Lech Rokicki

"Ran"

-

Włocławek

Czesław - Maria z domu Wachowicz

Po ukończeniu gimnazjum ogólnokształcącego uczęszczał do Prywatnego Liceum Zgromadzenia Kupców m.st. Warszawy przy zbiegu ulic Prostej i Waliców.

Zapewne od jesieni 1939 uczestniczy w spotkaniach grupy Józefa Kowalczyka „Sławbora”, podzielając poglądy Zadrugi. Nawiązał też znajomość z Janem Stachniukiem „Stoigniewem”, z czasem znajomość przerodziła się w przyjaźń. 11 XI 1939 wstępuje do Kadry Polski Niepodległej (wówczas pod nazwą Związek Powstańców Niepodległościowych / Związek Polski Niepodległej), gdzie służy jako łącznik początkowo Obwodu II, później sztabu Okręgu I. Zajmował się tez kolportażem podziemnych wydawnictw KPN. Członek grupy „Zryw” w ramach SP (od 1943 Stronnictwo Zrywu Narodowego). Na polecenie Józefa Celicy „Lechicza” organizuje szkolenie wojskowe w Związku Młodzieży „Zryw” (młodzieżówce Stronnictwa Zrywu Narodowego), współpracując z Tadeuszem Jędrzejewskim „Wszeborem”. W marcu 1943 przydzielony do Sztabu Cywilnego Komendy Głównej KPN pełni tam funkcję łącznika bezpośrednio podlegając Feliksowi Widy-Wirskiemu „Rosławowi”. Przyjmuje pseudonim „Ran” (pochodzący od słowiańskiego plemienia Ranów zamieszkujących w średniowieczu Rugię) będący po wojnie częścią jego nazwiska.

Armia Krajowa - Grupa Bojowa "Krybar" - WSOP (Wojskowa Służba Ochrony Powstania) - zgrupowanie WSOP "Cubryna" (Elektrownia)

Powiśle do 6.09.1944 r. Powstanie Warszawskie zaskoczyło go na Powiślu. Nie mogąc dostać się do swojego oddziału 2 sierpnia zgłasza się do służby w oddziale zajmującym Elektrownię. Pełni służbę wartowniczą oraz w Obronie Przeciwpożarowej.

6 września wraz resztą obrońców Elektrowni wycofuje się do Śródmieścia, tam szukając oddziału KPN dostaje się do niewoli niemieckiej i zostaje umieszczony na Woli w kościele św. Stanisława, skąd Niemcy wywożą go przez obóz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121) do obozu w okolicy Koenigsberg/Neumark (Chojna), gdzie budowano lotnisko wojskowe. W listopadzie 1944 przeniesiony do obozu w pobliżu Briest-Brandenburg, gdzie także pracował przy budowie lotniska. Od uderzenia kolbą przez strażnika traci przednie zęby. W kwietniu 1945 przeniesiony na południowe Łużyce do kopania rowów przeciwczołgowych, tam 20 kwietnia ucieka w trakcie postoju transportu. W kwietniu 1945 powraca do Warszawy, wstępuje do Stronnictwa Pracy.

25 maja 1945 został mianowany wicestarostą w Skwierzynie. W sierpniu 1945 przenosi się do Piły. W czasie pobytu w Pile był prezesem Zarządu Powiatowego Stronnictwa Pracy, członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (od października 1946 do listopada 1947), członkiem Komisji Porozumiewawczej Partii i Stronnictw Demokratycznych. W marcu 1949 przenosi się z Piły do Józefowa pod Warszawą, pracując w Warszawie. W tymże roku opuszcza Stronnictwo Pracy, razem ze środowiskiem Widy-Wirskiego, przez resztę życia pozostając bezpartyjnym. Podejmuje studia na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1957 uzyskał dyplom inżyniera budownictwa. W jego mieszkaniu w Józefowie był zameldowany twórca „Zadrugi” - Jan Stachniuk, po swoim wyjściu z więzienia (od 1956). W 1961 z powodu złych warunków mieszkaniowych w Józefowie i niedotrzymania przez pracodawcę obietnicy przydzielenia mieszkania przeniósł się z rodziną do Płocka, gdzie pracował jako inżynier. W latach1969-1972 był przewodniczącym Rady Zakładowej w PSM w Płocku. Około 1991 roku ze względów rodzinnych przeniósł się do Radomia .

Od 1945 roku posługuje się nazwiskiem Lech Ran-Rokicki

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1982), Krzyżem AK (Londyn 1985) oraz odznakami pamiątkowymi Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego.

Zmarł w Radomiu 20 I 1994. Pochowany na cmentarzu w Jedlni.

Syn Czesława Rokickiego zamordowanego przez Niemców 16.03.1945 r. w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. Wkrótce po urodzeniu Lecha jego rodzice przenieśli się do Warszawy.

Kadra Polski Niepodległej (KPN)