Data urodzenia:
1922-01-26
Funkcja:
łączniczka i sanitariuszka
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Ludwik - Amelia z domu Jaworowska
Wykształcenie:
Uczęszczała do Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej. Absolwentka (dyplom w 1942 roku) i wykładowca Żeńskiej Szkoły Architektury im. Stanisława Noakowskiego.
Praca w czasie okupacji niemieckiej:
W czasie wojny pracowała jako kreślarka.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Armia Krajowa - Kedyw KG AK - kompania "Pegaz", od lata 1944 r. - batalion "Parasol" - 2. kompania
Oddział:
Armia Krajowa - zgrupowanie "Radosław" - batalion "Parasol" - 2. kompania. Z uzasadnienia do odznaczenia Krzyżem Walecznych z 17 VIII 1944 r.: stale w linii, na Woli i w getcie, niestrudzenie donosi amunicję i jedzenie pod ogniem nieprzyjaciela. Pełni jednocześnie funkcję sanitariuszki".
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto
Losy po Powstaniu:
Ranna leżała w szpitalu polowym na ul. Długiej, po wkroczeniu Niemców została przeniesiona na noszach w al. Szucha i pozostawiona przed wejściem do siedziby Gestapo. Wtedy najprawdopodobniej podszedł do niej żołnierz niemiecki i zaczął fotografować, a następnie zdjął z jej palca pierścionek z szafirem i kazał przenieść jej nosze do grupy osób wychodzących z przesłuchania. W rezultacie trafiła do szpitala na Woli, skąd została wywieziona pomiędzy bańkami na mleko. (źródło informacji: Weronika Naszarkowska-Multanowska, Ameliówka – Emów).
Losy po wojnie:
Artystka - malarka. Współautorka fresków Starego i Nowego Miasta. Po zakończeniu wojny wyjechała do Krakowa i podjęła studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie kształciła się pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. Aresztowana za przynależność do AK i udział w Powstaniu musiała przerwać studia. Po wyjściu z więzienia pozostawała inwigilowana przez UB i namawiana do współpracy. Powróciła do Warszawy, gdzie poznała swojego partnera życiowego Józefa Sigalina, naczelnego architekta stolicy blisko związanego z prominentami władzy ludowej, więc nękanie ustało. Wobec tego postanowiła kontynuować studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Specjalizowała się w malarstwie ściennym i mozaice w pracowni Jana Sokołowskiego. Po uzyskaniu dyplomu została zaproszona do grupy artystów wykonujących polichromie odbudowywanych kamienic Starego Miasta. Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych - dwukrotnie, Warszawski Krzyż Powstańczy.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), kwatera 146, rząd 6, grób 8. Pochowana wraz z ojcem Ludwikiem Kozłowskim (1884-1942) i matką Amelią z Jaworowskich (1895-1967).
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza Ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Kozłowska Krystyna ps. Krystyna, nekrolog prasowy, Życie Warszawy nr 103, data emisji 05.05.1987 (nekrolog od koleżanek i kolegów z batalionu "Parasol") oraz Życie Warszawy nr 147 z dn. 26.06.1987 (nekrolog od absolwentek i słuchaczek Żeńskiej Szkoły Architektury im. Stanisława Noakowskiego). Gazeta Wyborcza, 28.04.2003 - nekrolog w 16. rocznicę śmierci - nekrolog najbliższej rodziny. Weronika Naszarkowska-Multanowska, Emów. Od świtu do świtu. Wydawnictwo Dwie Siostry, ISBN 978-83-608-5089-3, Subiektywna podróż po Linii Otwockiej: Ameliówka - Emów.
