Pseudonim:
"Konstanty", "Szustowski", "doktor Kazimierz”.
Data urodzenia:
1888-12-23
Funkcja:
komendant szpitala
Fałszywe nazwisko:
Konstanty Szustowski
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
Medycynę studiował na Uniwersytecie w Giessen, dyplom lekarski otrzymał na Uniwersytecie w Bazylei w 1920 r. Dyplom nostryfikował w r. 1921 w Warszawie. W latach 1922–1925 pracował w Iwje, pow. Wołożyn, jako lekarz gminy Sierewice i lekarz instytucji społecznych; jednocześnie prowadził praktykę prywatną w zakresie medycyny ogólnej. W l. 1925 (1926?)–1932 pracował w Szpitalu Starozakonnych na Czystem w Warszawie w charakterze asystenta wolontariusza, potem ordynatora pododdziału chorób przewodu pokarmowego. W r. 1924 został członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MORP), w l. 1925–1939 był lekarzem MOPR i leczył bezpłatnie działaczy lewicowych; wspierał ich też materialnie. Od r. 1927 co dwa lata wyjeżdżał na 3 miesiące za granicę do Berlina, Wiednia, Francji, Włoch w celach naukowych. W l. 1928–1929 przebywał w Berlinie. W r. 1932 ze względów politycznych przerwał pracę w szpitalu. Pracował wówczas w stołecznym ambulatorium, w przychodni społecznej, w lecznicy swego wuja Antoniego Fryszmana na Tłomackiem oraz prywatnie praktykował w zakresie chorób przewodu pokarmowego. Był też lekarzem konsultantem Ambasady Związku Radzieckiego. W r. 1933 pracował przez cztery miesiące w Wiedniu w klinice wewnętrznej O. Porgesa, specjalisty chorób przewodu pokarmowego i przemiany materii.
Służba wojskowa do 1939 r.:
Odbył służbę wojskową w WP w stopniu porucznika, pełniąc obowiązki lekarza batalionowego i pułkowego (lata 1920–1922).
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. w randze porucznika. Zmobilizowany jako lekarz służył w IX Szpitalu Okręgowym. W październiku 1939 wzięty do niewoli niemieckiej w Adamowie, uciekł z niej do Warszawy.
Praca zawodowa w latach okupacji niemieckiej:
Podczas okupacji znalazł się w getcie warszawskim, gdzie prowadził przychodnię gastroenterologiczną i uczestniczył w pracy dydaktycznej na terenie przychodni. W r. 1942, wyszedłszy na roboty, uciekł z getta i ukrywał się w Warszawie pod nazwiskiem Konstanty Szustowski. Jednocześnie utrzymywał kontakty z działaczami Gwardii Ludowej i Armii Ludowej (AL), którym niósł pomoc lekarską.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Polowy ul. Wilcza 9a - komendant szpitala
Dzielnica:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Ewakuowany 14 września 1944 wraz ze szpitalem do Piastowa pod Warszawą, zatrzymał się tam, nadal pracując jako lekarz w szpitalu.
Losy po wojnie:
Od 2 IV 1945 P. był dyrektorem Centralnej Polikliniki Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) w Warszawie, następnie głównym internistą Szefostwa Służby Zdrowia MBP, konsultantem gastrologiem MBP, później Komitetu do Spraw Bezpieczeństwa. Dn. 11 II 1946 przeniósł się do Warszawy. W końcu 1946 roku zorganizował jedyny w kraju oddział gastrologiczny w Szpitalu SS Elżbietanek (później Szpital Miejski nr 6) i został powołany na ordynatora tego oddziału, który z czasem stał się kliniką gastrologiczną. Od r. 1946 P. był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie PZPR. Poza pracą w MBP (skąd odszedł tuż przed przejściem na emeryturę) i szpitalu pełnił od r. 1950 funkcję konsultanta Lecznicy Min. Zdrowia. Dn. 1 X 1951 został mianowany profesorem nadzwycz. i kierownikiem katedry i kliniki gastrologicznej w Akademii Medycznej (AM), później Studium Doskonalenia Lekarzy (SDL) w AM. W r. 1956 wyjeżdżał w celach naukowych do Czechosłowacji. Jednocześnie z pracą dydaktyczną prowadził praktykę prywatną, którą kontynuował po przejściu 1 X 1962 na emeryturę. P. był inicjatorem i założycielem w r. 1950 Sekcji Gastro-Enterologii i Przemiany Materii w Towarzystwie Internistów Polskich i jej pierwszym przewodniczącym nieprzerwanie aż do śmierci. Był członkiem wielu towarzystw lekarskich krajowych i zagranicznych, m. in. członkiem honorowym Tow. Lekarzy Czeskich im. J. E. Purkyne’go. Współpracował z Międzynarodowym Tow. Gastrologicznym, należał do organizatorów Międzynarodowego Kongresu Gastro-Enterologicznego w Bolonii. Był też członkiem Komitetu Nauk Medycznych PAN. P. utrzymywał żywy kontakt z zagranicznymi klinikami gastroenterologicznymi.
Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Komandoria z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy I klasy.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Informacje dodatkowe - losy rodziny :
Jedyna jego córka i zięć zostali zamordowani przez Niemców w 1942 r. Prof. Leon Plocker po ucieczce z getta ukrywał się wraz z żoną Ewą i matką u Stanisława Chmielewskiego, wyróżnionego po wojnie za udzieloną pomoc tytułem i medalem "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata") .
Źródła:
MPW-baza uczestników PW
Publikacje:
W.Lisowski, Polska służba zdrowia w powstaniach narodowych 1794-1944, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006. H. Jędrzejewska, Lekarze powstania warszawskiego 1 VIII - 2 X 1944, Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, suplement tomu CXLII, Warszawa 2006, biogram w XXVI tomie Polskiego Słownika Biograficznego, 1981 r. ŻIH: Polski Słownik Judaistyczny , sprawiedliwi.org.pl: Historia pomocy - Chmielewski Stanisław.
