Pseudonim:
„Jastrzębski”, „Gerlicz„, ”Mruk", "Neuman"
Data urodzenia:
1909-05-10
Funkcja:
dowódca kompanii
Stopień:
podporucznik (1933), porucznik (22.09.1944).
Nazwisko konspiracyjne:
Władysław Kozłowski
Miejsce urodzenia:
Piotrków Trybunalski
Imiona rodziców:
Julian - Sabina z domu Lenkiewicz
Młodość :
Był synem Juliana Zborowskiego, pracownika Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej. Po śmierci ojca (1912) przeniósł się wraz z matką do Warszawy, następnie w 1914 roku został ewakuowany do Kijowa, skąd powrócił do Warszawy w 1918 roku.
Wykształcenie i praca:
Od września 1920 roku uczył się w Gimnazjum Państwowym im. Adama Mickiewicza, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości (1929).Od października 1929 r. studiował krótko na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Studia kontynuował na Wydziale Finansowo - Ekonomicznym Szkoły Nauk Politycznych (SNP) w Warszawie (od 1932) i na Wydziale Prawa UW (1936). Z powodu trudnych warunków materialnych łączył studia z pracą zarobkową: od listopada 1931 był urzędnikiem w Urzędzie Skarbowym w Radomsku, od marca 1934 w PKO w Warszawie, a od maja 1937 w PKO w Łodzi.
Przebieg służby wojskowej:
Od października 1930 roku do czerwca 1931 r. odbył służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 2 w Biedrusku. W kampanii wrześniowej 1939 r. był adiutantem komendanta Kwatery Głównej Armii "Modlin".
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od listopada 1939 roku w SZP - ZWZ. Po stracie kontaktu z tą organizacją przeszedł w 1940 roku do „Pobudki". Następnie zaprzysiężony w Delegaturze Rządu na Kraj - kierownik referatu niemieckiego - 1942 r., a następnie p. o. kierownika referatu polskiego w utworzonym wówczas Wywiadzie Politycznym (Kontrwywiadzie) stanowiącym dział w Oddziale Bezpieczeństwa Wydziału Bezpieczeństwa Departamentu Spraw Wewnętrznych Delegatury. Po aresztowaniu Tadeusza Myślińskiego (13.05.1943) i objęciu kierownictwa wywiadu politycznego Delegatury przez Eugeniusza Gittermana, został jego zastępcą i kierownikiem Referatu Informacji Politycznej. Po zwolnieniu Gittermana z Delegatury w maju 1944, Zborowski został szefem wywiadu politycznego Delegatury Rządu na Kraj. Dysponował Brygadą Wywiadowczą, którą dowodził ppłk. Wiktor Boczkowski ps. Korwin. Utrzymywał ścisły kontakt z Urzędem Śledczym. Przydział w lipcu 1944: Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód ”Radwan„ (Śródmieście) - 3. Rejon ”Ratusz„ - VI zgrupowanie ”Golski„ - 4. kompania.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Wilanowska 6, następnie ul. Walecznych 40 A (od 1940 r.)
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan” (Śródmieście) - Podobwód "Sławbor" - odcinek "Topór" - 3. batalion pancerny "Golski" - 1. kompania - dowódca kompanii.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Odniesione rany :
Ranny 14 sierpnia 1944 r. - rana postrzałowa prawego podudzia ze zmiażdżeniem części miękkich, rana postrzałowa prawej dłoni - uszkodzenie kciuka i kości śródręcza
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (1944 r.)
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji wyjechał z miasta jako ranny cywil do szpitala w Grodzisku Mazowieckim. W grudniu 1944 roku powrócił do działalności konspiracyjnej i do czasu rozwiązania Delegatury Rządu w lipcu 1945 roku pełnił nadal funkcję szefa jej wywiadu politycznego.
Losy po wojnie:
Od listopada 1945 roku pełnił funkcję kierownika magazynów, a następnie od maja 1946 r. zastępcy dyrektora administracyjno-finansowego warszawskiego oddziału Państwowej Centrali Handlowej. Od marca 1948 roku był kierownikiem Działu Gospodarczego i Administracyjnego Towarzystwa Importowego „Polimex”. Od 1947 roku był członkiem PPS. Po wyjściu z więzienia od października 1956 roku był pracownikiem fizycznym, a od stycznia 1957 roku kierownikiem sekcji socjalnej w Zakładach Przemysłu Cukierniczego „ 22 Lipca” (E. Wedel). Od 1965 roku pracował w Spółdzielni Inwalidzkiej „Odnowa„. W ostatnim okresie życia był Zastępcą Prezesa do spraw Rehabilitacji Zakładów Elektromechanicznych ”Elektra" SP Inwalidów w Warszawie przy ul. Płockiej 22.
Represje:
Aresztowany 16 lutego 1949 roku, wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy z 4.03.1954 r. został skazany na karę dożywotniego więzienia. W wyniku amnestii 1956 roku wyrok zmniejszono do 12 lat pozbawienia wolności. Zwolniony z więzienia 24.08.1956 roku.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), kwatera 60, rząd 3, miejsce 27-28 (grób rodzinny Chamskich i Skrockich)
Literatura :
Andrzej Krzysztof Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej: 1939-1944, [T 2.] Wydawnictwo: Instytut wydawniczy PAX, Janusz Marszalec, Ochrona porządku i bezpieczeństwa publicznego w Powstaniu Warszawskim, Oficyna Wydawnicza Rytm, 1999.
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Teczki personalne Uczestników Powstania Warszawskiego: Zborowski Jan Izydor,
nekrologi prasowe (1969), wspomnienie: „Weteran” nr 23 (253), 1-15.12.1969. Muzeum Powstania Warszawskiego P/9794: zawiadomienie z dn. 18 IX 1944 roku o awansie na stopień porucznika, podpisane przez kpt. Stefana Golędzinowskiego "Golskiego", zaświadczenie lekarskie z dn 14 VIII 1944, świadectwo zwolnienia z więzienia, 24 sierpnia 1956 roku, dar p. Elżbiety Zborowskiej - Pulchny, córki Powstańca. Skany wykonano w Muzeum Powstania Warszawskiego w lutym i maju 2023.
