Pseudonim:
"Doktor Wnuk", "Wnuk"
Data urodzenia:
1921-03-21
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Adolf - Władysława z domu Srocka
Wykształcenie do 1944 r.:
W czasie okupacji studiował na Wydziale Lekarskim tajnego Uniwersytetu Warszawskiego (rektor Franciszek Mieczysław Czubalski, od 1941 roku dyrektor naukowy w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego) oraz na Wydziale Lekarskim tajnego Uniwersytetu Poznańskiego (rektor Adam Wrzosek).
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1940 roku w ZWZ - AK, d-ca por. "Jastrzębiec" (NN). Wg. relacji Jerzego Dubrowskiego por. "Jastrzębiec" zatrudniony był w czasie wojny w firmie Węgloblok przy ul. Ordynackiej. Nazwisko podwładnym było nieznane.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Rozbrat 34/36 m. 96 [inne wersje m 30]
Miejsce koncentracji na godzinę "W":
Warszawa, ul. Wierzbowa. W związku ze stawieniem się na punkt koncentracji zaledwie kilku żołnierzy postanowiono przedostać się na Stare Miasto. Następnego dnia Jerzy Dubrowski zgłosił się do punktu werbunkowego "Gozdawy", gdzie jako absolwent medycyny został skierowany do grupy sanitarnej szpitala przy ul. Długiej 15 z jednoczesną nominacją do stopnia podporucznika.
Oddział:
Armia Krajowa - Grupa "Północ" - zgrupowanie "Róg" - Brygada Dyspozycyjno-Zmotoryzowana NSZ "Koło" - lekarz szpitali polowych Długa 15 i Długa 20 (głowny punkt opatrunkowy dla dywizjonu artylerii "Młot"), następnie na terenie Śródmieścia szpital polowy przy ul. Chopina 5. Na Starym Mieście po zniszczeniu szpitala przy ul. Długiej 15 dr Dubrowski otrzymał polecenie zorganizowania nowego szpitala przy ul. Długiej 14/16/18. Jednocześnie otrzymał nominację na komendanta tego szpitala. Po upadku Powstania na Starym Mieście otrzymał rozkaz ewakuowania rannych chodzących o własnych siłach kanałem do Śródmieścia, a chorych nie nadających się do transportu do umieszczenia w szpitalu w gmachu Sądów przy ul. Długiej. Kanałem do Śródmieścia udało się dr Dubrowskiemu ewakuować 20 swoich pacjentów. Po wyjściu z kanału w Śródmieściu z częścią rannych utracił kontakt, natomiast pozostałych umieścił w budynku przy ul. Chopina 5, gdzie wkrótce założył nowy punkt szpitalny. W szpitalu przy ul. Szopena 5 leczył zarówno dotychczasowych rannych żołnierzy Gozdawy, jak też kilkudziesięciu rannych powstańców z innych oddziałów oraz licznych rannych cywilnych.
Szlak bojowy:
Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe
Odniesione rany:
Ranny (?) w sierpniu 1944 r. na Starym Mieście (brak bliższych danych), we wrześniu 1944 przebywał w szpitalach na terenie Śródmieścia Południowego: Maltańskim, Śniadeckich 17, Chopina 17. Patrz sekcja "uwagi".
Losy po Powstaniu:
Po upadku Powstania przekazał część rannych pacjentów wymagających dalszej opieki szpitalnej do punktu zbiorczego przy ul. Mokotowskiej, a chodzących wmieszanych w tłum przeprowadził do obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulag 121). Sam wydostał się z obozu w Pruszkowie, a następnie udał do Opoczna, gdzie posiadał adres kontaktowy z okresu przedpowstaniowego. W Opocznie dołączył do tamtejszego oddziału partyzanckiego, z którym walczył do momentu rozbicia przez Wehrmacht, w grudniu 1944. Od grudnia 1944 do końca wojny pracował w Szpitalu Zakaźnym w Kielcach, gdzie jego przełożonym był ordynator dr Latałło.
Losy po wojnie:
Lekarz medycyny, długoletni kierownik Ambulatorium Lecznicy Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, Kierownik Przychodni dla Dorosłych Lecznicy MZ przy ul. Emilii Plater 18
Odznaczenia :
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Złoty Krzyż Zasługi
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Warszawa, Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki)
Informacje dodatkowe:
Po zaprzysiężeniu w połowie 1940 roku rozpoczął szkolenie w Podchorążówce ZWZ - AK. W tym samym okresie uczestniczył w kilku akcjach, m. in. na terenie Dworca Wschodniego oraz uczestniczył w licznych obstawach ubezpieczających zebrania konspiracyjne dowódców AK. Do wybuchu Powstania miał stopień plutonowego podchorążego AK i pełnił funkcję szefa kompanii oddziału „Wnuków Warszawy". W okresie od 1941 do 1944 roku systematycznie prowadził wykłady i zajęcia praktyczne dla sanitariuszek w zakresie udzielania pierwszej pomocy sanitarnej oraz z zasad opieki pielęgniarskiej nad rannymi w warunkach bojowych [dane z kwestionariusza członka zwykłego Środowiska Żołnierzy AK bat. „Gozdawa”]. Jego siostrą była pisarka Krystyna Siesicka z domu Dubrowska (1928-2015)
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Dubrowski Jerzy Adolf, Polski Czerwony Krzyż - kartoteka, nekrolog prasowy, Gazeta Wyborcza, data emisji 29.12.1998
Literatura:
Halina Jędrzejewska, Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944 wyd. TLW
Uwagi:
W zapisach PCK wymieniany na stanie szpitali Śródmieścia Południe, jednak w ankiecie dla ŚŻŻAK z 22.11.1997 odpowiedział, że nie był ranny
