Losy po Powstaniu:
PCK zgodnie z zawartym porozumieniem było odpowiedzialne za przeprowadzenie ewakuacji z Warszawy wszystkich szpitali i punktów opatrunkowych wraz z rannymi i chorymi. Po kapitulacji szpital PCK przy ul. Mokotowskiej 13/Jaworzyńskiej 2 stał się centrum ewakuacji szpitali czerwonokrzyskich, za które odpowiadał dr Bartoszewski. Szpitale śródmiejskie do ewakuacji podzielono na trzy grupy: Warszawa I – szpital PCK Mokotowska 13/Jaworzyńska 2, za którą odpowiadał dr Bartoszewski, Warszawa II i Warszawa III – wszystkie szpitale Śródmieścia Południe i Śródmieścia Północ, za którą odpowiadał
dr Michał Białokoz. Pociągi sanitarne z ewakuowanymi szpitalami wyruszyły ze stacji Warszawa Towarowa 20 października 1944 r. rano, a dzień później dotarły do Krakowa. Swoją nową siedzibę szpital << popowstańczy >> Mokotowska 13 / Jaworzyńska 2 znalazł w przedwojennym domu akademickim przy ul. Grzegórzeckiej 20 w Krakowie (określany również jako Dom Medyków). Według relacji
dr. Michała Białokoza płk. Kazimierz Miszewski również wyjechał w w/w transporcie do Krakowa, jednak w Krakowie nie pozostał.
Publikacje:
M. Białokoz - wspomnienia o funkcjonowaniu powstańczej służby zdrowia w Śródmieściu Południe, w: Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim, red. Cz. Madajczyk, t. 1, cz. 2, Warszawa 1974, s. 369-380 [źródło: maszynopis - 1967 rok IH PAN]; St. Bayer, Służba zdrowia Warszawy w walce z okupantem 1939-1945, Warszawa 1985, s. 275; H. Jędrzejewska, Lekarze Powstania Warszawskiego 1 VIII – 2 X 1944, „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, suplement do t. CXLII, nr 10/2006, s. 84.
