Data urodzenia:
1904-03-01
Funkcja:
komendant Obwodu
Stopień:
major służby stałej kawalerii (1943) - podpułkownik (2.10.1944)
Miejsce urodzenia:
majątek Barcikowo - gmina Słupno, powiat płocki
Imiona rodziców:
Stanisław - Wanda z domu Dunin-Mieczyńska
Wykształcenie:
Uczeń Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Płocku.
Służba wojskowa do 1939 r.:
Od 1918 r. członek POW (Polska Organizacja Wojskowa), rozbrajał Niemców w Płocku. W 1919 r. po ucieczce z domu wstępuje do Oddziału Strzelców Wielkopolskich w Jarocinie. Od grudnia 1918 r. do lutego 1919 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Pod Sarnową Górą dostał się do niewoli po czym uciekł z transportu. Po wojnie długo nie mógł zdecydować się co do swojej kariery wojskowej. Zaczął od Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie w 1922 r., po roku przeniósł się do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu, gdzie także uczył się jedynie przez rok. Kolejnym etapem była Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (późniejsze Centrum Wyszkolenia Kawalerii - CWK). Tam zostaje aż do 1926 r. Naukę kończy z II lokatą. Skierowany do 13. Pułku Ułanów Wileńskich, w którym obejmował kolejno stanowiska: dowódcy plutonu, szwadronu, szwadronu szkolnego (po ukończeniu kursu instruktorów jazdy w CWK), a w sierpniu 1938 r. zostaje dowódcą 1. Szwadronu Tatarskiego (po ukończeniu kursu dowódców szwadronów), następnie zostaje adiutantem dowódcy 13. Pułku Ułanów Wileńskich
Udział w wojnie obronnej 1939:
Walczył w składzie 13. Pułku Ułanów Wileńskich w stopniu rotmistrza. Po rozbiciu pułku, we wrześniu przedostaje się do Warszawy.
Nazwisko konspiracyjne:
Stanisław Mazurkiewicz
Pseudonimy:
"Lelek", "Waligóra"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Jesienią 1939 został komendantem 2. Rejonu Obwodu Wola w strukturach kolejno: SZP-ZWZ-AK. Dowództwo nad całością sił III Obwodu Wola Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej objął w kwietniu 1943 (najmłodszy stopniem i wiekiem wśród dowódców Obwodów w Warszawie) - równocześnie awansowany do stopnia majora sł. st. kaw
Oddział:
III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - sztab - Komendant Obwodu
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto (szpital) - kanały - Śródmieście (szpital)
Odniesione rany:
Ranny 5 sierpnia 1944 r. na ul. Górczewskiej (K. Mórawski, K. Oktabiński, L. Świerczek, "Wola. Warszawskie Termopile 1944", Warszawa 2000, s. 50; M. Tarczyński, "Powstanie Warszawskie na Woli"
Awanse:
W dniu 2 października 1944 r. rozkazem L.497/BP zostaje awansowany do stopnia podpułkownika z uzasadnieniem: "Za osobistą postawę i odwagę w okresie walk w Warszawie".
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyż Walecznych
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Jego żona Elżbieta Tarnowska z Grodzickich ps. Danka od 1943 r. pełniła funkcję osobistej łączniczki Komendanta III Obwodu Wola Okręgu Warszawskiego AK
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu 344 Lamsdorf, a następnie Oflagu II C Woldenberg.
Losy po wojnie:
W marcu 1945 r. powrócił do kraju występując pod konspiracyjnym nazwiskiem Stanisław Mazurkiewicz. Pracował w Fabryce Mydła w Raciborzu. W dniu 18 marca 1947 r. ujawnił swoją działalność w szeregach AK przed władzami Bezpieczeństwa Publicznego.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
W marcu 1947 r. ciężko chory trafił do szpitala w Katowicach, gdzie wkrótce zmarł. Pochowany w 1956 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera 24B-11-3.
Publikacje:
Kunert A.K., Słownik Biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, Tom 2 Warszawa 1987
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, IPN - BU 1518/3 - mikrofilmy dokumentów dotyczących akcji "Burza" w Warszawie - przebieg i organizacja walk Powstańczych w Warszawskim Okręgu AK, GK 912/II/712i - spisy jeńców ze Stalagu VIII B Lamsdorf - I strona listy transportowej jeńców dyslokowanych ze Stalagu VIII B Lamsdorf do Oflagu II C Woldenberg, sporządzonej w dn. 16-10-1944, na której znajduje się J. Tarnowski
