Studentka medycyny tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1942 r. - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 2. Rejon "Litwin" - WSK (Wojskowa Służba Kobiet)
Oddział:
„Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - zgrupowanie „Kryska” - Szpital Polowy nr 2 ul. Zagórna 9.
W czasie Powstania pełniła obowiązki lekarza najpierw w zgrupowaniu por. „Siekiery”, a następnie w zgrupowaniu „Kryska". Początkowo pracowała w szpitalu polowym mieszczącym się w budynku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przy ul. Czerniakowskiej 231. W kolejnych dniach Powstania - organizatorka i komendantka punktu opatrunkowego przy ul. Czerniakowskiej 168, rozwiniętego w Szpital Polowy nr 2 ”Zagórna” - ul. Zagórna 9.
Szlak bojowy:
Górny Czerniaków
Odniesione rany:
Ranna 14.09.1944 - ul. Zagórna 9
Losy po Powstaniu:
Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną
Losy po wojnie:
Po wojnie ukończyła studia medyczne. Lekarz pediatra (dyplom w 1948 r).
Miejsce śmierci:
Łódź
Źródła:
MPW-baza uczestników PW
Publikacje:
Halina Jędrzejewska: Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944 wyd. Towarzystwo Lekarskie Warszawskie (TLW)
Informacje dodatkowe :
"W pierwszych dniach sierpnia, dla ratowania życia ciężko rannego Romana Gillowa „Sulimy”, zwykłą piłką stolarską, zdezynfekowaną spirytusem denaturowanym, wspólnie ze studentką medycyny tajnego Uniwersytetu Warszawskiego Elżbietą Miratyńską dokonała amputacji kończyny górnej.
We wrześniu „Gozdawa” przygotowywała szpital na moment jego zajęcia przez Niemców. Sanitariuszki chowały legitymacje AK rannych i własne, opaski AK, części ubrania rannych, mogące sugerować, że należą do powstańca, a zwłaszcza broń krótką, którą ranni powstańcy często ukrywali przy sobie. Wiadomo było, że jedyną szansą uratowania życia rannych i załogi szpitala w momencie wkroczenia Niemców było zgłoszenie miejsca jako pobytu rannych cywilów - mieszkańców tego rejonu. 16 września Niemcy weszli na teren szpitala, na którym wcześniej wywieszono białą flagę. Niemiec rzucił granat zaczepny, raniąc komendantkę szpitala. „Gozdawa”, znająca dobrze język niemiecki, przedstawiła się jako kierowniczka cywilnego punktu sanitarnego, utworzonego przez okolicznych mieszkańców, w którym przebywają wyłącznie ranni cywile.
Szpital ocalał — nikogo na jego terenie nie zastrzelono.
18 września Niemcy zarządzili ewakuację szpitala. Rannych wynoszono z piwnic na noszach, kocach i drzwiach wyrwanych z futryn. Okazało się, że nie ma możliwości zabrania wszystkich rannych. „Gozdawa” interweniowała u Niemców, prosząc o środki transportu. W czasie ewakuacji kolumnę zatrzymano pod gmachem gestapo w alei Szucha. Do gestapo wezwano „Gozdawę” i kilku chłopców. Po przesłuchaniach zostali zwolnieni.
Dzięki interwencji u władz niemieckich dr med. Jerzego Dreyzy, który występował jako przedstawiciel Czerwonego Krzyża, otrzymano dla ciężko rannych samochód z przyczepą, którym ich odwieziono do Szpitala Dzieciątka Jezus. Po kapitulacji wszystkich rannych z „Zagórnej” wywieziono do Krakowa i rozmieszczono w szpitalach.
[źródło: Lekarze Powstania Warszawskiego - Sylwetki. TLW. Opracowanie -Halina Jędrzejewska]
Posiadasz jakiekolwiek dane lub materiały o mieszkańcach stolicy, którzy zginęli lub zaginęli w trakcie Powstania Warszawskiego? Chcesz poprawić biogram lub dodać nowe informacje o ofiarach cywilnych? Zaproponuj zmiany w formularzu. Wszystkie uwagi będą weryfikowanie przez grono historyków Muzeum Powstania Warszawskiego i po weryfikacji uzupełniane w bazie.
Krystyna Godlewska ps. "Gozdawa" (1919-2001). Podczas Powstania p.o.lekarza, Szpital Polowy nr 2 ul. Zagórna 9. Fot. Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego.
