową powołując do życia - na bazie byłego Związku Młodzieży z Dalekiego Wschodu - Powstańcze Oddziały Specjalne "Jerzyki" (POS "Jerzyki"). Komendantem nowej formacji zostaje Jerzy Strzałkowski, używający, podobnie jak Ludwik, pseudonimu "Sybirak". Ludwik Kotowski zostaje powołany na stanowisko zastępcy Komendanta i komendanta Okręgu Warszawa, przyjmując pseudonim "Ludwik". W tym czasie do jego kompetencji należało przygotowywanie materiałów i programów szkoleniowych klas podoficerskich i podchorążych oraz szkolenie przyszłych uczestników walk o Niepodległość. W 1943 r. w jednej z wielu ulicznych łapanek, zostaje aresztowany na moście Kierbedzia i osadzony w obozie przejściowym przy ul. Skaryszewskiej na Grochowie. Dzięki sprawnej i szybkiej interwencji kolegów, udaje mu się uciec. Główną zasługę w organizacji ucieczki odegrał uczestnik szeregów Armii Polski Podziemnej ,"granatowy" policjant pan Julian Woliński. Incydent ten nie wpływa na dalszą aktywność Ludwika Kotowskiego. We wrześniu 1943, po długotrwałych uzgodnieniach z Komendą Główną Armii Krajowej, Powstańcze Oddziały Specjalne zostają inkorporowane w sile trzech kompanii do "Baszty" (poprzedni kryptonim "Fabryka", od wiosny 1941 r. - Batalion Ochrony Sztabu - "Baszta"), która dzięki temu zasileniu mogła przekształcić się w pułk Komendy Głównej AK. W pułku "Ludwik" obejmuje dowodzenie kompanią O-3 w batalionie "Bałtyk". Dnia 27.11.1943 r. dowództwo AK awansuje go do stopnia porucznika.

Warszawski Okręg Armii Krajowej - V Obwód (Mokotów), 5. Rejon - pułk KG AK "Baszta" - batalion "Olza" - kompania O-3 - dowódca kompanii.

Mokotów

Po upadku Mokotowa dostał się do niewoli niemieckiej. Przez obozy przejściowe w Pruszkowie i Skierniewicach wywieziony do Stalagu X B Sandbostel koło Bremy. W kwietniu 1945 r. część jeńców Stalagu ewakuowano do Lubeki (Oflag X C Lübeck). Tam 5.05.1945 r. por. Kotowski został wyzwolony przez wojska brytyjskie.

224714

Po leczeniu w okolicy Hamburga, w listopadzie 1945 r. powraca do Polski. I tu zaczyna się kolejny dramatyczny rozdział tysięcy Polaków, którzy za swój obowiązek uznawali obronę Ojczyzny i dla których słowo patriotyzm, nigdy nie zatraciło swego znaczenia. Ponury okres PRL, wieloletnie nękanie przez Urząd Bezpieczeństwa nie zmogło ducha społecznika i patrioty. Podejmuje wraz z innymi kolegami udaną próbę zorganizowania środowiska byłych "Basztowców", jest inicjatorem i budowniczym Kwatery Pułku AK "Baszta" na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie. W 1950 r. Komisja Weryfikacyjna przy Ministerstwie Obrony Narodowej w Warszawie nadaje mu stopień majora. W dniu 30.08.1993 r. zostaje awansowany do stopnia podpułkownika. Do końca swoich dni aktywnie uczestniczył w budowie organizacji kombatanckich i służył swoją osobą wszystkim będącym w potrzebie kolegom - towarzyszom broni. Ukochany przez swoją rodzinę był wzorem ojca i obywatela. Zawsze prawy i surowy pod tym względem zarówno wobec siebie jak i swoich bliskich.

Srebrny Krzyż Virtuti Militari (Londyn 17.07.1963 r.), Krzyż Walecznych (Londyn 30.12.1949 r.) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (Londyn 30.12.1949 r.), Krzyż Partyzancki (Warszawa 11.02.1967 r.), Krzyż Armii Krajowej (Londyn 16.10.1979 r.), Warszawski Krzyż Powstańczy (Warszawa 29.07.1981 r.), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Warszawa 17.03 1982r.), oraz: Medal za Warszawę 1939-1945 (Warszawa 11.02.1959 r.), Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r. (Warszawa 3.02.1982), Złota Odznaka Honorowa "Za zasługi dla Warszawy" (Warszawa 1980 r.), Złoty Medal "Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej" (Warszawa 28.03.1985 r.).

Pełny dramatyzmu i heroizmu obraz walk i życia w Powstańczej Warszawie żołnierzy O-3, został przedstawiony w książce opracowanej przez jego syna, Romualda, na podstawie osobistych rękopisów Ludwika Kotowskiego pt. "Moja Kompania".

Warszawa. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowy) na Powązkach.