Data urodzenia:
1923-03-11
Stopień:
kapral z cenzusem
Miejsce urodzenia:
Szczebrzeszyn
Imiona rodziców:
Piotr - Jadwiga z domu Estreicher
Wykształcenie do 1944. r. :
Do września 1939 uczęszczał do gimnazjum w Zamościu. W czasie okupacji ukończył szkołę rybacką w Warszawie.
Wrzesień 1939 :
Jako ochotnik brał udział w obronie Warszawy.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od kwietnia 1942 roku.
Zawód:
Pracował w wielu zawodach: jako uczeń ślusarski, dekarz, drwal, pomocnik magazyniera, stróż nocny, robotnik rolny.
Oddział:
Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - Podobwód "Sławbor" (Śródmieście-Południe) - odcinek wschodni "Bogumił" - batalion "Miłosz" - 2. kompania kpt. "Ziuka" - II pluton
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy drogą przez obóz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121).
Odznaczenia:
Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (V kl.), Krzyżem Walecznych
Losy po wojnie:
Pisarz, reportażysta oraz scenarzysta telewizyjny i filmowy. Po wyzwoleniu powrócił do Warszawy i wstąpił do Związku Walki Młodych (ZWM) pracował jako instruktor w Zarządzie Wojewódzkim. W 1945 ukończył Centralną Szkołę Organizacyjną ZWM w Łodzi, był zastępcą członka Zarządu Głównego. Debiutował w 1945 reportażem ogłoszonym w „Walce Młodych” i w tymże roku, uzyskawszy pierwsze miejsce w konkursie Zarządu Głównego ZWM na publikację prasową rozpoczął pracę w tym piśmie jako reporter. Następnie przechodząc kolejno wszystkie szczeble pracy dziennikarskiej doszedł do stanowiska redaktora naczelnego. Od 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). Studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim (1946-48). W 1948-1950 przebywał w Paryżu pracując w „Gazecie Polskiej”. Po powrocie kontynuował studia na Uniwersytecie Łódzkim (1951-52). W 1951-59 był członkiem redakcji „Nowej Kultury”, początkowo jako sekretarz redakcji, następnie zaś jako reporter. W tym czasie współpracował z „Po prostu” (1956). W 1959 rozpoczął pracę w redakcji „Polityki” jako reporter (do 1969). Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Zdobył wiele wyróżnień i nagród w konkursach na reportaż i publicystykę. W 1961 otrzymał nagrodę „Życia Literackiego” za całokształt twórczości. Od 1962 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W tymże roku otrzymał nagrodę Klubu Publicystów Politycznych przy SDP. Współpracował stale z czasopismami „Sztandar Młodych” (1961-63; pod pseudonimem Antymol), „Świat” (1965), „Odra” (1967-68; tu w 1967 cykl felietonów pt. S.K. donosi). W 1969-81 pracował w redakcji tygodnika „Kultura”. W 1985-86 był współredaktorem serii „Ekspres reporterów.” W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Był stałym współpracownikiem pisma „Argumenty”. Żonaty z Joanną (Anką) Broniewską, córką Władysława Broniewskiego, z którą miał córkę Ewę (ur. 1948 roku). W latach 1948–1951, w czasie pobytu w Paryżu, jako TW „Piotr” był informatorem organów bezpieczeństwa (zob.: Joanna Siedlecka: Biografie odtajnione. Z archiwów literackich bezpieki. Zysk i S-KA, 2015, s. 32–33).
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Komunalny Północny (Wólka Węglowa), kwatera Kwatera: T-XXVII-20, rząd 1, grób 10
Informacje dodatkowe:
Był synem Piotra Kozickiego, lekarza, i Jadwigi z domu Estreicher, parazytologa.
Literatura:
Polscy pisarze i badacze literatury XX i XXI wieku, Słownik biobibliograficzny, KOZICKI Stefan 1923-199, Reportażysta, publicysta, Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 448. ISBN 83-223-2073-6.
