Data urodzenia:
1884-02-19
Funkcja:
komendant szpitala
Stopień wojskowy:
podpułkownik rezerwy Korpusu Sanitarnego
Miejsce urodzenia:
Nowostawce - Wołyń
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
Medycynę studiował na Uniwersytecie Warszawskim, z którego za udział w strajku został usunięty, następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, który ukończył w 1909 r. Początkowo pracował jako lekarz w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, potem powrócił na Wołyń. W drodze konkursu w 1932 r. objął stanowisko dyrektora Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. Był prezesem Zarządu Głównego Związku Lekarzy Państwa Polskiego i członkiem Zarządu Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
W 1914 r. został zmobilizowany do armii rosyjskiej, kontuzjowany leczył się w Równem, gdzie zorganizował kolonie dla polskich uchodźców. W 1918 r. powrócił do Warszawy, podjął pracę jako lekarz Wojska Polskiego. Zorganizował 600 łóżkowy Szpital Rejonowy w Skierniewicach. Zmobilizowany w 1927 r. w stopniu podpułkownika.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. zorganizował dodatkowy oddział chirurgiczny w Szpitalu Dzieciątka Jezus, lecząc w nim rannych żołnierzy i ludność cywilną.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W latach okupacji niemieckiej był jednym z organizatorów tajnego nauczania i niesienia pomocy studentom medycyny. Aresztowany przez Gestapo, więziony na Pawiaku, po czym wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz, gdzie organizował pomoc dla współwięźniów. W 1941 r. - dzięki staraniom Zarządu Miasta m.st. Warszawy i środkom dostarczonym przez ZWZ został wykupiony z obozu. Po powrocie do Warszawy nie uzyskał zezwolenia niemieckich władz okupacyjnych na kierowanie Szpitalem Dzieciątka Jezus; został ordynatorem Oddziału Gruźliczego szpitala na Grochowie. Współpracował z Armią Krajową.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Dzieciątka Jezus ul. Lindleya 4 - Nowogrodzka - komendant (dyrektor) szpitala, lekarz.
Dzielnica:
Śródmieście Południe.
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Jego syn
Konrad był dowódcą plutonu "Felek" w 2. kompanii "Rudy" batalionu AK "Zośka"; poległ 11.08.1944 r. na Woli. Córka
Halina była lekarzem w Szpitalu Powstańczym nr 1 mieszczącym się w gmachu PKO przy ul. Świętokrzyskiej.
Losy po Powstaniu:
Po upadku Powstania zorganizował ewakuację ciężko rannych do Milanówka, Grodziska Mazowieckiego i Piastowa, sam ewakuował się jako jeden z ostatnich pracowników Szpitala 07.10.1944 r. - pilnował osobiście, aby zabezpieczyć bezcenny sprzęt szpitala i wywieźć do ośrodków podwarszawskich.
Losy po wojnie:
W 1945 r. po powrocie do Warszawy przystąpił do odbudowy Szpitala Dzieciątka Jezus. W 1948 r. został usunięty ze stanowiska dyrektora. W kolejnych latach pracował jako lekarz w Ubezpieczalni Społecznej, potem zaś został lekarzem kolejowym.
Odznaczenia:
Złoty Krzyż Zasługi.
Miejsce śmierci:
Warszawa.
