Data urodzenia:
1910-10-01
Funkcja:
dowódca kompanii
Stopień:
Oficer rezerwy piechoty Wojska Polskiego: podporucznik (1936), porucznik 11.XI.1941), kapitan (17.IX.1944), podpułkownik (1946)
Używane pseudonimy:
"Elski", "W. Elski", "Lechicz", "Piast", "W. Piast", "Wiesław"
Miejsce urodzenia:
Wiszniewo - powiat Wołożyn
Imiona rodziców:
Antoni - Dorota z domu Bitelska
Wykształcenie (w tym wojskowe) do 1939 r.:
W 1914 r. wyjechał na Syberię wraz z ojcem, skazanym na zesłanie za udział w POW. Uczył się tam w polskiej szkole powszechnej i rosyjskiej szkole wydziałowej. Tam też utracił rodziców. W 1922 r. przez Daleki Wschód powrócił do Polski. Od stycznia 1924 r. uczeń Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Wejherowie, od 1927 r. kontynuował naukę w Państwowej Średniej Szkole Ogrodniczej w Warszawie, a po jej ukończeniu od 1929 r. studiował w Państwowej Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie, gdzie w czerwcu 1932 r. otrzymał dyplom. Następnie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie (wrzesień 1932 - wrzesień 1933). Od lutego 1935 r. pracował w PKO w Warszawie jako urzędnik, a od 1939 r. (również w czasie okupacji aż do wybuchu Powstania Warszawskiego) jako kontroler w biurze wkładów oszczędnościowych. Jednocześnie od 1933 r. słuchacz Wydziału Społecznego Szkoły Nauk Politycznych, do czerwca 1938 r. zdał egzaminy, ale dyplomu nie uzyskał.
Działalność społeczna:
Działalność społeczną rozpoczął jako członek Zarządu Związku Młodzieży z Dalekiego Wschodu, założonego w 1939 r. Działał także w Związku Niezamożnej Młodzieży Wiejskiej (1929-1932) i w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej "Życie" (od 1934 do chwili jej rozwiązania w 1938).
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. oficer łączności i adiutant dowódcy 44. pułku piechoty.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od października 1939 r. Był współzałożycielem Związku Polski Niepodległej (ZPN), przekształconego wiosną 1940 r. w KPN (Kadra Polski Niepodległej), a następnie kolejno komendantem 4. Rejonu, od lutego 1940 - komendantem Okręgu I Warszawa i jednocześnie zastępcą komendanta głównego KPN. Mianowany porucznikiem rezerwy rozkazem komendanta głównego ZWZ (Związek Walki Zbrojnej), gen. Stefana "Grota" Roweckiego, L.21/BP z 11 listopada 1941 r. Od marca 1942 r. organizator i następnie dowódca oddziałów partyzanckich KPN "Perkun". W marcu 1943 r., po odwołaniu przez RN KPN płk. Stanisława Klepacza, został mianowany komendantem głównym KPN, nadal zachowując bezpośrednie dowodzenie oddziałami partyzanckimi, a po połączeniu KPN ze "Zrywem" (maj 1943) był także wiceprezesem Stronnictwa Zrywu Narodowego; - funkcje te pełnił do wybuchu Powstania Warszawskiego.
Oddział:
I Obwód "Radwan" (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - zgrupowanie "Bartkiewicz" - 3. kompania - dowódca.
Szlak bojowy:
Śródmieście Północ: rejon - Kredytowa - Mazowiecka - Świętokrzyska - pl. Dąbrowskiego.
Awanse:
Rozkazem Dowódcy AK, gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego, L.424/BP z 18 września 1944 r. mianowany kapitanem rezerwy ze starszeństwem z dnia poprzedniego.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji oddziałów powstańczych jeniec obozów: Stalagu Bergen-Belsen, następnie Oflagu Lubeka X-C.
Odznaczenia:
Srebrny Krzyż Zasługi (1939), Virtuti Militari V klasy (27.IX.1944), Krzyż Walecznych (1.X.1944), Krzyż Grunwaldu III klasy (1946)
Losy po wojnie:
Do Polski powrócił w 1946 r. i od marca tego roku był inspektorem starostw w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Od października 1946 r. służył w Ludowym Wojsku Polskim; początkowo jako dyrektor Wojewódzkiego Urzędu WF i PW w Poznaniu (do maja 1947), po ukończeniu kursu w Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych był od stycznia 1948 r. zastępcą komendanta Wojskowego Instytutu Geograficznego do spraw polityczno-wychowawczych., a od czerwca 1949 r. - zastępcą kierownika Zakładu Kartograficznego Sztabu Generalnego do spraw polityczno-wychowawczych. Jednocześnie w latach 1946-1948 wiceprezes ZG SP. Od września 1949 r. członek ZG założonego wówczas ZBoWiD. W styczniu 1950 r. przeniesiony do rezerwy. Od 1954 r. używał nazwiska Lechicz-Celica. Po przejściu do cywila pracował w różnych instytucjach w Zegrzu i Warszawie, ostatnio na stanowisku kierownika działu technologicznego w Spółdzielni Pracy Usług Technicznych Inżynierów i Techników Emerytów "Wspólnota" (od września 1971).
Nazwisko po wojnie:
Od 1954 używał nazwiska Lechicz-Celica
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kwatera D 12, rząd 2, grób 18
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego, Polski Czerwony Krzyż - kartoteka ogólna, datę śmierci i miejsce pochowania uzupełniła p. Małgorzata Niesiołowska, wnuczka Powstańca.
