Data urodzenia:
1906-04-15
Imiona rodziców:
Jan - Joanna z domu Witkowska
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
Uczył się w Szkole Podstawowej i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Następnie studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie ukończył geografię. W 1929 ukończył miesięczną służbę wojskową. Do wybuchu wojny uczył geografii w szkołach w Luboniu, Swarzędzu i Poznaniu.
Działalność w ZHP do 1939 r.:
Od najmłodszych lat działał w harcerstwie, dlatego jako nauczyciel chętnie je wspierał w miastach, gdzie pracował. Gdy uczył w Swarzędzu, współtworzył dwie nowe drużyny harcerek, a 1 stycznia 1931 został drużynowym 1 Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Kościuszki. Prowadził ją do grudnia 1932, kiedy to został komendantem Hufca ZHP Poznań-Powiat. Funkcję tę pełnił do wybuchu wojny. 11 marca 1933 został działaczem harcerskim, a następnie 22 grudnia 1936 harcmistrzem.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Po wybuchu wojny czując się zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął służbę w Kwaterze Głównej Szarych Szeregów ("Pasieka"}. Był wizytatorem chorągwi harcerskich z terenów zachodniej Polski. Zorganizował Chorągiew Ul "Kresowy Chrobry". Następnie został zastępcą kierownika Wydziału Zachodniego hm. Józefa Wize. Od maja 1943 do lipca 1944 był wizytatorem "Pasieki" w Chorągwi Radomskiej - Ul "Rady".
Oddział:
"Pasieka" - Kwatera Główna Szarych Szeregów, następnie Harcerska Poczta Polowa.
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. Na początku sierpnia 1944 zainicjował pracę Poczty Polowej w Śródmieściu-Południe, prowadzonej przez "Zawiszaków, następnie Harcerskiej Poczty Polowej.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Wyjechał do Krakowa, gdzie działał w odtworzonej "Pasiece".
Losy po wojnie:
Zaangażował się w działania organizacji "Nie" i Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. W końcu sierpnia 1945 z polecenia Józefa Rybickiego przybył do Łodzi, gdzie udało mu się zainstalować i rozpocząć działalność. Otrzymał posadę asystenta na kierunku geografia w Szkole Głównej Handlowej. W ciągu kilku miesięcy jako prezes łódzkiego WiN skompletował skład zarządu oraz powołał i obsadził dowództwo sześciu Obwodów: Pabianice, Łowicz, Koluszki, Radomsko, Tomaszów Mazowiecki, Zduńska Wola. Według aktu oskarżenia i zeznań podczas procesu miał także organizacyjnie odpowiadać za Obwód Piotrków Trybunalski i organizacje działań propagandowych. 18 listopada 1946 został aresztowany w Łodzi. Po dwumiesięcznym śledztwie 13 stycznia 1947 rozpoczął się przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Łodzi pokazowy proces. Zarzucono mu kierowanie łódzkim zrzeszeniem WiN, które miało zmierzać do usunięcia przemocą organów władzy zwierzchniej narodu oraz zmiany przemocą ustroju państwa polskiego, a także kolportaż nielegalnych wydawnictw i druków. W wyniku procesu został skazany na karę śmierci. 28 lutego 1947 NSW zmienił kwalifikację czynów i zasądził karę 15 lat pozbawienia wolności, pozbawienie praw publicznych i obywatelskich na 5 lat. Wyrok odsiadywał do marca 1956, kiedy to został zwolniony warunkowo. Opuścił więzienie w bardzo złym stanie zdrowia, gdyż podczas odbywania kary przeszedł dwa zawały serca. Decyzją WSG w Poznaniu z 21 marca 1958 przywrócono Grendzie utracone prawa.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie - 25.05.1994)
