Kazimierz Studentowicz

"Bolesław Korzon"

Komendant Straży Ogniowej

Kraków

Leopold - Maria

Po ukończeniu w 1925 r. prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, odbył staż naukowy w Londynie i doktoryzował się (1926) pod kierunkiem Adama Krzyżanowskiego z ekonomii na UJ. W latach 1926-28 był stypendystą w Columbia University (New York), gdzie uzyskał drugi doktorat z ekonomii. Po powrocie do kraju podjął pracę w Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. Związał się z redagowanym przez Jerzego Giedroycia i wyrażającym poglądy tzw. imperialistów i neokonserwatystów ("konserwatystów radykalnych”) "Buntem Młodych” (od 1937 r. - "Polityka”); opublikowaną tam serię artykułów zalecających interwencjonizm gospodarczy państwa oraz przymusową reinwestycję wydał następnie w tomie "Polityka gospodarcza państwa" (Warszawa 1937). Był również redaktorem całości oraz autorem części gospodarczej zbiorowego manifestu programowego środowiska "Polska idea imperialna" (Warszawa 1938). W planowanych na jesień 1940 r. wyborach parlamentarnych miał kandydować do Sejmu jako przedstawiciel Klubu "Polityki” obok m.in. braci Aleksandra i Adolfa Bocheńskich.

"Bolesław Korzon", "Andrzej Skiba"

Na początku okupacji niemieckiej założył konspiracyjną grupę "Wspólnota", która w 1940 r. weszła w skład Federacji Organizacji Narodowo-Katolickich "Unia", założonej i kierowanej przez Jerzego Brauna. Był ceniony jako wzorowy organizator pracy konspiracyjnej, lecz trudny do współpracy jako zapalczywy i nieustępliwy dyskutant (nazywany przez kolegów "Savonarolą”), był członkiem Rady Programowej oraz autorem wielu tekstów programowych "Unii”, w tym: pod pseudonimem "Bolesław Korzon" - "Polityki zagranicznej Polski" (masz., 1941) i pod pseudonimem "Andrzej Skiba" - "Zagadnień społeczno-gospodarczych" (wyd. powielaczowe 1942). Po połączeniu (marzec 1943) "Unii” z chrześcijańsko-demokratycznym Stronnictwem Pracy został członkiem władz naczelnych SP, kierownikiem jego Wydziału społeczno-gospodarczego oraz redaktorem podziemnego miesięcznika "Naród”.

Armie Krajowa - Grupa "Północ" - OPL ul. Sapieżyńska; komendant Straży Ogniowej - BiP (Biuro Informacji i Propagandy) redakcja "Kuriera Stołecznego".

Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. Wybuch Powstania Warszawskiego zaskoczył go - podobnie jak kierownictwo Stronnictwa Pracy. Od 1 sierpnia 1944 r. przebywał na Starym Mieście, gdzie aktywnie włączył się w organizowanie ochotniczych oddziałów straży ogniowej i placówek OPL. Ponadto w drukarni Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych przy ul. Sanguszki 1, razem z Ignacym Barskim, rozpoczął wydawanie staromiejskiego wydania "Kuriera Stołecznego”. Zorganizował też sieć kolportażu druków powstańczych. Przed upadkiem Starego Miasta, dzięki S. Kaczorowskiemu uzyskał przepustkę i przeszedł kanałami do Śródmieścia. Po przejściu na południową stronę Al. Jerozolimskich zgłosił się do siedziby Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy, mieszczącego się na ulicy Marszałkowskiej. Na zebraniach Zarządu wygłaszał opinie, że kontynuowanie Powstania bez współpracy wojskowej z ZSRR doprowadzi jedynie do zniszczenia całej stolicy.

Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną; trafił wraz z żoną do pociągu wiozącego ich do obozu przejściowego w Ursusie, z którego uciekł. Przedostał się do Milanówka, tam nawiązał ponownie kontakty z członkami SP. W grudniu 1944 r. przybył do Krakowa, gdzie od stycznia do marca 1945 r. poświęcał czas ponownie pracom programowym. Efektem tego był referat wygłoszony 14 stycznia pod tytułem "Uspołecznienie własności prywatnej", cztery dni później Armia Czerwona wkroczyła do Krakowa.

Po przyjęciu przez SP postanowień jałtańskich wziął udział w jawnym Kongresie SP w Krakowie 15.07.1945 r. i był współautorem (obok Brauna) jego deklaracji programowej. Brał udział w legalnej działalności SP do jego samozawieszenia, które nastąpiło w lipcu 1946 r., a następnie współpracował jako publicysta z katolicko-narodowym "Tygodnikiem Warszawskim”; jednocześnie pracując na kierowniczym stanowisku w BGK. Wskutek nasilenia się ataków na środowiska katolickie, podjął nieudaną próbę ucieczki do Szwecji. Aresztowany przez UB w lipcu 1948 r., w maju 1950 r. został skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony z więzienia na podstawie amnestii w maju 1956 r. Po odzyskaniu wolności podjął starania o reaktywowanie działalności SP, które na mocy wstępnych uzgodnień z Zenonem Kliszką reprezentującym I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułkę miało otrzymać 30 mandatów w Sejmie. Jednak kwestia uległa dezaktualizacji, gdy doszło do porozumienia reżimu ze stawiającą skromniejsze warunki grupą "Znaku”. Studentowicz wszedł do władz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie, obejmując kierownictwo jego sekcji społecznej. Od 1957 r. współpracował z Zakładem Nauk Ekonomicznych PAN; w 1965 r. habilitował się w Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał stanowisko docenta. W 1969 r. przeszedł na emeryturę, współpracując do 1976 z resortowym Instytutem Finansów; po 1976 jego analizy ekonomiczne ukazywały się w tzw. drugim obiegu. Wiosną 1981 r. sygnował wystąpienia Zjednoczenia Patriotycznego "Grunwald”, założonego przez środowisko tzw. "narodowych komunistów" z reżyserem Bogdanem Porębą na czele (brał m.in. udział w odsłonięciu tablicy ofiar "stalinowsko-żydowskich oprawców z UB” na gmachu b. MBP). W 1989 r. przeniósł się pod opiekę rodziny do Poznania; w kwietniu 1990 r. wziął udział w powołaniu Klubu Seniorów reaktywującego się Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy.

Poznań

MPW-baza uczestników PW. Fot. archiwum prywatne