Data urodzenia:
1879-02-22
Miejsce urodzenia:
Wojsławice
Wykształcenie i działalność do 1939 r. :
Prawnik i historyk, adwokat, prokurator, sędzia i podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w rządzie Władysława Sikorskiego. Ukończył 8-klasowe gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w r. 1902 uzyskał tytuł kandydata nauk prawnych. Od 1 IX 1902 do 30 IX 1904 pracował w adwokaturze nie poświęcając się jednak poważnie temu zawodowi i studiując równocześnie historię na Uniwersytecie Lwowskim, pod kierunkiem prof. Szymona Askenazego. Od 6 X 1904 do 15 VI 1906 był aplikantem w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie, następnie do maja 1909 starszym kandydatem (asesorem) w tymże sądzie, a z kolei do maja 1910 pełnił funkcje sekretarza sądu. Wykładał też literaturę polską w szkole żeńskiej Henryki Domańskiej. Od lipca 1910 wykonywał zawód adwokata przysięgłego. z dn. 1 X 1915 został mianowany sędzią grodzkim dla miasta Piotrkowa. Stał również na czele Komisji Sądowej wyłonionej przez Komitet Obywatelski po wkroczeniu Niemców. Podpisywał też jako wydawca i redaktor dwutygodnik „Wiadomości Skautowe” wydawany w Piotrkowie od 1 I 1916. Od lutego do sierpnia 1917 piastował urząd prezydenta m. Piotrkowa. Od 25 VIII t.r. był prokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie. Należał do masonerii. W lipcu 1920 zgłosił się do pomocniczej służby wojskowej w Piotrkowie. W sierpniu 1921 został przeniesiony na stanowisko prokuratora przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Od 24 III do maja 1923 był podsekretarzem stanu w Min. Sprawiedliwości w gabinecie Władysława Sikorskiego, po czym powrócił na stanowisko prokuratora przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. W r. 1923 został wybrany na wiceprezesa Patronatu tj. Tow. Opieki nad Więźniami. Był jednym ze współautorów nowego łagodniejszego regulaminu więziennego wprowadzonego w życie w miejsce regulaminów państw zaborczych. Oddawał poważne usługi Stefanii Sempołowskiej czynnej m. in. na polu niesienia pomocy więźniom politycznym. Z dn. 16 II 1927 został mianowany prokuratorem przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie na miejsce Zygmunta Hubnera. Był również członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla aplikantów przy tym sądzie. Jako prokurator występował m. in. w procesach: Eligiusza Niewiadomskiego o zamordowanie prezydenta Gabriela Narutowicza (1922–3), policjanta Józefa Muraszki o zamordowanie dwóch oficerów-komunistów Walerego Bagińskiego i Antoniego Wieczorkiewicza wiezionych na wymianę do ZSRR (1925), Huberta Lindego o nadużycia w Pocztowej Kasie Oszczędności (1926), Borysa Kowerdy o zamordowanie posła radzieckiego Piotra Wojkowa (1927). Oskarżał również w sprawie o zabójstwo w r. 1934 ministra spraw wewnętrznych, Bronisława Pierackiego (1935–1936). 22 VI 1936 na stanowisko prokuratora Sądu Apelacyjnego w Krakowie, którego to stanowiska jednak R. nie objął. Od 4 VII do 16 X 1936 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Na własną prośbę został przeniesiony w październiku t.r. na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W maju 1937 ponadto otrzymał nominację na sędziego Trybunału Stanu na okres trzechletni. Był członkiem zarządu Tow. Kryminologicznego oraz członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów (do r. 1939). W r. 1935 Polska Akademia Literatury przyznała mu «Złoty Wawrzyn Akademicki» za krasomówstwo sądowe.
Okres okupacji niemieckiej :
W okresie okupacji niemieckiej aż do wybuchu Powstania Warszawskiego pozostał na stanowisku prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie . W latach 1939–1944 był ponadto prezesem Patronatu w Warszawie.
Udział w konspiracji 1939 -1944:
Delegatura Rządu na Kraj - przydział niepotwierdzony. Jak podał w ankiecie personalnej w czasie okupacji zajmował się opracowywaniem niektórych zagadnień z dziedziny organizacji sądownictwa dla Delegatury Rządu na Kraj i jej przedstawiciela. Brak bliższych danych (źródło: Polski Słownik Biograficzny, t. 32, Wrocław 1991, s. 636–637)
Oddział :
Okręg Warszawski Armii Krajowej - WSS (Wojskowy Sąd Specjalny). W czasie Powstania pełnił obowiązki obrońcy z urzędu przed Sądem Karnym Specjalnym i przed Wojskowymi Sądami Specjalnymi.
Losy po Powstaniu :
Po upadku Powstania przebywał w Piotrkowie Trybunalskim.
Okres powojenny:
Od lutego 1945 był R. prezesem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z siedzibą w Łodzi. Na ogólnopolskim kongresie Związków Zawodowych w Warszawie w listopadzie 1945 wystąpił z ramienia Zrzeszenia Prawników Demokratów, krytykując nieudzielenie Polsce możliwości odegrania w procesie norymberskim przeciwko niemieckim zbrodniarzom wojennym – roli odpowiadającej rozmiarom doznanych cierpień i pominięcie w akcie oskarżenia wielu przestępstw popełnionych w Polsce oraz wysuwając postulat pociągnięcia zbrodniarzy niemieckich, którzy prześladowali Polaków, do odpowiedzialności przed sądami polskimi. W listopadzie 1946 został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie. W dn. 4 XII 1947 powierzono mu pełnienie obowiązków sędziego Sądu Najwyższego z zachowaniem dotychczasowych funkcji. W dn. 1 IV 1950 otrzymał na własną prośbę przeniesienie na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w Ośrodku Sesji Wyjazdowych w Krakowie. W związku ze zlikwidowaniem tego Ośrodka z dn. 31 XII 1950 został delegowany z dn. 27 II 1951 «do pełnienia czynności» w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie, a od 1 I 1952 przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Wojewódzkiego w Krakowie, którym był aż do śmierci. Zmarł 14 października 1959 w Warszawie
Odznaczenia:
Odznaczony m. in. Orderem Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) III kl. (1923) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski z gwiazdą.
Miejsce śmierci :
Warszawa
Miejsce pochówku :
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki)
Źródła i publikacje :
H. Korczyk, Rudnicki Kazimierz [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 32, Wrocław 1991, s. 636–637
