Rodzina biorąca udział w Powstaniu Warszawskim:
Starszym bratem Krystyny był por. Jerzy Eugeniusz Zborowski "Jeremi", "Jurek Żoliborski", przywódca żoliborskiego koła "PETu" (organizacji młodzieżowej o charakterze samokształceniowo-wychowawczym kierowanej przez Stanisława Leopolda "Rafała"). Od 1941 r. uczestniczył w akcjach Organizacji Małego Sabotażu "Wawer". Kiedy późną jesienią 1942 r. wychowankowie "Petu" przeszli do nowo utworzonych Grup Szturmowych "Szarych Szeregów" Jerzy Zborowski został drużynowym drużyny "CR-500", utworzonej przez dawne koło żoliborskie "PETu", w Hufcu "Centrum" (CR), dowodzonym przez Tadeusza "Zośkę" Zawadzkiego. W GS używał pseudonimów "Jurek" i "Jurek Kowalski". 2 lutego 1943 obok "Zośki" Tadeusza Zawadzkiego i "Rudego" Jana Bytnara uczestniczył w ewakuacji mieszkania Jana Błońskiego przy ul. Brackiej 23. 26 marca 1943 r. w głośnej akcji pod Arsenałem ("Meksyk II") był kierowcą samochodu, którym ewakuowano odbitego z rąk Gestapo "Rudego" i rannego w akcji "Buzdygana" (Tadeusz Krzyżewicz - członek sekcji "Sten II"). 20 maja 1943 r. brał udział w akcji odbicia więźniów pod Celestynowem. 26 czerwca 1943 r. dowodził akcją na pociąg pospieszny pod Gołębiem na linii Dęblin-Lublin i za to rozkazem komendanta Kedywu KG AK płk. "Nila", z 2 sierpnia 1943 r. został mianowany starszym strzelcem. Po ukończeniu kursu podharcmistrzowskiego otrzymał 15 sierpnia 1943 r. stopień podharcmistrza (pseud. instruktorski "Kajman Okularnik"). W sierpniu 1943 r. odkomenderowany wraz ze "starszą" drużyną "CR-500" do tworzonego "Agatu" - "Pegaza" - "Parasola" (trzeciej, wydzielonej kompanii OS "Jerzy" - późniejszego baonu "Zośka"). Od września 1943 r. Jerzy był zastępcą dowódcy "Agatu" - kpt. Adama Borysa "Pługa". 7.09.1943 r. dowodził likwidacją SS-Oberscharführera Franza Bürkla. po akcji na SS-Brigadeführera Franza Kutscherę dowodził ewakuacją dwóch rannych ("Lota" i "Cichego") ze Szpitala Przemienienia Pańskiego, 4.04.1944 r. dowodził akcją na pośpieszny pociąg urlopowy pod Płochocimem na linii Warszawa-Poznań. 11.07.1944 r. był obserwatorem akcji na SS-Obergruppenführera Wilhelma Koppe. W czasie odwrotu, po zranieniu "Rafała" (Stanisław Leopold) w starciu z Niemcami pod Udorzem, objął dowodzenie nad zespołem. 15.08.1944 r. mianowany harcmistrzem. Podczas Powstania Warszawskiego po ciężkim zranieniu i wyeliminowaniu z dalszej walki kpt. "Pługa" (6.08.1944) Jerzy Zborowski objął dowodzenie batalionem. Pod jego komendą oddział przeszedł prawie cały szlak bojowy zgrupowania "Radosław". W nocy 22/23.09.1944 ujęty przez Niemców wraz z żoną Janiną Trojanowską - Zborowską (pobrali się w trakcie Powstania, 17.08.1944 r. w kościele garnizonowym przy ul. Długiej na Starym Mieście) i innymi rannymi żołnierzami zgrupowania "Radosław" i "Kryska" w piwnicach domu przy ul. Wilanowskiej 1. Wyniesiony na noszach z Górnego Czerniakowa w rejon Komendy Sipo w Alei Szucha 25, gdzie wraz z Niną widziani byli po raz ostatni. Ich ciał nigdy nie odnaleziono. Przypuszcza się, że jako ranni powstańcy, zostali zamordowani w nieznanych okolicznościach.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, MPW-zbiory P/5294: Wykaz żołnierzy "Żywiciela". PCK-kartoteka ogólna. Prezentowane w biogramie fotografie pochodzą ze zbiorów rodzinnych p. Krystyny Zborowskiej - Nurek. Skany wykonano w Muzeum Powstania Warszawskiego we wrześniu 2019 roku.
