Data urodzenia:
1903-05-05
Stopień:
major rezerwy kawalerii - podpułkownik (1.01.1944)
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Władysław - Janina z domu Mazurkiewicz
Wykształcenie:
Po zdaniu matury uczył się przez pewien czas uczył się w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Toruniu, po której dowodził plutonem w 25. pułku ułanów. pod koniec lat dwudzistych w związku z wrodzoną wadą serca przeszedł do rezerwy.
Praca zawodowa do 1939 r.:
Po zakończeniu kariery wojskowej pracował na róznych stanowiskach w administracji samorządowej, w latach 1937-39 jako kierownik referatu społeczno-politycznego w Wydz. Społeczno-Politycznym (nazywanym Wydz. Bezpieczeństwa) Urzędu Wojewódzkiego w Brześniu nad Bugiem.
Udział w wojnie obronnej 1939:
W lutym 1939 r. powołany do 25. pułku ułanów, w którego składzie walczył we wrześniu w ramach Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Uniknął niewoli i przedostał się do Warszawy.
Pseudonimy:
"Edyta", "Ślepowron", "Michał"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od maja 1940 r. działał w Tajnej Armii Polskiej, następnie od drugiej połowy 1941 r. w ZWZ-AK, w Oddziale Bezpieczeństwa Szefostwa Biur Wojskowych Okręgu Warszawa, gdzie pełnił funkcję szefa Brygady Wywiadowczej. W połowie 1943 r. po scaleniu Administracji Zastępczej z administracją cywilną został szefem wywiadu politycznego (referatu informacyjnego "Stożek-Wir") Okręgowej Delegatury Rzadu na Kraj na m.st. Warszawę. Używał tam pseudonimu "Edyta". W marcu 1944 r. wszedł do WKSB (Wojskowy Korpus Służby Bezpieczeństwa), a szefostwo referatu informacyjnego przejął jego dotychczasowy zastępca, Stanisław Szopiński.
Oddział:
Armia Krajowa - zgrupowanie "Harnaś" - zastępca dowódcy, następnie dowódca oddziału bojowego. Po zranieniu wszedł do Komendy Głównej Armii Krajowej - Oddział VIII - Szefostwo Biur Wojskowych "Teczka" ("Głóg", "Róża", "Zeszyt").
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ, walczył w rejonie ul. Czackiego i Krakowskiego Przedmieścia
Odniesione rany:
Ranny w sierpniu 1944
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II-C Woldenberg
Odznaczenia:
Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Walecznych.
Losy po wojnie:
W lutym 1945 r. powrócił do kraju i osiadł w Krakowie. W tym samym miesiacu ujawnił się jako oficer AK, nie informując o swojej przenależności do Delegatury Rzadu na Kraj. Aresztowany 17.12.1949 r. i osadzony w więzieniu mokotowskim został poddany bardzo ciężkimu śledztwu. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 6.10.1951 r. został skazany na karę dożywotniego więzienia. Zarzucano mu rozpracowywanie działaczy komunistycznych w celu wydania ich w ręce Gestapo. Sądowi przewodniczył T. Gdowski, a skarżył prokurator B. Wajsblech.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Przed uprawomocnieniem się wyroku - w toku postępowania rewizyjnego - zmarł nagle w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Według kilku relacji został zamordowany w trakcie okrutnego śledztwa. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z 22.10.1957 r. został pośmiertnie zrehabilitowany.
