Data urodzenia:
1892-12-05
Funkcja:
Komisaryczny prezydent m. st. Warszawy do dn. 4.08.1944
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Służba wojskowa do 1939 r.:
W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich, od 1918 do 1919 był komendantem Okręgu Warszawskiego Milicji Ludowej. Od 1919 r. do 1921 r. żołnierz Wojska Polskiego.
Działalność zawodowa:
Od 1927 r. pracował w Ministerstwie Skarbu, a od 1932 r. był dyrektorem Państwowego Monopolu Spirytusowego. 14 lutego 1935 r. mianowany na stanowisko wiceprezydenta m.st. Warszawy. Przez kolejne lata był zastępcą prezydenta Stefana Starzyńskiego.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
Uczestnik obrony stolicy; komendant cywilny Obrony Przeciwlotniczej i członek Komitetu Obywatelskiego przy dowództwie Armii "Warszawa". Po kapitulacji stolicy, od 28.10.1939 r., za zgodą polskich władz podziemnych, pełnił funkcję kierownika Zarządu Miejskiego (według nomenklatury niemieckiej komisarycznego burmistrza) Warszawy.
Powstanie Warszawskie 1944 r.:
4 sierpnia 1944 r. złożył rezygnacje z pełnionych funkcji w Zarządzie Miejskim na ręce Porowskiego, która została przyjęta.
Do godziny 11:00 następnego dnia nadal pełnił obowiązki. Po zdaniu funkcji wyszedł wraz z grupą swoich współpracowników z Ratusza, i przejściami podziemnymi, przez Bank Polski przy Bielańskiej dotarł na ul. Długą. Od
mjr. "Gromskiego" otrzymał legitymację korespondenta wojennego VI Oddziału BiP (Biuro Informacji i Propagandy) Komendy Głównej Armii Krajowej, która umożliwiała mu dalszy pobyt na Starym Mieście i swobodę poruszania się po terenie opanowanym przez powstańców. W okresie od 5 do 27 sierpnia, jako osoba prywatna, przebywał na różnych kwaterach, m.in. w siedzibie Miejskiego Wydziału Statystycznego przy ul. Miodowej, w mieszkaniu pani Lorentzowej, w szpitalu Jana Bożego na Bonifraterskiej 12 oraz w mieszkaniu Breiterów na ul. Kapucyńskiej. 27 sierpnia 1944 r. w Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej 7 (siedziba żandarmerii Grupy "Północ") uzyskał dla siebie i osób towarzyszących przepustkę do przejścia kanałami na Żoliborz. Na Żoliborzu dotarł do swojego mieszkania przy ul. Felińskiego 23, w którym przebywał do końca walk.
Dzielnica:
Stare Miasto - kanały - Żoliborz
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Przez ul. Powązkowską i kościół św. Wojciecha na ul. Wolskiej dotarł do Dworca Zachodniego, z którego został wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121). Stamtąd udał się do Komorowa, skąd przez Piaseczno dotarł do Baniochy, gdzie przebywała jego żona. Przebywał tam do 17 stycznia 1945 r.
Losy powojenne:
W czasach PRL należał do nieformalnej opozycji wobec władz, był członkiem warszawskiej loży masońskiej "Kopernik". Autor wspomnień: "Stefan Starzyński w mojej pamięci", Paryż 1968
Miejsce śmierci:
Warszawa
